మల్లన్న దేవుడు - 1

మా అమ్మగారు మహా భక్తురాలు. మా ఊరికి దగ్గర్లోని ఏపూరు గ్రామంలోని మల్లన్న దేవునికి భక్తురాలిగా వుండేది. మా ఊర్లో ఆ దేవునికి ఓ భక్త బృందం వుండేది. అందరూ కలిసి తరచుగా ఏపూరుకు వెళ్ళి ఆ గుడినీ, దేవుడినీ దర్శించుకొని వస్తుండేవారు. అక్కడ ఏమయినా ప్రత్యేక కార్యక్రమాలు వుంటే అక్కడే ఒకటీ రెండు రోజులు గడిపివస్తుండేవారు. ఏడాదికి ఒకరోజు అక్కడ మల్లన్న జాతర జరిగేది. చుట్టుపక్కల ఊర్ల నుండి భక్తులు చాలామంది ఎడ్ల బండ్లు కట్టుకొని వచ్చేవారు.

ఆ గుడికి నా చిన్నప్పుడు నన్ను తరచుగా మా అమ్మ తనతో పాటుగా తీసుకెళుతూ వుండేది. మా నాన్న గారేమో నాస్తిక సువార్తా సభలకి తీసుకువెళుతుండేవారు. ఇలా మా అమ్మా నాన్నలు ఇద్దరూ నాకు ఏడో తరగతి వచ్చేవరకు ఫుట్ బాల్ ఆడుకున్నారు.  ఏదో ఒక పార్టీలో సెటిల్ అవకపోతే అలాగే అన్యాయం అయిపోతానని భావించి మా నాన్నగారి నాస్తిక పార్టీకి జై బోలో అన్నాను.

ఏమాటకామాటే చెప్పాలి. ఆ గుడికి వెళ్ళడం నాకూ బాగా నచ్చేది. అక్కడ పెట్టే ప్రసాదం, పరమాన్నం వగైరాలు ఇంకా నచ్చేవి. ఆ గుడిని ఒక గొల్ల అతను నిర్వహిస్తుండేవాడు. అతని పేరు మల్లన్న. అతనికే అప్పుడప్పుడు దేవుడు పూనేవాడు(ట). ఏ భజనలో, కీర్తనలో పాడుతున్నప్పుడు దేవుడు పూని ఎవో జ్యోతిష్యాలు మాట్లాడేవాడు. ఆ మాటల్లో క్లారిటీ వుండేది కాదు. వాటిని ఈ భక్తులు ఎవరికి తోచినట్లుగా వారు అన్వయించుకొని తృప్తిపడేవారు. తమ సమస్యల పట్ల ఆ మల్లన్న దేవుడు ఏమీ భవిశ్యత్తు చెప్పనట్లు అనిపిస్తే నిరాశ పడి ఇంకా తమకు ఆ ఆదృష్టం రాలేదని ఊరడించుకొని మళ్ళీ తరువాతి భజనలో నయినా తమకేమయినా ఆ దేవుడు చెబుతాడేమో అని ఎదురు చూసేవారు.

ఆ మల్లన్న దేవుని మహత్మ్యాల గురించి భక్తులు, భక్తురాండ్రు తన్మయత్వతో చర్చించుకునేవారు. మనలో అప్పటికే కొన్ని నాస్తిక బీజాలు వున్నాయి కాబట్టి ప్రసాదాలు గట్రా లాగిస్తూ అరమోడ్పు కన్నులతో ఆ మహత్మ్యాలను వింటూ నమ్మీనమ్మనట్టు వుండేవాడిని. అవన్నీ తూచ్ అందామంటే ఎక్కడ నాముందు వున్న ప్రసాదం లాక్కెళతారో అన్న భయమాయె. ఆ మల్లన్న దేవుడు పూనకం వచ్చినప్పుడు నేను నాస్తిక సభలకీ వెళతానని ఎక్కడ కనిపెడతాడేమో మరో బెంగానూ. ఎందుకయినా మంచిదని ఆ పూనకాలు వచ్చినప్పుడు ఏ స్తంభం పక్కనో దాక్కుని మొత్తమ్మీద అలా పట్టుబడకుండా పని కానిచ్చేసా.  పూనకంలో లేనప్పుడు నా గురించి కనిపెట్టలేడు కదా అందుకని ఆ మల్లన్నతో చనువుగానే మాట్లాడేవాడిని. అతగాడు కూడా నన్ను ఆప్యాయంగా చూసుకునేవాడు. అప్పుడప్పుడు బెల్లమో, పప్పులో నా దోసిలిలో నిండుగా పోసేవాడు. అందుకేనేమో ఆ మల్లన్న నాకు కూడా బాగానే నచ్చేవాడు. 

మా అమ్మతో పాటే అప్పుడప్పుడు అక్కడ రెండు మూడు రోజులు వుండేవాడిని - గోళ్ళు గిల్లుకుంటూ. అవి అరిగిపోయి, అరిగిపోయి అక్కడ వుండటం ఒకటి రెండు రోజులయ్యాక విసుగొచ్చేది కానీ మా అమ్మగారు పరమాన్నం ఆశపెట్టి ఊరకుంచేది. అలా ఊరికే వుండక మన హాల్ఫ్ నాలెజ్ నాస్తిక జ్ఞానంతో గుడిని నఖశిఖ పర్యంతం పరీక్షించేవాడిని. మరొ వైపు ఆ గుడిలో జరిగే వివిధ భక్తి కార్యక్రమాలు కూడా కాస్తో కూస్తో నచ్చేవి కూడా లెండి. ఆ గుడిలో ఓ అద్దాల గది కూడా వుండేది. దాని గురించి భక్తులు విశేషంగా చెప్పుకునేవారు. అది ఎప్పుడో ఒకసారి తప్ప తెరిచేవారు కాదు. అందులోకి అందరికీ ప్రవేశం వుండేది కాదు. ఎలాగోలా ఒకసారి జొరబడి ఆ గదీ చూసేసాను. ఓ దేవుడి ప్రతిమా, చుట్టూ అద్దాలూ వున్నట్టు గుర్తుకువుంది నాకు.  మొత్తమ్మీద తీరిగ్గా గోళ్ళు కొరుక్కుంటూ బహుశా బడి ఎగ్గొట్టుకుంటూ తాపీగా ఆ గుడిని పరిశీలిస్తూ వుండటం బాగానే నచ్చేది.  పైగా ప్రత్యేక అర్చనలు చేసేప్పుడు ఏ పులిహోరానో, తీర్ధమో బాగానే గిట్టుబాటు అవుతూనే వుండేది నాకు.    

ఏడాదికొకసారి జరిగే మల్లన్న జాతర భలే నచ్చేది నాకు. అప్పుడు మా తాత, అమ్మామ్మలతొ సహా ఏ మూడింటికో ఎడ్లబండి కట్టుకొని ఆ గుడికి వచ్చేవారం. ఆ గుడి కొండ చుట్టూ ఆ ఎడ్ల బండితో కొన్ని సార్లు ప్రదక్షిణం చెయ్యడం పద్ధతిగా వుండేదక్కడ. ఆ జనసందోహంతొ అంతా తిరునాళ్ళ లాగా వుండి చాలా ఆనందించేవాడిని నేను. అక్కడే వేటలు కోసి మాంఛి రుచికరమయిన భోజనం వండితే ఆ ఆరుబయలు గాలికి  పిచ్చపిచ్చగా ఆకలేస్తే ఆవురావురుమని భోజనం లాగించేవాడిని. 

ఆ తరువాత మా నాన్నగారికి భువనగిరి, సూర్యాపేట ట్రాన్స్ఫర్ కావడంతో మా అమ్మకి ఆ గుడికి వెళ్ళడానికి ఎక్కువగా వీలయ్యింది కాదు. అలాగే నేనూ వెళ్ళలేకపోయాను.  మా పెద్దక్క ఊరికి బస్సులో వెళుతుంటే ఆ మల్లన్నది కూడా అదే రూటు కావడం వల్ల ఎప్పుడన్నా ఒకసారి కనిపించి ఆప్యాయంగా పలకరించి మాట్లాడి మా కుటుంబ యోగక్షేమాలు కనుక్కునేవారు. నేను నాస్తికుడినే అయినప్పటికీ అలాంటి దేవుళ్ళనీ, దయ్యాలనీ నమ్మనప్పటికీ వినయంగా జవాబు ఇచ్చేవాడిని.      

కట్ చేస్తే...

(ఇంకా వుంది)