అభిప్రాయాల ప్రభావం

కెనడాకి కొత్తగా వచ్చిన రోజులవి. 1997 చివర్లో కొంతమంది తెలుగు వారితో కలిసి ఒక ఇంట్లో వుంటున్నాను. కుటుంబానికీ, కన్న దేశానికీ దూరంగా, బ్రతుకు తెరువు కోసం వెతుక్కుంటూ బిక్కుబిక్కుమంటూ కాలం వెళ్ళబుచ్చుతున్న రోజులవి. మా వాళ్ళదెవరిదో జూనియర్ వేణుమాధవ్ మిమిక్రీ క్యాసెట్టులో హాస్య సన్నివేశాలుంటే అందరం తరచుగా కలిసి వింటూ నవ్వుకుంటూ, తుళ్ళుకుంటూ మా బాధలనీ, భయాలనీ మరచిపోయేవాళ్ళం.

కొన్ని వారాలకి మా రూమ్మేట్స్ యొక్క మరో స్నేహితుడు ఇండియా నుండి దిగాడు. ఓ రెండు రోజులయ్యాక వేణు మాధవ్ క్యాసెట్టు బావుందనీ, అప్పుడప్పుడు వింటుంటామని ఆ క్యాసెట్టు వినిపించారు. అతనూ మా అందరిలాగే విని నవ్వుతే అతని గొప్పదనం, ప్రత్యేకత ఏముంటుంది? కొద్దిసేపు విని ముఖం చిట్లించాడు. చీప్ కామెడీ అనేసి మరో పనిలో మునిగిపోయాడు. మా వాళ్ళు మరికొద్దిసేపు విని ఆక్యాసెట్టు మూసివేసారు. 

కొద్దిరేజులయ్యాక మా (పాత) రూమేట్లను సరదాగా ఆ క్యాసెట్టు విందామా అని అడిగాను. ఆ ఏం కామెడీ లెండి అది అని ముఖం చిట్లించారు. ఇప్పుడు వాళ్ళు ఆ క్యాసెట్టు వింటామంటే వారి స్నేహితుని ముందు చులకనయిపోరూ? అంతేకాకుండా వారి అభిప్రాయాన్ని వారి స్నేహితుని అభిప్రాయం ప్రభావితం చేసివుంటుంది. వార్నీ అనుకున్నా. వీరికి స్వంతంగా ఓ వ్యక్తిత్వం లేదనుకున్నా. నా మానాన నేను ఆ క్యాసెట్టు వినేసుకున్నా. ఎవడేమనుకుంటే నాకేం, ఎవడి అభిప్రాయం ఏదయితే నాకేం? చక్కటి హాస్య సన్నివేశాలవి. అప్పుడప్పుడు నేనొక్కడినే వింటూ ఎంచక్కా ఆనందించేవాడిని. 

అలాగే మనలో చాలమందికి స్వంత వ్యక్తిత్వాలూ, అభిప్రాయలూ వుండవు. ఒహవేళ వున్నా కూడా ఎంతో కాలం నిలబడవు.  పక్కోడో లేదా ఓ ప్రముఖుడో ఓ అభిప్రాయం వ్యక్తం చెయ్యగానే అదే నిజమే అనుకుంటాం. మన భావాన్ని తుంగలో తొక్కేస్తాం. అలా మనకంటూ ఓ వ్యక్తిత్వం లేదని నిరూపించుకుంటూనే వుంటాం. ఎంతటి స్నేహితుడయినా, ఎంతటి గౌరవనీయుడే అయినా కూడా అతగాడు అన్నిట్లో పరిపూర్ణుడు కాడనీ, కొన్నిట్లోనే అతని అభిప్రాయాలు గణనీయమయినవిగా వుంటాయనీ మనం గుర్తించం. ఈజీగా ఇతరుల ప్రభావానికి దాసోహం అవుతాం.

అలా అని ప్రతియొక్క సలహానూ, అభిప్రాయాన్ని తిరస్కరించాలని కాదు. ఏది సరి అయిన సలహానో కాదో నిర్ణయించుకోగల సత్తా మనకుండాలి. అందరి సలహాలను, అభిప్రాయాలను పరిగణలోకి తీసుకోవాలి కానీ నిర్ణయం, వ్యక్తిత్వం మనదయివుండాలి. మనం వీజీగా ప్రభావితం అయిపోతున్నామని తెలిస్తే ఇతరులు మరింత ఉత్సాహంగా మనల్ని, మన భావాలని ఆజమాయిషీ చేయడానికి ప్రయత్నిస్తూనేవుంటారు.  అలా క్రమంగా మనం ఇతరుల చెప్పుచేతల్లోకి వచ్చి మనం వారికి అనుయాయుల్లాగా అయిపోతాము. ఇహ మనకంటూ ఓ స్వంత వ్యక్తిత్వం వుండబోదు కనుక ఇక మనం వారికి చెంచాలు అయిపోతాం. ఎవరినెక్కడ, ఏ భావాన్ని ఎక్కడ నిరోధించాలో తెలిస్తేనే నిలదొక్కుకోగలుగుతాము.     

అయితే ఈ విషయాలకో మినహాయింపు వుందండోయ్. బిడిఎస్సెం (Search: BDSM) జీవిత విధానంలో మనం కావాలనే మన మనస్సు మీద, శరీరం మీద అధికారాన్ని, ఆజమాయిషీనీ  ఇచ్చెయ్యవచ్చు. అప్పుడు మన వ్యక్తిత్వాన్ని ఇష్టపూర్తిగా దాసోహం చేస్తామన్నమాట. అలాగే మనం ఆరాధించే వ్యక్తులు ఏమి చెప్పినా, ఏది చెప్పినా, తప్పు చెప్పినా, అది మనకు తెలుస్తూనే వున్నా అది మనకు మధురంగానే వుండి వింటూనే వుంటాం, ఆచరిస్తూనేవుంటాం. ఆరాధనలో, ప్రేమలో ఏదయినా (దాదాపుగా) సరి అయినదే కాబట్టి, ప్రియురాలి వ్యక్తిత్వమే మన తత్వం అయిపోతుంది కాబట్టి ఈ లెక్కలేమీ అక్కడ వేసుకోనఖ్ఖరలేదు. మనకు ఇష్టం అయినవారికి పూర్తిగా, సంపూర్తిగా, సంతృప్తిగా సమర్పించుకోవడమే బావుంటుంది. అక్కడ భేషజాలకు, పట్టింపులకూ పోనవసరం లేదు. అయితే బిడిఎసెంలో రక్షణ పదాలు ఎలాగయితే వుంటాయో ఈ ధోరణికీ కొన్ని మినహాయింపులు వున్నాయి, వుంటాయి. ఎందులోనయినా అతి అనేది మితంగానే వుండాలి కదా :)  

నేనూ కొంతమందిని ఆరాధిస్తూవుంటాను. వారు చెప్పింది సాధారణంగా వింటూ వుంటాను. అలాంటివారి దగ్గర నాకో వ్యక్తిత్వం వుందనే విషయం గుర్తుకుతెచ్చుకోను. అజెర్టివ్ గా అస్సలే వుండను. విషయాలు మరీ మించిపోతున్నాయంటే మాత్రం స్పృహలోకి వస్తుంటాను. అయితే నా భావాలకు తగ్గ వారినే ఆరాధిస్తుంటాను కాబట్టి వారు చెప్పేవన్నీ, ఆజ్ఞాపించేవన్నీ సాధారణంగా నాకు మోదాన్ని కలిగించేవే అయివుంటాయి. మరీ కాంఫ్లిక్ట్ ఆఫ్ ఇంటరెస్ట్ ఏర్పడితే అప్పుడో పని చేస్తాను - అప్పుడు నాకో మనస్సంటూ వుందనేది గుర్తుకు తెచ్చుకుంటాను. ఆ ప్రియురాల్ని పీకి పడేసి  మరో ప్రియురాలిని వెతుక్కుంటాను. అందులో సందేహమేమీలేదు - ఎంతయినా సరే తనకు మాలిన ధర్మం, ఆరాధన పనికి రాదు కదా.