జీవితం అంటే ఇదేనా, ఇంతేనా?

జీవితానికి ఓ అర్ధం, పరమార్ధం ఇవ్వాలని ఎంతోమంది మేధావులూ, తత్వవేత్తలూ శ్రమించారు కానీ ఆ వాదనలన్నీ చాలా వరకు చచ్చిన చేపని నీళ్ళల్లో వేస్తే అది మునుగుతుందా లేక తేలుతుందా అని చేపని ముందెట్టుకు కూర్చొని చేసే చర్చల్లా వుంటాయి. అలా కాకుండా కొంచెం ప్రాక్టికలుగా ఆలోచిద్దామేం.

నా ఇంటరు చివర్లోనో లేక డిగ్రీ మొదట్లోనో నాకు ఈరకమయిన సంశయాలు ఎక్కువయ్యాయి. చుట్టొ వున్న సమాజన్ని బాగా గమనించి అందరూ అనుకునే లేక చాలామంది జీవించే జీవితం ఇదేనని ఒక ముక్తాయింపుకి వచ్చేసాను. ఆ ఏముందీ, పెరగడం, చదవడం, పెళ్ళిచేసుకోవడం, పిల్లలని కనడం, సంపాదించడం అది చేతకాకపోతే సీరియళ్ళు చూస్తూ గడిపేయడం, పిల్లల్ని మనలాగే 'ప్రయోజకులుగా' పెంచడం, వారికి పెళ్ళిళ్ళు చేయడం, వారి పిల్లలకి అమెరికా వెళ్ళి బేబీ సిట్టింగు చెయ్యడం అంతే కదా ది గ్రేట్ జీవితం అంటేనూ?  సీరియళ్ళో లేక సంపాదనో మన ముందు వున్నాక ఇంకా వేరే పనులేముంటాయి మనకు? పనులంటే అనుభూతులు అనే అర్ధంలో వాడా లెండి. ఇంకా జీవిత గమనంలో అర్ధాలూ, అనుభూతులూ వెతుక్కుంటామా? పక్కోడు ఎంత సంపాదించాడూ, మనమూ ఎంత సంపాదించాలనే లెక్కలే కానీ ఎవరెంత జీవిస్తున్నారూ అనేది చూసుకుంటామా? లేదు లేదు. అలా చూస్తే మన ఇంట్లో వాళ్ళే మనల్ని వింతగానూ, దేనికీ పనికిరాని దద్దమ్మలుగానూ చూసెయ్యరూ?  

ఇలాక్కాదని ఆ గానుగెద్దు జీవితం మనకు వద్దని అచ్చమయిన జీవితం ప్రకృడి ఒడిలో, మనుష్యుల, మనస్సుల సమక్షంలో గడిపెయ్యాల్ని తీర్మానించుకున్నాను. ఆ తీర్మానాన్ని మా నాన్నగారికి తెలియపరిచాను. డిగ్రీ పూర్తిచేసాక నీ ఇష్టం వచ్చిన నిర్ణయం తీసుకో అన్నారు. మహానుభావులు - మా నాన్న గారు చచ్చి ఏ నాస్తిక స్వర్గంలో వున్నారో కానీ నా స్వేఛ్ఛకీ, అభిప్రాయాలకీ అంతగా అడ్డుచెప్పేవోరు కాదు. 

ఒఠ్ఠినే సన్నాసి అయిపోయి చెట్లు, పుట్టల వెంట తిరగడం కంటేనూ సాంఘిక సేవ చేస్తే మనస్సుకి తృప్తిగా వుంటుంది కదా అని అటువైపు ఆలోచించాను. సాంఘిక సేవ చేస్తూ అమ్మాయిలతో సంబంధాలు పెట్టుకుంటే ఆ సేవకి చెడ్డపేరు వచ్చే అవకాశం వుంటుందని అప్పుడు బుద్ధిగా వుండాలి కాబట్టి ఈలోగా జీవితం ఫుల్లుగా ఎంజాయి చేసి వాటిమీద విరక్తి కలిగించుకోవాలనుకున్నాను. అలా ఎంతోమందితో సాన్నిహిత్యంగా గడివివేసి బాగానే తృప్తి చెందాను.

డిగ్రీ అయిపోయాక వెంటనే విజయవాడలో గ్రామీణాభివృద్ధి మీద ఒక ఏడాది రెసిడెన్షియల్ ట్రైనింగులో చేరాను. ఇహ అది పూర్తిచేసి సాంఘిక సేవలో ఇహ దూకేద్దామనుకుంటున్న రోజుల్లోనే... ఓ మరదలు నన్ను చాలా కాలంగా ప్రేమిస్తున్నానంటూ, నేను కూడా తనని చాలా కాలంగా ప్రేమిస్తున్నాననుకున్నానంటూ నాకు టెండర్ పెట్టింది. నేను నిన్ను ప్రేమించడం ఏంటీ, అందరితోనూ అలాగే ప్రేమతో వుంటానూ అన్నా వినిపించుకోక నన్ను ప్రేమ ముగ్గులోకి దింపింది.

మరి నా సోషల్ సర్వీసో అని దిగాలుగా అడిగాను. పిచ్చి కన్నా, ముందు నువ్వు నా సర్వీసు చేసుకో, ఆ తరువాత మనిద్దరం కలిసి సాంఘికసేవ చేద్దాం అని ముద్దు ముద్దుగా చెప్పింది - నేను బుద్ధిగా వినేసాను.  ఇంకెక్కడి సోషల్ సర్వీసూ? అప్పుడలా అంత తేలిగ్గా చవటని ఎందుకయ్యా నంటారూ? రెండు మూడేళ్ళ తరువాత మా మధ్య విభేదాలు వచ్చి గౌరవంగా విడిపోయాము కానీ నేను మళ్ళీ సర్వీసులోకి మాత్రం వెళ్ళలేకపోయాను. అక్కడే రాంగ్ స్టెప్ వేసేను. వెళ్ళివుంటే బావుండేది కానీ ఎందుకో గుర్తుకు లేదు కానీ అటువైపు వెళ్ళకుండా ఇటువైపు ఇలా చిక్కడిపోయాను.  ఇంకేముంది శరత్ సొషల్ సర్వీస్ కంచికెళ్ళింది. మీ అందరిలాగే నేనూ రొటీన్ జీవితంలోకి లాగబడ్దాను. చక్రం మొదలయ్యాక మనం ఆగమంటే ఆగుతుందా - పెళ్ళి, పిల్లలూ, సంపాదనా ఈతి బాధలూనూ.   ఎలాగూ యోగిని కాలేకపోయాను కదా అన్న కచ్చతో ఈ జీవితాన్ని భోగిగా జీవించాలనుకుని మాస్టర్ ప్లాన్ వేసా కానీ అక్కడ కూడా బోల్తా పడ్డా.    ఆ వివరాలు ఇదివరలో చెప్పాను - మీకు గుర్తుకువుండేవుంటుంది.

ఆ విధంగా నేను రొటీన్ లైఫ్ స్థిరపడ్డాను. మన సంగతి సరే కానీ మన పిల్లలూ మనలాగే నలుగురితో నారాయణ, పదిమందితో కలిసి గోవిందా అనాల్సిందేనా? గొప్ప గొప్ప చదువులు చదివి ప్రయోజకులు అయ్యి పెళ్ళి చేసుకొని పిల్లలని కని దేశాన్ని ఉద్ధరించాల్సిందేనా?  వారికి ప్రత్యామ్నాయ మార్గాలు నిర్దేశించే అధికారం మనకు లేకపోయినా కనీసం సూచించగలమా? వారి జీవితం కూడా ఇలాగే రొటీనుగా అంతం కావాల్సిదేనా? కనీసం వారినయినా జీవించనియ్యలేమా? మీరేమంటారూ?