అది శరత్ సమయం

ఆఫీసులో బాస్ కోసమో, కంపెనీ కోసమో పనిచేస్తాం, ఇంట్లో కుటుంబం కోసం కష్టపడుతుంటాం. మరి మనకోసం సమయం ఎప్పుడు. ప్రతి వ్యక్తికీ తమదైన ప్రత్యేక సమయం వుండాలంటారు మానసిక నిపుణులు. నాకయితే ఆ సమయం వుంది. రోజుకి రెండు సార్లు - పని రోజుల్లోనే అనుకోండి. ఆఫీసు డవున్ టవునులో వుంటుంది కాబట్టి రోజూ రైలులో వస్తుంటాను. సీట్లు తప్పనిసరిగా దొరుకుతాయి కాబట్టి ఆ ఆదుర్దా ఏమీ వుండదు. 45 - 50 నిమిషాల సమయం తీసుకుంటుంది. పేపరో లేక ఇష్టమయిన పుస్తకమో కొద్దిసేపు చదువుతాను. ఆ తరువాత ఎంచక్కా ఓ ఇరవై నిమిషాల కునుకు తీస్తాను. అలా రోజూ వచ్చేటప్పుడూ, వెళ్ళేటప్పుడూనూ. ఆ సమయంలో ఏ ఒత్తిడులూ వుండవు. పని ఒత్తిడి వుండదూ, ఇంటి వత్తిడీ వుండదు. అది నా సమయం. ఆ సమయంలో ఫోన్ కాల్స్ వచ్చినా మరీ అవసరం అయితె తప్ప ఎత్తను. ఎత్తినా ఇతరులకు ఇబ్బందిగా వుంటుందని చెప్పి త్వరగానే ముగిస్తాను.

ఆ సమయంలో తీరిగ్గా వుంటాను కాబట్టి ఎంచక్కా కిటికీ అద్దాల లోనుండి కనపడే శికాగో నగర సౌందర్యాలనూ, ఆ తరువాత నగర పొలిమేరల్లో వుండే పాతబడ్డ, పాడుబడ్డ నిర్మాణాలనీ చూస్తూ వెళుతుంటాను. ఆ తరువాత పచ్చటి ప్రకృతి సౌందర్యాన్నీ తిలకిస్తూ వెళుతుంటాను. చలికాలంలో అయితే కురుస్తున్న లేక కురిసిన మంచును వీక్షిస్తూ వెళుతుంటాను. అయితే ఓ అసంతృప్తి వుంటుంది. రైలులోవి ఏసీ కోచులు కాబట్టి విమానాల్లో లాగానే కిటికీలు తెరిచే అవకాశం వుండదు. బయట ఎంత బాగున్నా కిటికీ అద్దాల్లోంచి  చూసి ఆనందించాల్సిందే. బయట చక్కటి పిల్లగాలులు వీస్తున్నా చేతులు చాచి తాకలేము కాబట్టి  చేతులు ముడుచుకొని కూర్చోవాల్సిందే. ఉడుక్కొని అలా లాభం లేదనుకుంటూ కళ్ళు మూసుకొని తియ్యటి కలలు కంటూ కునుకులోకి జారిపోతుంటాను.

నా సమయం నాకుంది మరి మీకంటూ ఓ సమయం మీకుందా? ఇలా మనకంటూ సమయం వున్నప్పుడు మనని మనం సమీక్షించుకునే అవకాశం, ఆలోచనలూ కలుగుతుంటాయి. అలాక్కాకపోతే నిలబడి సేదతీరే వెసులుబాటు లేకుండా జీవిత గమనంలో అలా పరుగెత్తుతూనేవుంటాము. ఆగి మనం ఏం చేస్తున్నామో, ఏం చెయ్యాలో ఆలోచించుకోవడానికి అంతగా తగిన వ్యవధి, అవకాశం వుండవు మరీ.