స్మశాన వైరాగ్యం

ఉదయం ఆఫీసుకి సిద్ధం అవుతుంటే మా ఆవిడ వచ్చి చెప్పింది - నీకో వార్త చెప్పాలి అని. ఏంటి అని అడిగాను భృకుటి ముడివేస్తూ. మీనా నాన్న గారు మరణించారు అంది. ఊహించని వార్త అది. ఎలా? గుండెపోటు వచ్చి పోయారంట, ఇప్పుడే ఫోనులో పద్మ చెప్పింది అంది. ఇప్పటివరకు వారికి ఎలాంటి అనారోగ్యం వున్నట్టు అనిపించలేదు. గుండెనొప్పి రావడం ఇదే మొదటిసారి అంట, వయస్సు 57 ఏళ్ళు. మీనా మా పెద్దమ్మాయికి మంచి స్నేహితురాలు మరియు క్లాస్మేట్. ఆమె నాన్న గారు కుప్పుస్వామి గారు. తమిళులు కానీ తెలుగు మాట్లాడుతారు. మదురై వారిది. నాకు మరీ క్లోజ్ ఫ్రెండ్ కాకపోయినా మంచి స్నేహితుడు. ఓ మూడేళ్ళ స్నేహం మాది. మా బంధువుల ద్వారా వారు పరిచయం. నా బ్లాగుల గురించి కలిసినప్పుడల్లా కనుక్కుంటుండేవారు, ప్రోత్సహిస్తుండేవారు.

ఆఫీసుకి రావడానికి ఆలస్యం అవుతుందని సమాచారం అందించి హాస్పిటలుకి వెళ్ళాం. ఆ కుటుంబంతో అక్కడ వుంది మా బంధువుల కుటుంబం ఒక్కటే. ఇప్పుడు మేము. దేశం కాని దేశంలో బ్రతుకుతున్నప్పుడు మా పరిస్థితి ఇలాగే వుంటుంది మరి. వారి తమ్ముడు మేరీలాండులో వున్నాడంట. మధ్యాహ్నం కల్లా దిగుతాడు అని చెప్పారు. కొడుకు చైనాలో మెడిసిన్ చేస్తున్నాడు. తను ఎప్పుడు రాగలుగుతాడో ఏమో. భౌతిక కాయాన్ని భారత్ పంపించే విషయమై కొన్ని వివరాలు సేకరించాము. అది అంత సులభం కాదనీ, వ్యవహారాలు అన్నీ పూర్తయి బాడీ బయల్దేరడానికి వారమయినా పడుతుండవచ్చని తెలిసివచ్చింది.  ఒక అంచనా ప్రకారం అందుకు ఖర్చు కనీసం $15000 అవుతుండవచ్చు. అవి కాకుండా కుటుంబ సభ్యుల ప్రయాణం ఖర్చులు కూడా వుంటాయి. ఆ ఖర్చుల్లో ఎంతమేరకు వారి ఆరోగ్య భీమా భరిస్తుందో తెలియదు.

భౌతిక కాయం ఇండియా తరలించాల్సి వుంది కాబట్టి అంత వరకు మోర్గ్ (morgue) లో వుంచుతారంట. ఎక్కువకాలం అట్టే వుంచడం మంచిది కాదని మోర్గ్ కి ఎంత తొందరగా తరలిస్తే అంత మంచిదని నర్సులు సూచిస్తున్నారంట. వారి తమ్ముడు వచ్చేంతవరకు బాడీని అట్టేపెట్టలేమని చెప్పారు వారు. మేము వచ్చేవరకు ఆపుదామని ఆపారు. మేము వచ్చి చూసాము కనుక ఇక ఆ శరీరాన్ని తీసుకువెళ్ళవచ్చు అని హాస్పిటల్ వర్గాలకి సూచించారు. అయితే కుప్పుస్వామి గారియొక్క కుటుంబ సభ్యులతో సహా మేమంతా బయటకి నడిస్తేనే ఆ బాడీని మోర్గ్ కి తరలిస్తారంట. అందువల్ల ఆ భౌతిక కాయాన్ని మేము చివరిసారి దర్శించి బయటకి వచ్చాం. ఆ తరువాత ఎవరయినా ఆ బాడీని చూడాలంటే మోర్గ్ కి ఫోను చేసి అప్పాయింటుమెంట్ తీసుకొని మరీ చూడాల్సివుంటుంది.

కుప్పుస్వామి గారు డబ్బు చక్కగానే పొదుపు చేసినట్లుగా తెలుస్తోంది. ఇక్కడ వారికి ఒక స్వంత ఇల్లు, ఒక స్వంత పార్టుమెంటూ వున్నాయి. లైఫ్ ఇన్సూరెన్సులు, తదితరాలు వున్నయో లేదో ఇంకా తెలియదు.   అబ్బాయంటే ఎలాగోలా స్థిరపడుతాడు, అమ్మాయే ఇంకా చదువుతోంది కదా అని నిన్న మధ్యాహ్నమే ఎందుకో గాని దిగులు పడ్డారంట. రాత్రే గుండెపోటు వచ్చింది. డాక్టర్లు చాలా గంటలు ప్రాణం దక్కించడానికి కృషి చేసారు కానీ ఈ ఉదయం 5 గంటల వేళ ప్రాణాలు విడిచారు. మా బంధువులు రాత్రంతా వారికి తోడుగా వున్నారు.

విదేశాల్లోకి వచ్చాక ఇలా పార్ధివ శరీరాన్ని చూడటం మాకు ఇదే మొదటిసారి. ఇలాంటి సందర్భాల్లొనే జీవితం బుద్బుధప్రాయం కదా అని అనిపిస్తుంది. అయితే స్మశానంలో చితి మంటల్లో కాలిపోతున్న భౌతిక కాయాన్ని చూస్తున్నప్పుడు కలిగే వైరాగ్యం ఇంకా గాఢంగా వుంటుంది. ఎంత వైరాగ్యం కలిగినా అది స్మశానంలో వున్నంతవరకే కదా.  బయటకి కాలు పెట్టాక ఎవరి సమస్యలు వారివి, ఎవరి ఆరాటాలు, పోరాటాలు వారివి. ఇలాంటప్పుడు జీవితపు పరుగుపందెంలో పరుగెత్తడం కాస్సేపు ఆపి మనమేంటో, మన జీవనం ఏంటో ఆత్మావలోకనం చేసుకోవడానికి వీలుకలుగుతుంది. కాలు నేలమీద ఉంచడానికి కాస్సేపయినా అవకాశం కలుగుతుంది.