ఫలిస్తున్న స్వయం ప్రార్ధనలు

ఈమధ్య బుర్ర ఖాళీగా వుంటొందని బుర్రకి కాస్త పని ఇస్తున్నాను. నేను పెద్దగా ఆలోచించకుండా ఎప్పటికప్పుడు నాకు పనులు సూచించే పనిని నా అంతహ్ చేతనకు ఇచ్చేసాను. అయితే నాకేం కావాలో తెలిస్తే కదా నా సబ్ మైండు, సబ్మిసివ్ మైండ్ నాకు సూచనలు ఇవ్వగలిగేది. అందుకే రోజూ ధ్యానం లాంటి సెల్ఫ్ హిప్నటిజం చేస్తూ నా సబ్ మైండుకి నాకేం కావాలో బోధించాలి. బహిర్ చేతన మెలకువలో వుంటే అంతహ్ చేతన అంత దూరం నన్ను వెళ్ళనివ్వదు. మనకెన్నో పనులాయే - ఆ మాత్రం హిప్నటిజం చేసుకుంటూ ఆటో సజెషన్స్ ఇవ్వడానికి సమయం ఎలా దొరుకుతుంది. అలా లాభం లేదని రోజూ నేను ఆఫీసుకి రైల్లో వెళ్ళి వచ్చే సమయాన్ని ఈ విధంగా సద్వినియోగం చేసుకోవాలనుకున్నాను.

చేసుకోవాలనుకున్నానూ...హంతవరకు బాగానే వుంది కానీ 45 నిమిషాల రైలు ప్రయాణంలో ఓ పది నిమిషాలు పేపర్ చదివేసరికే కళ్ళు మూతలు పడుతుంటాయే! అలాంటప్పుడు ధ్యానముద్రే కానీ ధ్యానం ఎలా కుదురుతుంది. అయినా సరే నా ధ్యానానికో దారి కనిపెట్టేసా... కునుకుపాటు అయిన తరువాతే అయ్యగారు హాయిగా విశ్రాంతి తీసుకున్నాకే ధ్యానం పాట మొదలెట్టాలనుకున్నా. మహా అయితే ఓ ఇరవై నిమిషాలు కునికిపాట్లు పడతాను. తరువాత అంతా కలత నిద్రే కదా. అప్పుడు నా సబ్‌కాన్షియస్  మైండుకి నాకేం కావాలో, నేనేం చెయ్యాలనుకుంటున్నానో, నేను ఎలా తయారవాలనుకుంటున్నానో సూచనలు ఇవ్వదలిచాను. గత రెండు రోజులుగా అలాగే చేస్తున్నాను. నా ఆశలు, ఆశయాలు దానికి విన్నవించుకొని వాటికి తగ్గట్టుగా సంసిద్ధం అవాల్సిందిగా, నన్ను నడిపించాల్సిందిగా వేడుకుంటున్నాను.

ఇలాంటప్పుడు ఒక ముఖ్యమయిన టెక్నిక్ మరువవద్దు. మనం ఎలా వుండాలనుకుంటున్నామో చాలా బాగా విజువలైజ్ చేసుకోవాలి. అలా అని ఓ సూపర్ మ్యాన్ లా దృశ్యాలు వేసుకొని గోడమీది నుండి దూకమని కాదు. వాస్తవ విరుద్ధంగా కలలు కంటే మీ సబ్ మీ పట్ల మొరాయించక ఛస్తుందా? రోజూ ఆఫీసుకి వెళ్ళేప్పుడు ఆఫీసులో గడిపే సమయం ఎలా నిర్మాణాత్మకంగా వుండాలో ఆలోచిస్తుంటాను. ఇంటికి వెళ్ళేప్పుడు ఇంట్లో పనులు ఎలా సమర్ధవంతంగా చక్కబెట్టుకోవాలో ఆలోచిస్తుంటాను.   

పాపం నా సబ్ మైండు బాగానే నా కొరకు పాట్లు పడుతోంది - కానీ నేనూ నా అవుటర్ మైండూ కొన్నిసార్లు దాన్ని సరిగ్గా వినిపించుకుంటే కదా. నిన్న రాత్రి 9 గంటలకి నిద్రకు సంసిద్ధం కావాలని నా సబ్ మైండ్ నాకు సూచించింది. కానీ మనం వింటేనా? ఎదురుగా టివిలో రోకు ప్లేయరు ద్వారా మా ఆవిడ పెట్టిన అల్లుడా మజాకా సినిమా వస్తోంది. చిరంజీవి సినిమా అసాంతమూ చూడకుండా నిద్రకు వెళ్ళడమే! మా ఆవిడకి ఎప్పుడూ చెబుతుంటాను - పని దినాలు సినిమాలు పెట్టి పనులు పాడు చెయ్యొద్దని. సినిమా పూర్తి అయ్యేక మాత్రమే కసిరాను. ఇంకా అనలేదేమిటా అని అనుకుంటున్నా అని అంది. నిద్రపోయేసరికి 11 అయ్యింది. ఉదయమే 4:40 కి లేచి ఓ ఇరవై నిమిషాలు నెట్టు చూసి కాలకృత్యాలు కొన్ని తీర్చుకొని 5:30 నుండి ట్రెడ్మిల్లు మీద ఏ సినిమానో చూస్తూ జాగింగ్ చెయ్యాలనేది నా టైం టేబిలూ.   నా బొంద టైం టేబిల్. 11 కి పడుకుంటే నాలుగున్నరకి ఎలా లేచేదీ? గుణుస్తూ నాలుగున్నర అలారం తీసివేసి పడుకున్నాను.    

అలారం లేకున్నా కూడా ఎక్కువ సేపు నిద్ర పొకున్నా కూడా మెలకువ వచ్చింది. లేచి చూస్తే 4:40 అయ్యింది. నేనంటే ఎదవని కానీ నా సబ్ ఎదవ కాదని అర్ధమయ్యింది. ఎక్కువసేపు పడుకోలేదు కదా హాయిగా ఆరింటి దాకా బజ్జుంటా అని మొరాయించబోయాను కానీ నా సబ్ విన్నది కాదు. లే లే అని తరిమింది. లేచి కాస్సేపు నెట్టు, బ్లాగులూ చూసి, బ్రష్ చేసుకొని ఓ నలభై నిమిషాలు హిందీ సినిమా లక్కీ, ఓ లక్కీ నెట్‌ఫ్లిక్సులో పెట్టుకొని చూస్తూ ట్రెడ్‌మిల్లు మీద జాగింగ్ చేసాను. ఇలా ఓ మూడు రోజుల నుండి చేస్తున్నానేమో బెల్ట్ ఓ రంధ్రం తగ్గింది.

ఆ విధంగా నా సబ్ మైండ్ నేను ఎలా చెబితే అలా సలహాలు ఇస్తూ వస్తోంది. నేను దానికి ఇచ్చే ఆదేశాలు ఎప్పటికప్పుడూ ఫైన్ ట్యూనింగ్ చేస్తూ వస్తున్నాను. ఉదాహరణకు నిన్న ఒక ఆదేశం దానికి సరిగ్గా ఇవ్వకపోవడం వల్ల నాకు తప్పుగా ప్రవర్తించింది. రైల్లో ఇంటికి వెళుతూ ఇంటికి వెళ్లగానే ఆవురావురుమని అన్నం తినను. ఆకలి ఆపుకోవడానికి టీ తాగుతాను అని చెప్పాను. అది గుర్తుచేసి టీ తాగించింది. కానీ టీ తాగి మనం ఊరుకుంటామా ఏంటీ? వెంఠనే మళ్ళీ నా పద్ధతిలో నేను అన్నమూ లాగించాను. కొంతలో కొంత నయమనుకోండి అంతగా అన్నం పట్టలేదు. ఇవాళ మరింత జాగ్రత్తగా సూచనలు ఇచ్చుకోవాలి. ఒరే ఎర్రి పప్పా, టీ తాగి మళ్లీ అన్నం మెక్కడం కాదురా, బ్రక్కోలీనో లేక మరో కూరగాయ ఏదయినా ఊరగాయలో కలుపుకొని తిని చావరా అని నాకు నేను చెప్పుకోవాలి.

ఇలా నా అంతరాత్మతో నా ఆటలు నాకు భలే వున్నాయండీ. చిత్రంగా నా ఆశలు, ఆశయాల వైపు నేను సూచించినట్లుగా భలే సహకరిస్తూ వస్తోంది. మరో సారి మరిన్ని అంతరాత్మ కబుర్లు చెప్పుకుందాం. నేను ఇదివరకు విశదీకరించినట్లుగా విజయానికి తాళం చెవి మన మనస్సులోనే వుంటుంది. దానిని పట్టుకొని తలుపులు తెరుస్తూ పోవాలంతే. అదే సాధన చేస్తున్నాను - బుడుబుడి అడుగులతో, తప్పటడుగులతో, బాలారిష్టాలతో. ఇదేరకంగా పెరిగి పెద్దవాడిని అయితే ఇహ నాకు తిరుగేవుండదు. చూద్దాం. పెరుగుతానో లేక నా అంతరాత్మ నుండి పారిపోతానో.

 

గమనిక: నా సబ్ కాన్షియస్ మైండును రిఎన్‌ఫోర్స్ చేసుకోవడం కోసం కూడా ఈ టపా వ్రాసుకున్నాను.     

నాకెందుకో ఇది ఒక స్త్రీ రాసిన బ్లాగ్ లా అనిపించడం లేదు!

... అలా అని ప్రియరాగాలు బ్లాగులో రాముడేమి చేశాడని? అన్న టపాలో August 9, 2008 4:56 PM న వ్యాఖ్యానించాను. అలా వ్యాఖ్యానించిన విషయం నేను మరిచేపోయాను. అప్పట్లో నా పేరు శరత్ గా మాత్రమే వుండేది. తరువాత ఇతర శరత్తులూ బ్లాగులోకంలోకి రావడంతో నా పేరులో ప్రత్యేకత కోసం కాలం తగిలించుకున్నాను. నిన్నటి ప్రియపై ఓ పోస్టుమార్టం అన్న నా టపాలో డైలీ గారు నా వ్యాఖ్యను గుర్తుంచుకొని వెలికితీసి ఇచ్చారు. వారికి బహుళ ధన్యవాదములు.

డైలీ గారి వ్యాఖ్య ఇదీ:

Daily చెప్పారు...

I remember you were one of the first to express doubts on this Priya person

https://www.blogger.com/comment.g?blogID=7582551890741578786&postID=2144580782527779708

27 జనవరి 2011 11:56 సా

ప్రియపై ఓ పొస్ట్‌మార్టం

ప్రియరాగాలు బ్లాగర్ ప్రియ మరణించిందనే వార్త చెప్పిన టపా చూసి నాకు చిరాకు అనిపించింది. దాంట్లో ఏడుపులు తప్ప వివరాలు ఏమీ లేవు. ఎందుకు, ఎలా, ఎప్పుడు మరణించింది, ఎవరి ద్వారా ఆ వార్త తెలిసింది వగైరా కనీస వివరాలు లేవు. ఏదో ఆత్రంగా టపా వ్రాసివుంటారని సరిపెట్టుకున్నాను.  ప్రియ బ్లాగులు ఒకటి రెండు సార్లు మాత్రమే చదివినట్లున్నాను. అలా ఆమెని చదవకపోవడానికి ఓ కారణం వుంది.

నేను బ్లాగుల్లోకి వచ్చిన కొంతకాలానికి ఆమె వ్రాసిన ఒక పోస్టు చూసాను. ఏదొ సీతాదేవి పాతివ్రత్యం గురించి వ్రాసిందనుకుంటా. అందులో పొరపాటున, అమాయకంగా కొందరు వ్యాఖ్యలు చేసారు. ఆ వ్యాఖ్యలకి లేనిపోని ఉద్దేశ్యాలు, విపరీతార్ధాలు తీసి ఒక్కక్క వ్యాఖ్యాతను అతిగా ఆడిపోసుకున్నది. అవమానించింది. ఎగతాళి చేసింది. ఎకసెక్కం చేసింది. అమాయకంగా కామెంటు చేసిన తాడేపల్లి లాంటి కొందరు సీనీయర్ బ్లాగర్ల పట్ల కూడా విపరీతంగా ప్రవర్తించింది. ఎంటీ ఈ అమ్మాయికి ఇంత అతి అనుకున్నాను. పేరు చూస్తే మధురంగా వుంది కానీ మనస్సు చూస్తే ఇంత ఛండాలంగా వుందేంటి అని అప్పటి నుండి ఎందుకయినా మంచిదని ఆ బ్లాగుకి దూరంగా వుంటూ వచ్చాను. ఆ తరువాత అయినా ఆమె తన ప్రవర్తన మార్చుకుందో లేదో నాకు అర్ధం కాలేదు కానీ ఎప్పుడో ఒకప్పుడు తప్ప ఆమె బ్లాగు చదవకపోయేవాడిని. చాలా అరుదుగా అందులో ఒకటి రెండు వ్యాఖ్యలు వేసినట్లున్నాను - అదీ భయం భయంగా. వాటికి ఆమె స్పందించినట్లు లేదు. 

ఆ సంతాప వార్త ఫోటో చూసినప్పుడు కూడా ఈ అమ్మాయి ఇంతచక్కగా వుంది - ఈమెకు ఇంత అతి ఏంటా అని అనుకున్నాను. ఆమె బ్లాగులు కానీ ఆమె గ్యాంగు బ్లాగులు కానీ ఎప్పుడో ఒకప్పుడు తప్ప చదవకపొవడం వల్ల ఆ గుంపు సంగతులు నాకు పెద్దగా తెలుస్తుండేవి కాదు. సృజన, గీతాచార్య పెళ్ళిల్లూ మెక్సికోలో ఓడ మీద అంటే ఆ వార్త కొద్దిగా చేపల కంపు కొట్టినా కూడా ఆ వార్తలు వ్రాసింది ప్రసిద్ధ బ్లాగర్లు కాబట్టి కంపు అంటూ వుంటే వాళ్ళకు మాత్రం కొట్టదా అని నాది భ్రమ అనుకొని మూలకు వున్న సెంటు సీసా తీసుకొని వంటిమీద చల్లుకున్నాను. ఆ వార్తలు వ్రాసారంటే వాళ్లకి వీళ్ళు బాగా తెలిసినోళ్ళయి వుంటారనుకుంటాము కానీ వాళ్ళు మరీ సెంటు సీసాలు ముందుగానే మీద గుమ్మరించుకునే వాళ్ళు అయినందువల్ల ఆ కంపు వాళ్లకి చేరలేదని ఎలా అప్పుడు అనుమానిస్తాం? అలా అలా మధురవాణి గారు చెప్పిన మజ్జిగ కథలో నేనూ భాగం అయిపోయాను. ఒకసారి మాత్రం సృజన బ్లాగులోనో, గీచా బ్లాగులోనో 'బాబూ మీరిద్దరూ బ్లాగర్లు అయ్యాక ప్రేమికులు అయ్యారా లేక ప్రేమికులు అయ్యాక బ్లాగర్లు అయ్యారా?' అని అడిగాను. అప్పుడు వారు ఇద్దరు కాకుండా అ ప్రశ్నకి మన్మధుడు స్పందించాడు! ఇదేంటబ్బా అని కొద్దిగా విస్మయం చెందాను. 

ఆ తరువాత అప్పల్రాజు బ్లాగులో ఫేక్ ఫోటో అంటూ అసలు ఫోటో, కొన్ని పద్యాలూ వ్రాసాడు. ప్రియ టపా చదివి వుండకపోవడం వల్ల ఎవరి బ్లాగుని ఉద్దేశ్యించి అది వ్రాసాడొ అర్ధం కాక నోరారా అక్కడ 'ఇది ఎవరి గురించి?' అని అడిగాను. ఒక్క నా బ్లాగరు కూడా ఆ సందేహాన్ని నివృత్తి చెయ్యలేదు. 

ఇదేదో అతి మేళంలా వుందని ప్రియ, సృజన, గీచాల గుంపుని ఎప్పుడొ పట్టించుకోకపోయెవాడిని. అందుకే చాలా విషయాలు నాకు తెలియవు. ఈ విషయాల్లో నాకూ అంత క్లారిటీ లేదు. ఏది నిజమో, ఏది అబద్దమో కూడా నాకు తెలియదు. ప్రతి విషయంలోనూ మనకు అథారిటీ వుండటం కుదరదు కాబట్టి, ప్రతి విషయంలోనూ  అపరాధ పరిశోధకుడిలాగా మనం వేలు పెట్టలేము కాబట్టి చాలా విషయాలు నలుగురితో పాటు నారాయణా అని మనం నమ్మేస్తుంటాం. మన జీవితాల్లో బ్లాగులు ఒక భాగం కానీ కొంతమందిలాగా బ్లాగులే మన జీవితాలు కాదు కాబట్టి పదిమంది గోవిందా అంటే మనమూ గోవిందా అంటాం. ప్రియ గోవిందా అని కొందరంటే నిజమే కాబోలు అనుకొని నేనూ గోవిందా అనుకున్నాను. ఇప్పుడు గోవిందా కాదు అని నలుగురు అంటున్నారు కాబట్టి అదీ నిజమే కాబోలు అనుకుంటాము. రేప్పొద్దున ప్రియనే మళ్ళీ బ్రతికి వచ్చి నన్ను హత్య చెయ్యడానికి భయంకరమయిన కుట్ర జరిగింది అని అన్నా ఏమోలే అనుకుంటాము. ఎవరికి తెలుసు - ఎవరు ఎక్కడ ఎలాంటి కథలు వండుతున్నారో!     

ఎవరయినా చనిపోతే కుళ్ళి కంపు కొట్టకుండా వీలయినంత త్వరగా దహన సంస్కారాలు చేస్తారు. ఆ  మరణం ఒక అబద్ధం కాబట్టి ఆ వార్తకి అలాంటి దహన సంస్కారాలు జరుగక రిగర్ మార్టిస్ జరుగుతూ కుళ్ళి కంపు కొడుతూనేవుంది. అందులో నుండి మట్టి పురుగుల్లా  ఎన్నో టపాలు పుడుతూనే వున్నాయి. అలాంటిదే ఈ టపా కూడానూ.  ఇహ ముక్కు మూసుకోవడమే మన వంతు.  కానివ్వండి. అదే మన ఆరోగ్యానికి మంచిదేమో!

కాలు తప్పి కాలు లొట్టబొయ్యి...

సూర్యాపేటలో వున్న రోజుల్లో ఒక కంప్యూటర్ శిక్షణా సంస్థ కొన్నాళ్ళు నడిపించాను. ఆ రోజుల్లో వ్యాయామం ఎందుకు చేయడం నా ఎనెర్జీ వేస్టూ అని నాకు శరీర మర్ధన చేయడానికి నాకు తెలిసిన ఒక మంగలి (నాయీ బ్రాహ్మణులు అంటారా వీరిని?) ని నియమించుకున్నాను. మొదట్లో గంట అని మొదలుపెట్టి నెమ్మదిగా రోజు రోజుకీ సమయం తగ్గిస్తూ వచ్చేసరికి అతగాడిని ఫైర్ చేసాను. అతగాడిని ఫైర్ చెయ్యడానికి ఇంకో కారణం కూడా వుంది. నాకు మసాజ్ చేస్తున్నందువల్ల నాకంటే ఎక్కువగా అతనికే వ్యాయామం లభిస్తుండేది. అందుగ్గాను కుళ్ళుకొని అతగాడిని మానిపించివేసాను.

అలా అతగాడు నా దగ్గరి నుండి వెళ్ళిపోయినా అతగాడు చెప్పిన ఒక విషయం నాకు అప్పుడప్పుడు గుర్తుకువస్తుండేది. అతని కాలుకు ఏదో పుండు ఎందుకో అయ్యి ఎంతకూ తగ్గలేదంట. ఎంతమంది డాక్టర్లకి చూపించినా, ఎన్ని చికిత్సలు చేసినా ప్రయోజనం లేకపొయ్యిందంట. నా కాలు తీసివెయ్యాలంటున్నారు సారూ అని నా దగ్గర బాధపడ్డాడు. ఎక్కడయినా ఫర్వాలేదు గానీ కాలుకి ఏదన్నా అయితే మాత్రం జాగ్రత్తగా వుండాలట సారూ - తొందరగా, తేలిగ్గా తగ్గదంట సారూ అని సెలవిచ్చాడతను.

నా చిన్నప్పుడు మా ఊర్లో మా బాల్య స్నేహితుడు సురేందర్ ఇంటికి వెళుతుండేవాడిని. వాళ్ళ తాతకి కాలుకు ఏదో అయ్యి తగ్గక ఎంతో అవస్థ పడుతుండేవాడు. ఆ కాలు ఇంఫెక్షన్ పోవడానికని వళ్ళు గగుర్పొదిచే చర్యలకు కూడా దిగ్తుండేవాడు ఆ తాత. ఆ విషయం చెబితే మీకు ఏదోలా అనిపించవచ్చు కానీ ఇలాంటి విషయాల తీవ్రత తెలియజెప్పేందుకై అది ప్రస్థావిస్తున్నాను. తన కాలు ఇంఫెక్షన్ తినెయ్యడానికీ కాలు లోనికి జలగలని పంపించేవాడు!

నాకు పుండు అయ్యిందోచ్ అన్న నా టపాను మీరు చదివేవుంటారు. దాని ప్రోగ్రెస్ రిపోర్టే ఇది. ఆ పుండు/కురుపు/గడ్డ వల్ల నా యొక్క కొన్ని మూర్ఖత్వాలు బయటపడి వాటిని వదిలించుకోగలిగాను - కొన్ని డాలర్ల డబ్బులు కూడా వదిలించుకొని. ఆరోగ్య పరిస్థ్తితి విషమించడానికి సూచన తీవ్రమయిన జ్వరమో, తీవ్రమయిన నొప్పో వుండాలని భావించేవాడిని. అందుకే నా కాలుకి గడ్డ అయి లోజ్వరం వస్తూనేవున్నా, రాత్రి పూట చెమట్లు పడుతూనేవున్నా, చలిపెడుతూనే వున్నా, కాలు కొద్దిగా వాస్తూనేవున్నా, కొద్దిగా నొప్పెడుతున్నా కూడా లైటుగా తీసుకుంటూవచ్చాను.

నొప్పికి మందులు వేసుకుంటూ నడిపించుకువచ్చాను. ఆ గడ్డ అదే పెరిగి పెద్దదాయ్యి అగ్నిపర్వతం అయ్యి లావా విరజిమ్ముతూ అదే పేలిపోతుందని ఎదురుచూస్తూ వచ్చాను. వారం తరువాత ఓ రోజు ఉదయం పాదం కొద్దిగా వాయడం చూసాను. మధ్యాహ్నం చూసుకుంటే పాదం అంతా ఉబ్బిపోయింది. నా కాలు పరిస్థితి విషమించిందని అప్పుడు అర్ధమయ్యింది. వెంటనే హాస్పిటలుకి వెళ్ళాను. డాక్టర్ కూడా నా స్థితి చూసి కంగారు పడింది. బాగా ఇంఫెక్షన్ వచ్చిందని చాలా గట్టి ఎంటీబయాటిక్స్ వాడాలని చెప్పి చిన్న సర్జెరీ చేసి బ్యాండేజీ వేసి పంపించింది.

ఇంటికి వచ్చాక డాక్టర్ ఎందుకు అంత టెన్షన్ పడిందా అని Abscess గురించి గూగుల్ చేసాను. అప్పుడు అర్ధమయ్యింది నా పరిస్థితి. గాంగ్రీన్ కి దగ్గర్లో వుందనుకుంటా నా పరిస్థితి. ఏంటీ బయాటిక్స్ కి నా కాలు స్పందిస్తుందా లేదా అన్న టెన్షనుతో గడిపాను. అవి పనిచేయకపోతే ఇంకా చాలా కాంప్లికేషన్లు మొదలవుతాయి. కాలు వాపు వల్ల కాంప్లికేషన్స్ ఏమిటో గూగుల్ చెసి తెలిసికొని అది తగ్గించడానికి స్వయంగా సత్వర చర్యలు తీస్సుకున్నను. ఒక్కసారి డామేజీ ఎంటో అర్ధమయ్యాక యుద్ధప్రాతిపదిక మీద నష్టనివారణా చర్యలు చేపట్టాను. ఇప్పుడు కాలు వాపు బాగా తగ్గింది కానీ ఇంకా నొప్పి వుంది. క్రమంగా నొప్పి తగ్గుతోంది. ఇంఫెక్షన్ అంతా తగ్గడానికని ప్రతి మూడు రోజులకు ఒకసారి బ్యాండేజీ మారుస్తూనేవున్నాం. ఇప్పటికీ కూడా బ్యాండేజీ వేసుకునే తిరుగుతున్నాను.

నా పరిస్థితి చూసి నాకు డయాబెటిస్ వుందేమో అన్న అనుమానం మీకు రావచ్చు. ఏమీ లేదు. నిన్న కూడా పరీక్షించుకున్నాను. మొదట్లోనే డాక్టర్ దగ్గరికి వెళితే నాకు ఈమాత్రం కాంప్లికేషన్లు కూడా వచ్చెవి కావు. ఏదో సాధారణమయిన గడ్డ అని భావించి స్వంత వైద్యం చేసుకుంటూ, అపోహలతో ఉపేక్షిస్తూ ఇంతవరకు కొని తెచ్చుకున్నాను. ఆ మంగలతను చెప్పిన విషయం గుర్తుకు వున్నా కూడా, ఆ తాత విషయం గుర్తుకు వస్తున్నా కూడా, ఎంత ఆరోగ్య భీమా వున్నా కూడా డాక్టరుకి ఈమాత్రం దానికి 25 డాలర్ల కో-పే ఎందుకు తగలెట్టాలని ఊరుకుంటే ఇప్పుడు బిల్లు ఎంతయ్యిందో ఇంకా కొన్ని వారాల వరకు తెలియదు. ఇన్సూరెన్స్ డిడక్షన్ల క్రింద $500 అయినా అయివుండవచ్చు. కొంతలో కొంత నయమేంటంటే ఫ్లెగ్జిబుల్ హెల్త్ స్పెండింగు ఎకవుంటులో బాగానే డబ్బులు వున్నాయి నాకు. అవి ఖర్చు చేస్తున్నాను.

ఇందువల్ల నేను నేర్చుకున్న గుణపాఠాలు ఏంటంటే కాలుకి వచ్చే ఆరోగ్య సమస్యలను ఉపేక్షించకూడదనీ, ఎక్కువ నొప్పి, జ్వరం లేకుండా కూడా ఆరోగ్యాలు విషమించవచ్చుననీ, ఇలాంటి విషయాల్లో వారం రోజులు వెయిట్ చెయ్యొద్దనీ, మూడు రోజులకయినా ముందడుగు వెయ్యాలనీనూ. నా బ్లాగు ద్వారా నేను నా చదువరులకు అందించదగ్గ గొప్ప విషయం నా అనుభవాలు - తద్వారా నేను నేను నేర్చుకున్న నీతులూనూ అని ఎప్పుడో వెళ్ళడించాను. ఆ కొవలోనిదే ఈ టపా. మీకు ఇలాంటి సందర్భాలు వస్తే జాగ్రత్తపడండిక.

అఖిల అమెరికా బ్లాగర్ల సభలు నిర్వహించుకుందామా?

హైద్రాబాద్ బ్లాగర్లందరూ తెలుగు నడకల్లోనో, పుస్తకాల షాపుల్లోనో ఎంచక్కా కలుస్తూ మనని కుళ్ళబొడుస్తున్నారు. లాభం లేదు. మనం కూడా కలవాలి - వారిని మండించాలి. అందుకే మనం అందరం ఒక వారాంతం కలుద్దాం - కబుర్లు చెప్పుకుందాం - కెలుక్కుందాం. ఏమంటారు? ఎక్కడ కలుద్దాం అంటారు? ఎవరెవరికి ఉత్సాహం వుంది? ఎక్కడ కలుద్దామంటారు? ఆ వారాంతం ఏమేం చేద్దామంటారు? మా ఇంట్లో ఏర్పాటు చెయ్యాలంటే మాది పెద్ద ఇల్లు కాదు. అయినా సరే ఏర్పాటు చేసినా నాకో కుటుంబం అంటూ వుంది కాబట్టి వారిని ఆ రెండు రోజులూ మరో చోట ఎడ్జస్ట్ చెయ్యాలి. ఎవరూ ముందుకు రాకపోతే ఆ పనే చేస్తాను అనుకోండి.

సరే ఎవరు ఏర్పాటు చెసినా వారి మీద భారం పడకుండా అన్ని ఖర్చుల నిమిత్తం తలా కొంత చందా వేసుకుందాం. శుక్రవారం రాత్రికి వచ్చేసి ఆదివారం మధ్యాహ్నమో, సాయంత్రమో అందరూ వెళ్ళగలగాలి. అలా అయితేనే ఓ రెండు రోజులన్నా ఎన్నో విధాలుగా కాలక్షేపం చెయ్యవచ్చును. ఆ కాలక్షేపాలన్నింటికీ చక్కటి వైవిధ్యమయిన ఎజెండా తయారు చేద్దాం. ఎవరికి ఏ విషయంలో ప్రావీణ్యం వుందో వారు ఆయా కళల్ని ప్రదర్శించేలాగా ఏర్పాట్లు చేద్దాం.

ఉదాహరణకు కొత్తపాళీ గారొచ్చారు అనుకోండి వారితో దుర్యోధనుడి ఏకపాత్రాభినయం వేయిద్దాం. అక్కడి వారే అయిన కాలాస్త్రి వస్తే వారికి నాటకాలంటే ఆసక్తి అనుకుంటా పాంచాలి వేషం వేయిద్దాం. రౌడీగారు వస్తే వారి సంగీతం పెట్టే తెచ్చుకోమ్మందాం - వాయిస్తారు. ఇహ నాకంటారూ - మిగతా కొన్ని కళలతో పాటుగా హిప్నటిజం మీద కాస్త ప్రావీణ్యం వుంది. మీమీద హిప్నటిజం ప్రయోగిస్తా! ఉదయం, మధ్యాహ్నం బ్లాగుల మీద బ్లాగోల మీద చర్చలూ, గోష్టులూ, రచ్చబండలూ నిర్వహించుకుందాం. సాయంత్రాలు మన సాంస్కృతిక కార్యక్రమాలు నిర్వహించుకుందాం. ఇలా ఇలా ఆ రెండు రోజులకు గాను ఎన్నో కార్యక్రమాలు ఆలోచిద్దాం. వేసవి లో అయితే అందరికీ రెక్కలొస్తాయి కాబట్టి స్పింగులోనో, స్ప్రింగులోగానో మనం మన మీటప్ నిర్వహించుకుంటే బావుంటుంది. ఆడ లేడీ బ్లాగర్లకు ప్రత్యేక బస ఏర్పాటు చేద్దాం - ఎవరయినా వస్తే - అంత సీను, ధైర్యం వారికి వున్నాయని అనుకోను. చూద్దాం మరి.

ఇవండీ నా ఆలోచనలు. మీ అభిప్రాయాలు తెలియజేయండి. ఇది నిర్వహించడానికి ఎవరు ముందుకు వస్తారో చెప్పండి. ఎవరయినా స్వంత ఇల్లు, పెద్ద ఇల్లు వున్నవారు ముందుకు వస్తే సౌకర్యంగా వుంటుంది. అన్నట్లు మరి మన పార్టీలో సాయంత్రాలు మందు పార్టీ వుంటే బావుంటుందా లేదా అన్నదీ చెప్పండి. తాగి మనాళ్ళు కొట్లాడేసుకుంటారంటారా? వాడొస్తే నేను రాను, వీడొస్తే నేను రాను అనుకోకండి. మనం స్వయంగా వ్యక్తులని కలవక ఎన్నో చిటపటలు కానీ స్వయంగా కలిస్తే చాలా చిటపటలు చల్లారిపోతాయి అని నా గత కలయికలు తెలియజేసాయి.

ఎవరెవరు రావడానికి ఉత్సాహంగా వున్నారో, ఎక్కడివరకయితే రాగలుగుతారో చెప్పండి. నా వరకయితే చికాగోకి 10, 12 గంటల్ డ్రయివు వరకు ఓకే. అంతకంటే ఎక్కువయితే బాగా ఆలోచించాల్సివుంటుంది. ఉదాహరణకి చికాగోలో ఆ సమావేశం పెడితే ఎందరు ఎవరెవరు రాగలరో చెప్పండి. వ్యక్తిగత ద్వేషాలు మనస్సులో పెట్టుకొని నిరాసక్తి చెందకండి. అలాంటి ద్వేషాలు చల్లార్చి స్నేహ కుసుమాలు విరబూయడానికి ఇలాంటి కలయికలు ఉపయొగపడుతాయి. కాకపోతే కనీసం బ్లాగు ద్వేషాలు బ్లాగుల వరకే వుంచేసి వ్యక్తిగతంగా అయినా స్నేహంగా వుందాం. బహుశా బ్లాగర్లలో ఇలాంటి సమావేశం మొదటిది కనుక ఎక్కువమంది ఉత్సాహం చూపకపోవచ్చు, రాలేకపోవచ్చు. అయినాసరే, కొద్దిమందితో అయినా మొదలెట్టేద్దాం. ఈ సమావేశం కనీస మాత్రం సవ్యంగా జరిగితే ప్రతి ఏడాది జరిపేద్దాం. కొన్ని ఇతర సందర్భాల్లో బ్లాగర్లు ఒకటి రెండు రోజుల పాటు కలుసుకొని వున్నా కూడా పూర్తి స్థాయిలో ఇలా కలుసుకోవడం ఇదే మొదటిసారి అవుతుండవచ్చు.

హైదరాబాద్ బ్లాగర్ల జ్ఞాపకాలు - మేం ముగ్గురం మేధావులమే?! - 1

ఆ రోజే ఏపి మీడియా రాం గారి జర్నలిజం స్కూల్ ప్రారంభోత్సవం. వారు నన్ను కాంటాక్ట్ చెయ్యడానికి ప్రయత్నిస్తున్నా కూడా నాకు ఏమాత్రం తీరికలేక వారితో ఫోనులో మాట్లాడేసరికి ఆ రోజు అయ్యింది. జెపి ప్రారంభోపన్యాసం ఇస్తున్నారంట కానీ నేను వెళ్ళేసరికి సమయాతీతమవుతుందని చెప్పేసి సాయంత్రం 4 గంటలకు వారి స్కూలుకు వచ్చి కలుస్తాను అని చెప్పాను. జెపీ గారి ఉపన్యాసం మిస్ అవడం రెండవసారి నాకు. గత ఏడాది వారు షికాగోలో ఉపన్యాసం ఇచ్చినపుడు కూడా మిస్ అయ్యాను. ప్చ్.

మా డ్రైవరుని రాం గారితో మాట్లాడిపించాను - అడ్రసు కోసం. వారేదో చెప్పారు - ఇతనేదో విన్నాడు. అడ్రసు అనేది మనకు సంబంధించని విషయం అని అర్ధనిమిలిత నేత్రాలతో కారులో వెనుక సీటులో విశ్రాంతి తీసుకుంటూపోయాను. ఏదో చౌరస్తా దగ్గరకు వచ్చాక వున్న సినిమా హాలు పక్కన ఆగి ఫోన్ చెయ్యమన్నట్టున్నారు. అక్కడికి వచ్చాక మా డ్రైవర్ ఫోన్ చేసాడు. మళ్ళీ వారేదో చెప్పాడు - మా వాడేదో విన్నాడు. 30 నిమిషాలు ఇద్దరూ ప్రయత్నించినా మా గమ్యం మాత్రం దొరకలేదు. రాం గారు చెప్పేది మావాడికి అర్ధం కావడం లేదు - మా వాడికి ఎందుకు అర్ధం కావడం లేదో రాం గారికి అర్ధం కావడం లేదు. అక్కడక్కడే కారులో పలు రవుండ్లు వేసాము. రాం గారు ఎదో కాలేజీ పక్కన అన్నారుట. ఆ కాలేజీ మాకు ససేమిరా దొరకలేదు. ఎవరిని అడిగినా చెప్పలేకపోయారు. నాకు, డ్రైవరుకీ విసుగు రాసాగింది. అవతల రాం గారికి కూడా విసుగు వస్తూవున్నదేమో. ఇహ సీనులోకి నేను ఎంటర్ కాక తప్పేట్లు లేదని నిశ్చయించుకున్నాను.

మనం హైదరాబాద్ వదిలేసి చాలా ఏళ్ళు అవుతోంది కాబట్టి వారేమన్నా చెప్పినా నాకు అర్ధం అవుతుందా అన్నది అనుమానమే. ఇదివరలో ఆ నగరంలో వున్నప్పుడు కూడా పెద్దగా పట్టించుకోక ఎక్కువగా తెలిసేది కాదులెండి. నేను కనుక్కున్నాను ఫోనులో. వారు చెప్పినదానిని బట్టి ఒక గల్లీలోకి వెళ్ళాలి. ఠాట్ అది తప్పు అంటాడు మా డ్రైవర్ సాబ్. ఇద్దరం చర్చించుకొని అక్కడక్కడే మళ్ళీ కొన్ని రవుండ్లు వేసాము. ఫలితం లేదు. ఇలాక్కాదని ఆ గల్లీలోకే వెళ్ళమని ఠీవిగా అదేశించాను (లేకపోతే వినేట్టులేడు మా కిరాయి డ్రైవర్). మొత్తం మీద లోపటికి వెళ్ళాము. చివరిదాకా రమ్మంటారు ఫోనులో రాం గారు. వచ్చాం. మాకు ఏం కనపడుతున్నాయో చెప్పాం. వారు ఇంకేదో కనపడాలని చెప్పారు. వారు చెప్పిన దిక్కుకే చూస్తున్నా మాకు అలాంటివి ఏమీ కనపాడటం లేదు. అలా ముగ్గురం ఓ అయిదు నిమిషాలు ఫోనుల్లో కొట్టుకున్నాక అప్పుడు పక్కనే కనపడింది HMTV వారి వ్యాన్లు, అఫీసూనూ.

డ్రైవరూ, నేనూ ముఖాలు చూసుకున్నాం. చాలా తేలిక అడ్రసు అది. అది పట్టుకోవడం అంత కాంప్లెక్స్ ఎందుకు అయ్యిందో మాకు అర్ధం కాలేదు. చాలా తేలిక అడ్రసు పట్టుకోవడం కూడా వీరి వల్ల కాలేదని బహుశా రాం గారూ అదే అనుకొని వుంటారు. మొత్తమ్మీద విషయం ఏమిటంటే రాం గారు ఒకలా చెబితే మా డ్రైవర్ సాబ్ ఒకలా అర్ధం చేసుకొని నాకు మరోలా వినిపించాడు. ఆ తరువాత రాం గారు చెప్పింది నాకు ఒకలా అర్ధమయితే నేను మా వాడికి చెప్పేసరికి వాడికి మరోలా అర్ధమయ్యివుంటుంది. మొత్తమ్మ్మీద వున్న ముగ్గురూ మేధావులు అయితే ఇలాగే వుంటుంది పరిస్థ్తితి :))

మొత్తమ్మీద ఒక ముప్పావు గంట పాటు అక్కడక్కడే తిరిగాక ఇహ ఓపికలు నశించి, నీరసించి పోయాక అప్పుడు దొరికింది వారి జర్నలిజం స్కూల్. అదేదో కాలేజీ కోసం వెతక్కుండా HMTV బ్యుల్డింగ్ అని కనుక్కున్నా ఎవరయినా తేలిగ్గా చెప్పేవారేమో. అక్కడికి వెళ్ళేదాకా వారి స్కూల్ ఆ భవంతిలో అని నాకు అర్ధం కాలేదు. వారు ఆ విషయం చెబుతూనే వున్నట్టున్నారు కానీ మేము ఆ దిశలో ఆలోచించలేకపోయాము. వారి స్కూలుకి వెళ్ళాక ఇరానీ చాయ్ కాకపోయినా చక్కటి టీ, బిస్కట్టులు ఆఫర్ చేసి నా అలసట దూరం చేసారు వారు.

(ఇంకా వుంది)

మొహమాటానికి 'పోకపోతే' అది అయ్యింది నాకు!

ఇది నా యొక్క మరో షిట్ కథ. అప్పుడు ఏ ఏడో, ఎనిమిదో చదువుతున్నాననుకుంటాను. కొత్తగుడెం నుండి మా అమ్మా నాన్నలతో ఇల్లందు వెళుతూ మధ్యలో టేకులపల్లిలో ఆగాము. అక్కడ మాకు తెలిసిన వారి ఇంటికి వెళ్ళాము. అక్కడ ఓ రోజంతా వున్నాము. నాకు నంబర్ టూకి వచ్చినా కూడా వెళ్ళలేదు. ఎప్పుడు ఆ గది వైపు వెళదామన్నా ఆ ప్రాంతాల్లో ఏదో ఒక పనిమీద ఆ ఇంటివాళ్ళ అమ్మాయి కనపడసాగింది. ఆమెకూ దాదాపు నా వయస్సే వుంటుంది. ఆ అమ్మాయి చూస్తుండగా ఆ గదికి వెళ్ళాలంటే నాకు చాలా సిగ్గేసింది. అలా నంబర్ టూ గదికి ఆమె ముందే వెళితే నన్ను అసహ్యించుకుంటుందేమోనని సంశయం. అలాంటి సంశయం ఎందుకూ అని ఇప్పుడు మీ సంశయాలతో నన్ను చావగొట్టకండి! ఏమో మరి, ఎందుకోగానీ అలా చాలా సగ్గడిపోయాను ఆ పని చేయడానికి.

ఎలాగోలా ఒక రోజంతా పట్టుదలతో నిగ్రహించుకున్నాను. లెట్రిన్ గది ఎదురుగ్గానే కనపడి ఊరిస్తూనే వున్నా కూడా ససేమిరా ధైర్యం చెయ్యలేకపోయాను. మరి గుట్టుచప్పుడు కాకుండా రాత్రిపూట వెళ్ళకపోయావా అని మీ అనుమానం కదూ. ఓరి మీ అనుమానం పెనుభూతం కానూ. రాత్రి పూట ఆ లెట్రిన్ పరిసరప్రాంతాల్లో ఆ అమ్మాయి లేకపోవచ్చు కానీ ఏ కొరివి దయ్యాలో వుంటే? దయ్యాలు లేవు అని నాకు తెలుసు కానీ ఆ దయ్యాలకు తెలియదు కదా. అందుకే దయ్యాలంటే నాకు చచ్చేంత భయంగా వుండేది. ఆ రకంగా వాళ్ళింట్లో ఆ పని చెయ్యకుండా నా పట్టుదలను నిరూపించుకున్నాను! ఆ అమ్మాయి ముందు పరుగు నిలబెట్టుకున్నాను?!

మరుసటి రోజు వారికి వీడ్కోలు చెప్పి బస్సులో ఇల్లందు బయల్దేరాం. కొద్దిదూరం వెళ్ళాక ఇక నిగ్రహించుకోవడం నా వల్ల అయ్యింది కాదు. కిటికీలోంచి పచ్చటి పొలాలూ, నీటి కాలువలు కనిపిస్తూ నా మతి పోగొడుతూ బహిర్భూమికై ఊరించసాగాయి. మరీ ఇప్పుడే దిగేద్దామంటే టికెట్ ఖర్చులు వృధా అయిపోతాయని అమ్మానానలు అంటారేమోనని కాసేపు ఉగ్గబట్టుకున్నాను కానీ ఎక్కవసేపు నన్ను నేను సముదాయించుకోలేకపోయాను. ఇహ లాభం లేదని ధైర్యే సాహసే బహిర్భూమి అని మా అమ్మనానల దగ్గర నా అవస్ఠ గురించి గొణిగాను. కొద్దిసేపట్లో ఇల్లందు వస్తుంది కదా అని ఊరడించారు కానీ నా వర్ణనాతీతమయిన అవస్థ గురించి వారికేం తెలుసు. బుద్ధిగా తలూపి మరు క్షణమే హృదయవిదారకంగా నా అవస్థ చెప్పాను. మరి వాళ్ళింట్లో వెళ్ళివుంటే బావుండేది కదా అన్నారు మా అమాయకులు. ఏం చెబుతాం? ఏమో అప్పుడు రాలేదు కానీ ఇప్పుడు అర్జెంటు, బస్సు ఆపుతారా లేక ... అని బెదిరించాను. మా వాళ్ళు ఝడుసుకుని వెంఠనే బస్సు ఆపించారు. కండక్టరూ, మిగతా అమాయక ప్రయాణీకులు శానా అచ్చెరువొందారు. ఇంకో అరగంటలోనో, గంటలోనో ఇల్లెందు వచ్చేస్తుంది కదా, టికెట్ల డబ్బులు ఎందుకు వేస్టూ అని ఉచిత సలహాలు ఇచ్చేరు. వారిని నమిలి మింగేలా చూసేసి మా పేరేంట్స్ వైపు దీనంగా చూసాను.

మా వాడికి యమర్జెంటూ అని వారిని బుజ్జగించి నన్ను బస్సు దింపి వాళ్ళూ దిగారు. దిగడమే ఆలస్యం రాకెట్ స్పీడుతో రోడ్డు పక్కన పొలాలకి అడ్డం పడ్డాను. దూరంగా పంట పొలాల పనులు చేస్తున్న యువతులు కనపడుతున్నా కూడా ఖాతరు చెయ్యకుండా నా పని కానిచ్చేసాను. అప్పుడు పొందినంత సుఖం, రిలీఫ్ మళ్ళీ జన్మలో ఎప్పుడూ పొందలేదనుకుంటా. నామాట మీద నమ్మకం లేకపోతే మీరూ ఓ రోజంతా ప్రయత్నించి చూడండి మరి.

చరిత్రహీన్ చదువుతారా?

శ్రీ శరత్ చంద్ర ఛటోపాధ్యాయ విరచిత చరిత్రహీనులు పుస్తకం మీద ఎవరికయినా US లో నివసిస్తున్న వారికి ఆసక్తి వుంటే తెలియజేయండి. మీ అడ్రసు తెలియజేస్తే పోస్ట్ చేస్తాను. అది గొప్ప పుస్తకమే కానీ నాకు మళ్ళీ మళ్ళీ చదివేంత ఆసక్తి, ఓపిక వుంటుంది అనుకోవడం లేదు. శరత్ దే శ్రీకాంత్ వుంది కానీ అది మాత్రం ఇతరులకు ఇవ్వను. ఆ పుస్తకం మొదటిసారి చదివినప్పుడయితే పూర్తిచేసాక 20 నిమిషాలు ధారాపాతంగా వెక్కివెక్కి ఏడ్చాను. అంతగా కదిలించించింది శ్రీకాంత్!

మా ఇంట్లో వారందరూ శరత్ చంద్ర ఛటోపాద్యాయ అభిమానులు అవడంతో మా నాన్న గారు నేను కూడా అలాంటి చక్కటి రచయితను అవాలని ఆకాంక్షించి ఆ పేరు పెట్టేరు. మరి నేనేమో ఇలా తయారు అయ్యాను.

మిగతావారు కూడా తాము మూలకు పడేసిన పుస్తకాలు ఇతరులతో పంచుకోవడం మొదలెడితే బావుంటుంది. పుస్తకప్రియులం అనుకుంటూ, చెప్పుకుంటూ గుట్టలు గుట్టలు పుస్తకాలు పోగెయ్యడమే కాకుండా ఇతరులతో పుస్తకాలు చదివింపజేసే ఇలాంటి ప్రయత్నాలకు మీరు ఊతం ఇవ్వాలి. మీ పుస్తక భాండాగారంలో ఒక్క పుస్తకమయినా తీసివెయ్యడానికి వీలవుతుందేమో చూసి దానిని ఇతరులతో పంచుకుంటారని ఆశిస్తాను.

నా న్యూ ఇయర్ టాయ్ వచ్చేసిందొచ్చేసిందోచ్!

అంటే ఏదో అడల్ట్ టాయ్ అనుకునేరు. అంతలేదు. ట్రెడ్‌మిల్. నిన్న వచ్చిన దగ్గరినుండీ అమ్మలూ, నేనూ పోటాపోటీగా దానిమీదే పడ్డాం. కొత్త ఉబ్బు కదా. కొత్త బిచ్చగాడు పొద్దెరగడు అన్నట్లుగా అమ్మలు అయితే స్నాక్స్ గట్రా తింటూనే దానిమీద నడిచింది. ఆ తరువాత నేను లాక్కుని నడుస్తూ రోకు ద్వారా యూట్యూబులో ఒక సినిమా చూద్దామని ప్రయత్నించాను. ఎక్కడా? అందరూ నన్ను నాకు ఇష్టమయిన సినిమా చూస్తూ జాగింగ్ చెయ్యడానికి అనుమతిస్తేనా? కొన్ని సినిమాలు మా అమ్మలుకి నచ్చవు, కొన్ని మా ఆవిడకి నచ్చవు, కొన్ని నాకు నచ్చవు. అలా అందరికీ నచ్చే సినిమా ఎన్నుకునేసరికే ఓ అరగంటా మరియు ఓ వంద కాలరీలూ ఖర్చయ్యాయనుకోండి. కొత్తది కదా అందుకే నెమ్మదిగా నడిచాలెండి - నేను దానికి అలవాటు కావాలి కదా.

మొత్తమ్మీద బద్రి సినిమా చూస్తూ జాగింగ్ చేస్తూవుంటే కాలం, అలసట తెలియలేదనుకోండి. ఇదివరకు చూడలేదు ఆ సినిమాని. ఇలాగే గనుక నా వర్కవుట్ గనుక వర్కవుట్ అయితే నా ఆరోగ్య లక్ష్యాలని సాధించడానికి ఎంతోసేపు పట్టదు కానీ వేచి చూడాలి. ఇవాళ మధ్యాహ్నం బెల్ట్ సర్దుకుంటుంటే లూజ్ అనిపించింది. ఏంటా అనిపించి టైట్ చేసేసా. చూసారా ఒక్క రోజుకే ఒక్క బెల్టు రంధ్రం దాటివేసానూ. అయ్బాబోయ్ ఇలాగే కంటిన్యూ అయిపోతే తొందర్లోనే జీరో సైజుకు దగ్గర్లో వున్నానన్నమాటే. ఎప్పుడు ఇంటికి వెళ్ళాలా ఎప్పుడు జాగింగ్ చెయ్యాలా అని వుంది. ఇంటికివెళ్ళేసరికి అమ్మలు అది ఉపయోగిస్తూవుంటుంది. దాన్ని లాగేసి ఓ చక్కని సినిమా పెట్టుకొని చేస్తూపోవాలి.

సినిమాలు చూడటానికని ట్రెడ్‌మిల్ తెచ్చుకున్నావా లేక వ్యాయామానికా అని మా ఆవిడ నిన్న నన్ను ఇంటరాగేట్ చేసింది. మరీ నిజాలు చెబితే బావుండదు కదా అని సినిమాలు చూస్తూ వ్యాయామం చెయ్యడానికి అని సెలవిచ్చేసా. అలాగయితేనేం ఒక్క దెబ్బకి రెండు పిట్టలు. ఒక్క ట్రెడ్మిల్లుతో అటు సినిమాలూ, ఇటు వ్యాయామం. అదే మరి Win - Win టెక్నిక్ అంటే. నేను మీలో చాలా మందిలాగా, మా ఆవిడలాగా కోచ్ పొటాటోను కాదు కదా ... హి హీ.

వాళ్ళేం చేస్తున్నారు? స్టేటస్ రిపోర్ట్

నేను కొన్ని నెలల క్రితం ఇండియా నుండి వెళ్ళొచ్చాక ప్రధానంగా రెండు విషయాలు ప్రస్థావించాను.

ఒకటి సూర్యాపేటలోని నా పెద్దరికం గురించి. ఆ తరువాత కూడా ఇరువైపులా మాట్లా కూడా మధ్యవర్తిత్వం నెరిపాను. భర్త, భార్య నాకు ఫోన్ చేసి మ ఫ్రెండుని తగ్గమని నన్ను చెప్పమనేవారు, నేను చెబితే వింటాడనేవారు. మా ఫ్రెండు నాకు ఫోన్ చేసి ఆ భర్తని తగ్గమని చెప్పమనేవాడు. నేను చెబితే ఆ భర్త వింటాడనేవాడు. ఇరుపక్షాల వారికీ తగ్గమని సూచించి ఇహ ఆ విషయంలొ జోక్యం చేసుకోవడం మానివేసాను. ఇక్కడనుండి ఫోనులలల్లో ఎంతకని మధ్యవర్తిత్వం నడుపుతాము అని వాళ్ళ దారిన వాళ్ళకి వదిలేసాను. ఆ భర్తా భార్య నుండి మళ్ళీ ఫోనులేమీ రాలేదు. మా ఫ్రెండ్ కొన్ని సార్లు ఫోన్ చెసాడు కానీ నేను పట్టించుకోలేదు. అందువల్ల తాజా సమాచారం నాకు తెలియదు. ఒకసారి ఫోన్ చెసి కనుక్కొవాలి.

ఇంకొకటి విడిపోయిన యువజంటకి నేను ఇచ్చిన కౌన్సిలింగు గురించి. దాదాపుగా నేను చెప్పినట్లే చేస్తున్నారు. అతగాడు చిన్న బ్యుజినెస్ పెట్టుకొని ప్రియురాలి మీది అతి ధ్యాసని తగ్గించుకొని నిర్మాణాత్మకంగా వ్యవహరిస్తున్నాడు. అతని యొక్క వ్యాపారంలో నేనూ పార్ట్‌నరుగా చేరి ఆ జంటకి నా వల్ల వీలు అయిన సహాయం చెయ్యబోతున్నాను. బహుశా ఈ ఏడాది అంటే ఇంకో రెండు మూడు నెలల్లో వారి పెళ్ళి జరగవచ్చు.

ఇలాగే ఇంకొద్ది రోజుల్లో నా స్టేటస్ అప్‌డేట్ కూడా ఇస్తాను.

ద్రౌపది (నవల) ఎవరిక్కావాలి?

నేను చదివేసిన యార్లగడ్డ వ్రాసిన ద్రౌపది నవల ఇది. ఒకసారి చదవొచ్చు కానీ మళ్ళీమళ్ళీ ఈ పుస్తకం చదివేంత ఆసక్తి లేదు. US లొ ఎవరికయినా కావాలంటే వారి అడ్రస్ పంపిస్తే పోస్ట్ చేస్తాను. $4 కంటే ఎక్కువగా పోస్టేజీ ఖర్చులు కావు అనే అనుకుంటున్నాను. ఒహ వేళ అయితే మాత్రం పంపించను.  ఒకటి కంటే మించి ఈ పుస్తకం కోసం విజ్ఞప్తులు వస్తే మాత్రం నా విచక్షణను అనుసరించి ఒకరికి పంపిస్తాను.

అలాగే మీ దగ్గర మీరు వదిలించుకోవాలనుకుంటున్న లేదా తీసివేయాలనుకుంటున్న పుస్తకాలు ఏమయినా వుంటే నాకు తెలియజేయండి. నాకు ఆసక్తి వున్నవి తెలియజేస్తాను. అవి మీరు నాకు పోస్ట్ చేస్తే ఆ ఖర్చులు మీకు చెల్లించగలను.

Email ID: sarathn at hotmail dot com.

భవదీయుడితో కుదరని ఉబుసుపోక

కొత్త ఏడాది సందర్భంగా గత ఏడాది జ్ఞాపకాలు నెమరువేసుకుంటున్నప్పుడు గుర్తుకువచ్చే ముఖ్యాంశాల్లో తెలుగుకై నడక ఒకటి. అందులో చాలామంది బ్లాగర్లను కలుసుకోవడం, ఆత్మీయంగా మాట్లాడటం అనేవి నాకు బాగా గుర్తుంచుకొదగ్గ విషయాలు. అందులో ఎవరెవరిని కలిసిందీ ఇదివరలోనే చెప్పినప్పటికీ చక్రవర్తి దంపతుల గురించి చెప్పడం ఇంకా మిగిలేవుంది. తెలుగు నడకకు వారు వచ్చినప్పుడు పలకరిస్తే ఓ గంట క్రితమే US నుండి దిగినట్లుగా చెప్పారు. హమ్మాయ్య అమెరికాను రక్షించారు అనుకున్నాను. అక్కడ వున్నన్ని రోజులు వారు అమెరికాను ఏకడమే సరిపాయే. ఈ భవదీయ మానవుడు ఎప్పుడు అక్కడినుండి వెళ్ళిపోతాడా అని చూస్తూవస్తున్నాను అప్పుడు. అందుకే వారు తెలుగు నేల మీద కనపడగానే నాకే  అంత రిలీఫ్ ఫీలింగ్ వచ్చిందంటే ఇహ అమెరికా గడ్డ ఎంత రిలీఫ్ ఫీల్ అయివుంటుందో ఊహించండి :)

 

ఆ తెలుగు బాటలో బాగా శ్రమపడ్డవారిలో భవదీయులు బ్లాగు చక్రవర్తి మరియు వారి శ్రీమతి స్వాతి గారు కూడా వున్నారు. అప్పుడే అమెరికానుండి దిగినా కూడా ఊరికే ఉబుసుపోక కబుర్లు చెప్పకుండా చక్రవర్తి ఉత్సాహంగా ఈ నడక పనుల్లో పాల్గొన్నారు.  మా నడకలో అలసట చెందకుండా చల్లటి మంచినీళ్ళ పొట్లాలు దారి పొడుగునా అందించారు. కూల్‌డ్రింక్స్ అందిస్తారేమో అని ఆశించాను కానీ ఈతెలుగు వారు లో బడ్జెటులో వున్నారని తెలిసింది. వుండదూ మరి నాలాంటి వారు కూడా అక్కడ ఉంచిన హుండీలో పైసా కూడా వెయ్యకపోతేనూ. కొన్ని డబ్బులయినా వేద్దామనుకుంటూనే కన్వీనియంటుగా మరచిపోయానులెండి. అందుకే తెలుగు దారిలో చల్లటి శీతల పానీయాలు పొందే/డిమాండ్ చేసే హక్కు నాకు లేదు కాబట్టి దాని గురించి నోరు ఎత్తట్లేదు సుమా.  అయినా తెలుగు నడక అన్నది తెలుగు కోసం కానీ శీతల పానీయాల కోసం కాదు గదండీ. అందుకే అది మరచిపోదామేం.   

 

ఈ దంపతులు ఎన్ని నీళ్ళిచ్చినా కూడా నడక చివర్లో చిరు ముసురులో సుజాత గారి ఆధ్వర్యంలో అందించబడిన వేడివేడి టీనే హాయిహాయిగా అందరికీ గుర్తుకువుంటుందనుకుంటాను.  అవును లెండి ఈ నడకకి నీళ్ళెత్తిన కూలీలు ఎక్కడ గుర్తుంటారు జనాలకి. ఆ టీ కూడా రెండు సార్లు మరీ రిఫిల్ చేయించుకొని తాగాను - సిగ్గులేకుండా - ఇలా ఎందుకంటున్నానంటే హుండీలో పైసా వెయ్యలేదు కదా అందుకని. ఇలా నేను మాటి మాటికి ఇలా సిగ్గుపడుతుండటం చూసి ఈతెలుగు వారు విరాళం ఇప్పుడయినా ఫర్వాలేదు అనరు కదా కొంపదీసీ.      

 

ఆ నడకలో ఈ యువ దంపతులిద్దరూ చురుకుగా, ఉత్సాహంగా కష్టపడుతుంటే, పాల్గొంటుంటే చూడటానికి ముచ్చటగా అనిపించింది.  తమ ప్రొఫయిల్లో అన్నీ పిచ్చిపిచ్చి ఫోటోలు పెడతారు చక్రవర్తి కానీ మనిషి మంచి స్ఫురద్రూపి, అందగాడూనూ. (మగాళ్లని మగాళ్ళు మెచ్చుకోవడం ఏంటని వీవెన్ మీద నేను వ్రాసిన టపాలో ఎవరో కూసారు గాని అలాంటివి నేను పట్టించుకోను). మిగతా రకాలు మనకు తెలియకపోయినా ఆ రకంగా మాత్రం స్వాతి గారు అదృష్టవంతురాలే. వారిద్దరిలో భవదీయులే బావుంటారు. అలాగే చక్రవర్తి గారు ఏంటేంటో పొంతన లేకుండా వారి బ్లాగుల్లో వ్రాసినట్లు అనిపిస్తుంది కానీ మనిషి మాత్రం చాలా చక్కటి మనిషి అనిపించారు. ఇలా కొంతమందిని చూస్తుంటే ఆత్మ, బ్లాగాత్మ వేరువేరుగా వుంటుందేమో అనిపిస్తుంది. అంటే బ్లాగుల్లో ఒక రకంగానూ, బయట ఒకరకంగానూ అన్నమాట. నేనూ అంతే. నన్ను బయట చూసేవారు ఎవ్వరూ నేను అలాంటి బ్లాగులు వ్రాస్తానని నాకు అంత చొరవ, తెగింపు వుంటుందని ఛస్తే అనుకోరు. పెళ్ళాం చాటు మొగుడు/మొగాడు అనుకుంటారు.    

 

స్వాతి గారిని చక్రవర్తి నాకు పరిచయం చేసారు. వీరితో బ్లాగులు వ్రాయడం మానిపించండి బాబో అని వారి శ్రీమతితో నేను మొరపెట్టుకున్నాను. ఇంకోటి మొరపెట్టుకుందామనుకున్నాను కానీ సమయం లేకపోయింది. అందుకే ఇప్పుడు మొరపెట్టుకుంటున్నాను. చక్రవర్తి   గారిని మరో సారి US కు పంపించకండి బాబోయ్, మీకు బోలెడంత పుణ్యం వుంటుంది . విన్నారా, మా మొర ఆలకించారా స్వాతి గారూ :))    

 

తెలుగు నడక చివరలో నాతో వారిద్దరూ మాట్లాడుతూ వారింటికి తప్పకుండా రమ్మనమని కోరారు. నాకేమో ఆ రోజు గానీ, మరో రోజు గానీ అస్సలు తీరికలేదు. ఎలా అయినా సరే రావాల్సిందేనని డిమాండ్ చేసారు. వారి ఇంటికి రావడానికి నాకు సమయం, దారి ఎలా చిక్కవచ్చో కూడా స్కెచ్చేసారు. కూకటిపల్లిలోని మా అక్కయ్య వాళ్ళ ఇంటినుండి ఎల్బి నగర్ వెళుతూ దారిలో వారు వుండే బేగంపేట్ (అదే కదా?) కు రావచ్చు అన్నారు.  ఇహ తప్పుద్దా. వారి అభిమానానికి తలవంచి సకుంటుంబంగా వారి ఇంటికి విచ్చేస్తానని చెప్పాను. వారికి తెలియపరచినట్లే ఆ రోజు వారి ఇంటికి వెళ్ళడానికి బాగా ప్రయతించాను కానీ అస్సలు కుదర్లేదు. ఆ రోజు మా చిన్న అక్కయ్య వాళ్ళతో కలిసి వారి ఫాం హవుజుకు వెళ్ళి వచ్చి భోజనాలు చేసి ఎల్ బి నగరుకు బయల్దేరేలోగా రాత్రి 11:30 అయ్యింది. ఆ సమయంలో ఇహ వారింటికి ఏం వెళతాం. అందుకే అలా వారింటికి వెళ్ళడానికి మాకు కుదరలేదు.   ఈసారి ఇండియా వెళ్ళినప్పుడు తప్పకుండా వారి ఇంటికి వెళ్ళి కలుస్తాను. 

కోచ్ పొటాటో...

... అని ఎవరిని అంటారో మీకు తెలిసేవుంటుంది. పనీ పాటా లేకుండా అస్తమానమూ లేదా తమ జీవితంలో ఎక్కువ సమయం టివి, ఇంటర్నెట్టు, వీడియోలు, 'బ్లాగుల' మీద కూర్చునేవారిని అలా అంటారు. నేను మరీ అలాంటివాడిని కాకపోయినా అడపాదడపా టివినో, సినిమానో చూస్తూ సమయం వృధాచేస్తున్న సందర్భాలు చాలానే వున్నయ్. ఇలా జీవితం వృధా చెయ్యకుండా టివిలు, సినిమాలు, బ్లాగులు చూడటం ఎలాగా అని మనస్సును కొద్దిగా మధించాను. అందుకే నూతన సంవత్సరం సందర్భంగా అమెజాను సైటు ద్వారా ఓ ట్రెడ్‌మిల్ ఆర్దర్ చేసాను. దాని వెల $315. రవాణా ఖర్చు లేదు. ఓ అయిదారు రోజుల్లో వచ్చేస్తుంది.

అబ్బో శానా గొప్ప పని చేసేరు... మాకూ వుంది లేబ్బా ఓ ట్రెడ్మిల్లు...మా బేసుమెంటులో అని... అనుకుంటున్నారు కదూ. తప్పులేదు. నేనూ ఇదివరకు ఒకటి కొని వాడకపోయేసరికి అది జస్ట్ షో పీస్ లాగా అయిపోయేసరికి ఇహ లాభం లేదని అమ్మేసాను. అంతేకాదు నాకు ఇదివరలో మల్టి జిమ్ము కూడా వుండేది. ఇంటికి వచ్చిన వారు అందరూ అటు దాన్ని చూసి ఇటు నా కండలు చూస్తుండేసరికి సిగ్గేసి అదీ వదిలించుకున్నాను.

ఇప్పుడు అలా కాదు. గత కొన్ని నెలలుగా చక్కగా జిమ్ములో గంటల కొద్దీ ట్రెడ్మిల్ మీద పరుగు చేస్తూనేవున్నాను. నా విజయ రహస్యం? ఎంచక్కా నెట్ఫ్లిక్స్ లో సినిమానో, యూట్యూబులో వీడియో పాటలో, యప్‌టివి లో తెలుగు ఛానల్సో చూసుకుంటూ పరుగెత్తడం. అలాంటప్పుడు ఇండియాలో ఏ బాబుగారో, రావుగారో ఆమరణ దీక్ష మొదలెట్టారనుకోండి - ఆ టెన్షను వల్ల ఇక్కడ మనం ఎంత పరుగెత్తినా సమయం, అలసట తెలియవు అన్నమాట. అసలే ఇక జనవరి 6 నుండి APలో రియాలిటీ షోలే షోలు కాబట్టి తెలుగు ఛానల్స్ చూస్తూ జాగ్ చేస్తూవుంటే నా సామి రంగా అటు పుణ్యమూ, ఇటు పురుషార్ధమూ కలిసివస్తాయన్నమాట. అదండీ సంగతి. AP రియాలిటీ షోల సమయానికి నా ట్రెడ్మిల్ వచ్చేస్తుందన్నమాట.

2011 జనవరి ఫస్టు వస్తున్న సందర్భంగా ఒక మిత్రుడి ఇంట్లో గడిపాము. అప్పుడు నా మిత్రులకి ఇలా ట్రెడ్‌మిల్ ఆర్డర్ చేసిన సంగతి చెప్పాను. అప్పుడు ఆ మిత్రుడు నా ట్రెడ్‌మిల్ క్షేమంగా, భద్రంగా బేసుమెంటులో పడివుందండీ అని చెప్పాడు. అలా క్రిందపడేస్తే అలాగే వుంటుందని చెప్పాను. లివింగ్ రూములోనికి తీసుకువచ్చి ఇంట్లో వారందరితో మాట్లాడుతూ, పోట్లాడుతూ, సినిమాలు చూస్తూ, వీడియోలు చూస్తూ, వచ్చిన మిత్రులతో మాట్లాడుతూంటే సరదాగా పరుగెత్తగలం అని చెప్పాను. అంతే కానీ సాలిటరీ కన్‌ఫైన్‌మెంటులాగా బేసుమెంటులోకి వెళ్ళి ఒంటరిగా, ఏకాంతంగా, ఏదో తప్పనిసరి తద్దినం లాగా, ఇష్టంగా కాకుండా కష్టంగా చేస్తున్నట్లయితే అది అలాగే పూజకి మాత్రమే పనికివస్తుందని సెలవిచ్చాను. మరి నేను చెప్పినట్లుగా అతగాడు చేస్తాడో లేదో తెలియదు గానీ ఇలా మీకు చెప్పడం వల్ల నేను అయినా అలా చెయ్యాల్సిన పరిస్థితి ఏర్పడుతుందనేది నా ఉద్దేశ్యం.     

ఎలాగూ ట్రెడ్మిల్ ఆర్డర్ చేసేనని చెప్పేసి జిమ్ము కూడా క్యాన్సిల్ చేసాను. ఇంకో నెల తరువాత సభ్యత్వం ముగిసిపోతుంది. జిమ్ము జిమ్ము అని వెళ్ళడమే కానీ పరుగు తప్ప మరేమీ చెయ్యలేకపోతున్నాను. బరువులూ అవీ ఎత్తాలనుకుంటే జిమ్ములో సిస్టం ముందట పెట్టుకొని అది చూస్తూ చెయ్యడం జరిగేపని కాదనిపించింది. ఓసోస్, ఈమాత్రం పరుగు కోసం జిమ్ముకు వెళ్ళడం అవసరమా అనిపించింది. పైగా ఓ ముప్పావు గంట పరుగు కోసం జిమ్ముకు వెళ్ళడం, రావడం, దుస్తులు విడిచి జిమ్ము బట్టలు వేసుకోవడం, మళ్ళీ అవి విడవడం, ఆఫీసువి వేసుకోవడం ఇంత సమయం వృధా అనిపించింది. ఆ చేసే పరుగేదో ఇంట్లోనే పరుగెత్తితే ఆ సమయం కుటుంబ సభ్యులతో గడిపినట్లూ వుంటుంది కాదూ. ఇంట్లోనే అయితే ఇంకా ఎక్కువసార్లూ, ఎక్కువసేపూ పరుగెత్తగలం అనేది నా అభిప్రాయం.