ఇది విమాన విహారం - అది ఎర్రబస్సు ప్రయాణం

ఈ దేశాల్లోకి వచ్చేక కాలం చాలా వేగంగా పయనిస్తున్నట్టు అనిపిస్తుంది. ఎందుకంటారూ? చూస్తుండగానే వారాంతం వచ్చేస్తుంది. అంతలోకే పని వారం వస్తుంది. మళ్ళీ మళ్ళీ అదే సైకిల్. వేగంగా తరుముకుంటూ వారాలకు వారాలు అలా దొర్లిపోతూనే వుంటయ్. వెనక్కి తిరిగి చూస్తే ఇన్నాళ్ళల్లో మనం సాధించినదేమీ పెద్దగా కనపడదు - మనం పోగుట్టుకున్న వయసు తప్ప. మంచి ఉద్యోగం వుంటే చాలు మిగతా పనులు పెద్దగా ఇబ్బంది కలిగించవు. రోజువారి పనులన్నీ యాంత్రికంగా దాదాపుగా ఠంచనుగా సాగిపోతుంటాయి. అందుకే ఈ దేశాలలోని జీవితం విమాన ప్రయాణం లాంటిది అంటాను. విమానం ఎక్కాక ఇహ మనం చెయ్యడానికి పెద్దగా ఏమీ వుండదు - తినడం, పడుకోవడం తప్పించి. బయటి అందాలన్నీ అద్దాల్లోంచి చూడాల్సిందే కానీ అద్దం ఎత్తలేము, బయటి వాతావరణాన్ని ఆహ్లాదించలేము (ఆహ్లాదం కలిగించలేదు అని అర్ధం). ఎసి గట్రా వుంటాయి కాబట్టి మనకు చలి, వేడి పుట్టడం తక్కువే. చూస్తుండగానే మన సుదూర గమ్యాలని సులభంగా, వేగంగా చేరుతాము. చేరాల్సిన గమ్యం వచ్చేసిందని దిగిపోతాము. ప్రయాణంలో గుర్తుంచుకోవడనికి అంటూ పెద్దగేమీ వుండదు - తొలి ప్రయాణాలు చేసిన వారికి తప్ప.

ఈ దేశాల్లో జీవితమూ అంతే. ఎసి గట్రాలు వుంటాయి కాబట్టి కిటికీలు తెరవము. వాన పడుతున్నా, గాలి జోరుగా వీస్తున్న అద్దాల లోనుండి చూస్తూ వుంటాం కానీ అనుభూతి చెందము. బయట ప్రకృతికి పరవశించలేము కానీ ఇంట్లో వీడియో పెత్టుకొని సినిమాలోని ప్రకృతి దృశ్యాలను అభినందిస్తుంటాం. అలా అలా రోజులు యాంత్రికంగా దొర్లుతూనే వుంటాయి. వారాలూ, వారాంతాలూ అలా అలా గడిపేస్తూ వుంటాము. అలా ఎలా ఎన్నడో ఒకనాడు మనం మన జీవిత గమ్యం చేరుకుంటాము - వేగంగా, సులభంగా. వెనక్కి తిరిగి చూసుకుంటే పెద్దగా వైవిధ్యం ఏమీ వుండదు - కూడబెట్టిన డబ్బులు తప్ప.    

ఇండియాలో ఇప్పటి జీవితాలు ఎలా వుంటున్నాయో తెలియదు కానీ మా అప్పుడు అయితే ఎర్రబస్సు ప్రయాణాల్లాగా వుండేవి. సమస్యలూ వుండేవి, సంతోషాలూ వుండేవి. ఏదీ అనుకున్న విధంగా, సరి అయిన సమయానికి జరగవు కాబట్టి వైవిధ్యం వుండేది. ఏ రోడ్డు మీదనన్నా ప్రయాణించినా గతుకులు, గతుకులు గా వుండి థ్రిల్లింగుగా వుండేది. ఇక్కడ అన్నీ మంచి రోడ్లే కాబట్టి గతుకుల రోడ్డు పొరపాటున కనపడిందంటే ఆ గతుకుల మీద నుండే కారు పోనివ్వమని పిల్లలు సబరపడుతూ కోరుతుంటారు. అలాంటి చిన్న చిన్న సంతోషాలకూ స్థానం లేకుండా పోయిందిక్కడ.  ఎండాకాలం వస్తే ఎంచక్కా  మిద్దె మీద అందరం కబుర్లు చెప్పుకుంటూ, నక్షత్రాలనూ అవలోకిస్తూ చందమామతో ఊసులాడేవారం. ఇక్కడ ఇళ్ళకి ఎసిలు తప్ప డాబాలే వుండవాయే. నగరపు ధూళి మధ్య మరుగున పడి మిణుక్కు మిణుక్కు మంటున్న నక్షత్రాలను చూసేంత ఓపిక, తీరిక మనకెక్కడిది - అవతల మొగిలిరేకులకు సమయం అవడం లేదూ?     

ఇండియాలో జీవితం ఎర్రబస్సు ప్రయాణం లాగా మనకు ఇష్టం వచ్చినప్పుడు బస్సు కిటికీలు తెరచి ఝామ్మున కొడుతున్న వర్షపు నీటిని తాకేలా వుంటుంది. బస్సు పక్కగా వీస్తూ వెళుతున్న పిల్ల తెమ్మెరలకు ఎంచక్కా హాయ్ చెబుతూ వెళ్ళొచ్చు. చలి పెట్టినప్పుడు ముణగదీసుకొని పడుకోవచ్చు, ఎండవేడికి అపసోపాలు పడొచ్చు. సమయానికి బసు రాకపోవచ్చు, వచ్చిన బస్సు ఎప్పుడు గమ్యాన్ని చేరుతుందో మనకు తెలియకపోవచ్చు కానీ అందులో జీవిస్తూ వెళ్ళవచ్చు. ఎర్రబస్సుల్లో ( ఎసి బస్సుల్లో అని కాదు) మనం వెళతాము, ఎసి బస్సులూ, విమానాలూ మనల్ని తీసుకువెళతాయి. ఎలాంటి జీవితం మనకి కావాలేంటి? ఎసి బస్సులో కూర్చొన్నాక ఓ సినిమా వేస్తే మనకు ఇంకా ఇలాంటి మీమాంసలు కూడా కలుగుతాయా? గమ్యం వచ్చాక చూసుకుంటే చూసిన సినిమా గుర్తుకువుంటుంది కానీ చేసిన ప్రయాణం గుర్తుకు వుండేదేమయినా వుందా?    

విషయం ఏమిటంటే ఇండియా కూడా ఈమధ్య బాగా అభివృద్ధి సాధిస్తోంది. అక్కడి జీవితం కూడా విమాన ప్రయాణం లాగే అయ్యేలా వుంది.  ఈ పరిణామ క్రమంలో మనం మిస్సయ్యేది మన జీవితాలని - పొందేది మాత్రం యాంత్రిక జీవనాలని. అందరి జీవితాలూ అవే అయినప్పుడు ఇహ ఎవరయినా కోల్పోయేదేముంది అన్న విషయమే మనకు సాంత్వన కలిగిస్తుంది. ఇండియా - నీకిదే నా ఆహ్వానం.