ఇప్పుడు నీ చుట్టూ వున్న ప్రపంచం చూడు

మొన్న శనివారం మా పొరుగువారితో కలిసి (టెంట్) క్యాంపింగుకి వెళ్ళాం. మేము స్విమ్మింగ్ చేస్తుంటే ఓ పిల్లల తండ్రి కూడా తన పిల్లలతో సరదాగా నీళ్ళల్లో అల్లరి వేషాలు వేస్తుంటే నవ్వుకున్నాం. ఆ సాయంత్రం మేము పిల్లలని ఆడుకోవడానికి పంపించి మేము చతుర్ముఖ పారాయణం చేస్తూపోయాము. అప్పుడు పిల్లలు అకస్మాత్తుగా వెనుతిరిగి వచ్చేయడం కనిపించింది. ఆ వెనుకే ఆ తండ్రీ, ఆ పిల్లలూ మా పిల్లలని అనుసరించడం, వచ్చి ఏదో వారితో సీరియస్సుగా చర్చించి మళ్ళీ ఆటస్థలానికి తోడ్కొని పోవడం దూరం నుండి మేమందరం గమనిస్తూనే వున్నాం కానీ విషయం ఏంటో అర్ధం కాలేదు. మా పొరుగింటి రెండేళ్ళ అబ్బాయిని అతగాడు స్లైడ్స్ మీద ఆడించడం మాత్రం కనిపిస్తోంది.

కొద్దిసేపయ్యాక ఆట డ్రాప్ చేసి అటువైపు వెళ్ళాను. మా పిల్లలని ఆడిస్తున్న అతగాడికి ధన్యవాదాలు చెప్పాను. ఇంతకుముందు మా (నైబర్స్) రెండేళ్ళ అబ్బాయి రివర్సులో స్లైడు మీద నుండి జారి భయపడ్డాడని అందుకే వెనక్కి పిలిచి మళ్ళీ ధైర్యం నూరిపోస్తున్నా అని చెప్పాడు. అలాంటి భయం మదిలో నిలబడితే మళ్ళీ స్లైడ్స్ అంటే భయపడతాడని, తాను ఉపాధ్యాయుడిని కాబట్టి మళ్ళీ ధైర్యం నేర్పిస్తున్నాననీ చెప్పేడు. ఫిజికల్ ఎజుకేషన్ టీచర్ ఏమో అనుకొని మరో సారి కృతజ్ఞతలు చెప్పి సాగిపోయాను. 

ఆ తరువాత మళ్ళీ ఆట స్థలానికి వెళ్ళినప్పుడు ఓ ఎత్తయిన డోం మీద వారి పిల్లలు కూర్చొని ఆనందిస్తున్నారు   కానీ మా చిన్నమ్మాయి అమ్మలు మాత్రం అది ఎక్కడానికి సందేహిస్తోంది. ఎందుకు నీకు ఎత్తు అంటే భయమా అని అడిగాడతను. అవును అంది. ఏం ఫరవాలేదు, నేను వున్నాను   అని బాగా ప్రోత్సహించి ఆ డోం ఎలా ఎక్కాలో నేర్పించాడు. అమ్మలు పైకి వెళ్ళాక అక్కడ నిలబడమని చెప్పాడు. అప్పుడు "ఇప్పుడు నువ్వు క్రిందికి చూడకుండా నీ చుట్టూ వున్న ప్రపంచాన్ని చూడు" అని తనకి చెప్పాడు. అమ్మలు చూస్తూపోయింది. ఎలా వుంది అని అడిగాడు. చుట్టూ పరికిస్తూ బ్యూటిఫుల్ అని సంతోషంగా చెప్పింది. అతని పిల్లలు అమ్మలుని అలాగే వుంచి మాటల్లో పెట్టేసారు. అమ్మలు అలా ఎత్తున నిలబడి వున్న సంగతే మరచిపోయింది. అలా అప్పటివరకయినా హైట్ ఫోబియా అధిగమించింది. అప్పుడు అతనికి బహుళ ధన్యవాదాలు చెబుతూ తన పేరు, తన పనీ కనుక్కున్నాను. ఆండ్రూ అట తన పేరు. స్పెషల్ నీడ్స్ వారియొక్క టీచర్ అట. పిల్లలకి ఎలా ధైర్యం నూరిపోయాలో నాకు వివరించాడు.

అమ్మలుకి ఎస్కలేటర్స్ అన్నా భయమే. పైకి వెళ్ళేప్పుడు వెళుతుంది కానీ క్రిందికి దిగేటప్పుడు భయపడుతూవుంటుంది. ఎంత ప్రోత్సహించినా, ధైర్యం చెప్పినా ససేమిరా వద్దంటూ లిఫ్టులు వెతుక్కుంటుంది. అందు గురించి ఏమి చెయ్యాలా అని అనుకుంటూవుంటాను. మరి ఇహనైనా ధైర్యం పెరిగిందా అనేది చూడాలి. అప్పటికీ లాభం లేకపోతే సైకాలజిస్ట్ సహకారం అయినా తీసుకోవాలి అనుకుంటున్నాను. ఇదివరలో ఎస్కలేటర్లు బాగానే ఉపయోగించేది కానీ ఒక ఏడాది నుండే భయపడుతోంది. తను అలా భయపడటానికి ఎలాంటి సంఘటణ కారణం కాదు కానీ అలా ఎత్తునుండి దిగిరావడం తనకు వణుకు పుట్టిస్తుంది. క్రిందికి చూడకుండా పైకి మాత్రమే చూస్తూ రావాల్సిందిగా మళ్ళీ చెప్పి చూస్తాను.

మీ పిల్లలకీ ఇలాంటి భయం వుండేదా? అప్పుడు మీరు ఏం చేసారు? ఆ భయం ఎలా తొలగింది?