హ హ. వీళ్ళ అభ్యుదయం అంతవరకే! - 1

ఈసారి సనాతనవాదులని, సాంస్కృతిక వాదులనీ, మతవాదులనీ వదిలేద్దాం. కాస్తో కూస్తో అభ్యుదయం వైపుగా చూసే వారిలో అభ్యుదయం ఎంతవుందో చూద్దాం. వారి తరహా ఎలా వుంటుందంటే మతవాదులకన్నా, మనువాదులకన్నా ఒక అడుగు ముందుకు వేసి హమ్మయ్య చాలా సాధించేసాం, చాలా ప్రోగ్రెసివ్ మెంటాలిటీ మనది, సెబ్బాస్ అని వారి భుజాలు వారే చరచుకుంటారు.

కాస్తో కూస్తో మంచి భావాలే వున్నాయే అని కొద్దిరోజులు అనుకున్నామా కులగజ్జి రూపంగానో, మరో విధంగానో బయటపడి మనల్ని నాలుక కొరుక్కునేట్లుగా చేస్తారు కొంతమంది. మరి కొంతమందికి హక్కుల మీద మంచి గౌరవమే వుంటుంది అని వారిని గౌరవించబోతామా వారికి హక్కులంటే కేవలం మావోయిస్టుల హక్కులు మాత్రమే హక్కులు అన్నది తేటతెల్లం చేస్తారు. మరికొంతమంది అభ్యుదయ మేధావులు అనుకుంటామా వారిలోని మేధావితనం మేడిపండు అయిపోయి ఏ సంకుచిత ఆశం దగ్గరో గిరికీలు కొడుతుంది. ఇహ కొంతమంది కవులూ, కళాకారులు కళని ప్రజల కోసం అనుకుంటూ కష్టపడుతున్నారులే అని ప్రశంసించే లోపుగానే ఏదోరూపేణా వారిలోని చెదలు పట్టిన ఆత్మన్యూనత బయటకి కనపడుతూ వుంటుంది.

ఇహ ఇన్నయ్య గారు లాంటి హేతువాదులూ, నాస్తిక కేంద్రం నాస్తికులూ మంత్రాలూ, తాయెత్తుల వ్యతిరేకత దగ్గరే ఆగిపోతారు. మారుతున్న సమాజానికి అనుగుణంగా నాస్థికత్వాన్నీ, హేతువాదాన్ని మలచుకోలేక అక్కడే ఆగిపోవడం వల్ల కొన్ని దశాబ్దాలుగా ఆ ఉద్యమాలకి ప్రజాదరణ లేకుండా అయ్యింది . నా చిన్న తనంలో అలాంటి ఉద్యమాలు ఉధృతంగా నడవడం నేను చూసాను. ఇప్పటికీ కూడా ఈ వాదులు అవే ఆంశాలని వల్లెవేస్తూ బోరు కొట్టిస్తుంటారు.

ఇహ స్త్రీ వాదులు స్త్రీల హక్కులు మాత్రమే హక్కులు అంటూ కూపస్థమండూకంలా, పిడివాదంతో పడికట్టు పదాలతో యుద్ధం చేస్తూ ఆ లోపల్లొతుల్లొనే వుండిపోతారు. వేరే ఉద్యమాలకు, హక్కుల పోరాటాలను గుర్తించాలనే స్పృహ వుంటున్నట్లుగా అనిపించదు.  ఆ హక్కుల వారికి తాము అనుకున్నవే హక్కులు. తాము అనుకోనివి దోపిడీ.

స్త్రీల హక్కులంటూ ఉద్యమాలు చెయ్యకపోయినా కాస్త ప్రోగ్రెసివ్గా ఆలొచించేవారుంటారు. అలాంటివారి ప్రొఫయిల్లో ఏ చలం పుస్తకాలో అభిమానం అని వ్రాసుకోగానే కాస్త విశాలభావాలు వున్నాయే అనుకుంటాం. కానీ వారి భావాలు చలం పుస్తకాలని అనుభవించేవరకే ఆగిపోతాయి. ఆచరణలో మాత్రం మళ్ళీ సనాతనత్వమే. ఎంత సేపూ 1940 ల్లోని చలాన్ని పట్టుకొని వేలాడటమే తప్ప చలం ఈ రోజుల్లో వుంటే ఎలా ఆలోచించేవాడూ అన్న స్పృహ వుండదు.

 

ఇహ మనస్సుల్లో సనాతనమయినా అభ్యుదయ రచయితల పుస్తకాలు చదివి మేధావులయ్యెవారు వుంటారు. వీరు ఆచరణలో కానీ, వేరే విధంగా గానీ చేసేదేమీ వుండదు కానీ పాత గొప్ప పుస్తకాలని అదే పనిగా చర్చిస్తూ ఎంత ప్రొగ్రెసివ్గా ఆ పుస్తకం వ్రాసేడూ అంటూ దానికి పేజీలు పీకడంతోనే సరిపుచ్చుకుంటారు.

ఇహ తీవ్ర పర్యావరణ వాదులు గట్రా వుంతారు. అభివృద్ధిని తిరస్కరించడమె వారికి అభ్యుదయం. వారికంటే బూజు పట్టిన భావాలున్నవారే నయం అనిపిస్తుంది. కనీసం వారు ఎక్కడ వున్నారో అక్కడే వుంటారు. ఈ సో కాల్డ్ అభ్యుదయ మేధావులు సమాజ హితం పేరిట సమాజాన్ని వెనక్కి మరల్చేందుకు యత్నిస్తుంటారు. ఇలాంటి వారంతా ప్రభుత్వం కానీ US కానీ ఏదిచెస్తే అది వ్యతిరేకించడమే ప్రోగ్రెసివ్ మెంటాలిటీ అనుకుంటారు.

ఇంతకూ ఈ నా ఏడుపు అంతా దేనికని కదా మీ సందేహం. ఇన్ని ఏళ్ళుగా గే హక్కుల గురించీ, లైంగిక హక్కుల గురించీ వ్రాస్తూ వస్తున్నానే. ఒక్క అభ్యుదయ బ్లాగరయినా పట్టించుకున్నాడూ? అంటే ఏదో ఉరికివచ్చి మా గ్రూపులో చేరి, తామూ గేలుగా మారి, మా ఝండా పట్టుకోమనడం లేదు కానీ తోటి ఉద్యమాలకి కనీసం ఎప్పుడయినా, ఒక్కరయినా నైతిక మద్దతు ఇచ్చారూ? ఏం అభ్యుదయం వారిది? ఏదో ఒకటి పట్టుకొని ఇహ అందులో ప్రజలు అభివృద్ధి చెందితే చాలనుకుంటే ఎలా?

పౌరహక్కుల కోసం ఆరాటపడేవారికి లైంగిక హక్కులు మానవ హక్కులుగా కనిపించవెందుకు అని నిగ్గదీసి ప్రశ్నిస్తున్నాను. ఎప్పటికప్పుడూ మీ పౌరహక్కుల లిస్టుని అప్డేట్ చేసుకోవడం తెలియదనుకోవాలా? ఎప్పుడో మావో చెప్పినవే మానవహక్కులు అనుకుంటె ఎలా? ఈ లైంగిక హక్కులు పోలీసు హక్కులు కావే - మీరు అసహ్యించుకోవడానికీ? కెక్యూబ్, హరి దోర్నాల, ప్రవీణ్ లాంటి వారు లైంగిక హక్కులను బూతు హక్కులుగా తృణీకరిస్తారెందుకూ?

ఎక్కడ స్త్రీ సమస్యలు వున్నా, స్త్రీలు అవమానం చెందినా మనం సానుభూతి ప్రకటిస్తాం. వారికి తోడుగా నైతిక మద్దతు అయినా ఇస్తాం. కానీ స్త్రీ వాదులు లెస్బియన్ ఉద్యమాలని ఎందుకు గుర్తించడం లేదు? లెస్బియన్ హక్కుల గురించి వ్రాస్తున్నప్పుడయినా ఎందుకు స్పందన వుండటం లేదు? స్త్రీల హక్కులు అంటే ఏవో కొన్ని వ్రాసుకొని వాటిని బైబిల్ లాగా పఠించడమేనా లేక బయట ఇంకా స్త్రీలకు ఏం అవసరం వుంది అని సత్యావతి లాంటి వారు కళ్ళు తెరచుకోని చూసేది వుందా లేదా?

(ఇంకా వుంది)