మా raw సీతాrawమ్!

మా వెకేషన్ చక్కగా (కొన్ని విషయాలు మనహా - తరువాత వివరిస్తాను) ముగిసింది. నా దగ్గరి స్నేహితుడు సీతారామ్ కు  ఆ ప్రాంతాలు అన్నీ కొట్టిన పిండి కాబట్టి తన ఇంట్లో వుండమని, తనే దగ్గర వుండి అన్ని ప్రాంతాలూ చూపిస్తా అన్నాడు కాబట్టి అతని ఇంట్లోనే బస చేసాము. ఏఏ ప్రాంతాలు దర్శించాము అనే విషయాలు తరువాత వ్రాస్తాను. ముఖ్యంగా మన దేశీలు పెద్దగా వెళ్ళని ప్రాంతాల గురించి మాత్రం వివరిస్తాను. 

అయితే మేము అనుకున్నదానికి అదనంగా ఇంకొకటి జరిగింది. తన raw food జీవన విధానం గురించి మా స్నేహితుడు చెవులు మూసి చావగొట్టినంత పనిచేసాడు. సుత్తి వీరభద్రరావులా అంతనితో వున్న అన్ని రోజులూ, గంటలూ, నిమిషాలూ ఠంగఠంగ వాయించాడు! పోనీ చెప్పడంతో ఆగాడా? అబ్బే నా చేతా ఆ ద్రావకాలేంటో మొహమాటం లేకుండా అన్ని రోజులూ త్రాగించాడు, ఏవేవో మొలకలూ, గుగ్గిళ్ళూ తినిపించాడు. అతగాడి భార్యతో మొరపెట్టుకుందామంటే ఆమెదీ అదే శైలి! ఇంకెక్కడిది నాకు దారి? మా ఆవిడా, మా పాపేమో ఇదంతా ఓ సర్కస్సులా చూస్తూ వెళ్ళారు. అతగాడేమో ఓ రింగుమాస్టారిలా నన్ను ఓ ఆట ఆడుకున్నాడు. 

ఈ ప్రపంచంలో ఎవరండీ అంత శ్రద్ధగా మీ ఆరోగ్యం గురించి వివరిస్తారు? మొహమాటం లేకుండా మనని పాటించేలా చూస్తారు? అతను చెప్పేదాంట్లో విషయం వుంది అని నాకు తెలుసు. అందుకనే అతగాడి మాటలు శ్రద్ధగా వింటూ వెళ్ళాను. అతను చెయ్యమన్నవి ఓపికగా చేస్తూ వెళ్ళాను. అవన్నీ నాకు తెలియని విషయాలు కావు. మా కుటుంబ వైద్యుడు ఆ విధానాలు పాటించమని కొన్నేళ్ళుగా మాతో పోరుతూనే వున్నాడు. అడపాదడపా ప్రయత్నించాను కానీ వాటికి కట్టుబడి వుండలేదు. ఇలాంటి వాటికి ఇంట్లో సహకారం లేకపోతే ఎక్కువదూరం వెళ్ళలేము.

ఇప్పటివరకు రా జీవిత విధానం గురించి అస్పష్టంగా నా మదిలో మెదులుతున్న ఆలోచనలకు మా ఫ్రెండ్ స్పష్టత ఇచ్చాడు, ఓ పరిపూర్ణ అవగాహన కలిగించాడు. మన జీవితాల్లో ఇలాంటి ఉత్ప్రేరకాలు అవసరం. లేకపోతే మన పరిస్థితి ఎక్కడ వేసిన గొంగళి అక్కడే వున్నట్లు వుంటుంది. ఇంటికి వచ్చాకా ఇక ఈ రా జీవిత విధానాన్ని మొదలెట్టాలని నిర్ణయించుకున్నాను. మా ఇంట్లో వారు ముఖ్యంగా మా చిన్నమ్మాయి పాటించేలా చూస్తాను. మా మిత్రుని తొమ్మిదేళ్ళ కవలలు కూడా raw భోజనాన్నే ఎక్కువగా భుజిస్తారు. ఆల్రెడీ ఈ వెకేషనులో వున్నప్పుడే మితాహారం తీసుకోవడం, పాలు తగ్గించడం, మంచి ఆహారాన్ని పెంచడం చేస్తూ వచ్చాను. వెకేషనుకి వెళ్ళకముందు నా బొజ్జ చూసుకొని బాగా విచారించాను. ఎన్ని ప్రయత్నాలు చేసినా ఆ దిక్కుమాలినది తగ్గకపోగా పెరుగుతూ వస్తోంది - ఏం చెయ్యాలి చెప్మా అనుకుంటూ వుంటే మా సీతారాముడి రూపేణా పరిష్కారం కనపడింది. 

ఇదివరలో కొన్నేళ్ళక్రితం ఓ లేడీ బ్లాగరు కాలిఫోర్నియా నుండే అనుకుంటా గ్రీన్ స్మూతీస్ గురించి, రా ఫుడ్ గురించి వ్రాసేవారు. అప్పట్లో నేను కూడా కొంత పాటించి ఎందుకో వదిలేసాను. నేను కూడా గ్రీన్ స్మూతీస్ తాగుతున్నా అంటే ఆవిడ చాలా సంతోషపడింది. ఆమె పేరు, బ్లాగు పేరు గుర్తుకులేదు.  ఇలాంటివి ఏదో అరకొరా పాటిస్తే లాభం లేదు. ఒక జీవన విధానంగా చేసుకోవాలి.  మా సీతారాముడి కుటుంబం దీనిని ఒక జీవన శైలిగా ఎలా మార్చుకుందీ, ఎలాంటి ఫలితాలు పొందుతున్నదీ మరో టపాలో వివరిస్తాను. అతను ఓ మూడేళ్ళ క్రితం మహా ఊబకాయంతో వుండేవాడు. ఇప్పుడు ఊబకాయం తగ్గింది కానీ ఇంకా అతనికి అధిక బరువు వుంది. అది కూడా తగ్గించే ప్రయత్నాలు చేస్తున్నాడు. 

జ్ఞాపకాలు: అతన్ని తన్నడానికి మా వ్యూహం

అప్పట్లో కోదాడ డిగ్రీ కాలేజీలో  డిగ్రీ చేస్తుండేవాడిని. అక్కడ నా మిత్రులు, రూమ్‌మేట్స్ చాలావరకు   మార్క్సిస్ట్ లెనినిస్ట్ పార్టీ సానుభూతిపరులుగానూ దాని అనుబంధ విద్యార్ధి శాఖ PDSU మెంబర్లు గానూ వుండేవారు. గుంపులో గోవిందాలాగా నేనూ PDSU మెంబరుగా కాకపోయినా సానుభూతిపరుడిగా వుండేవాడిని. ముఖ్యమయిన మెంబర్లు మా రూమ్‌మేట్స్ కావడంతో ప్రధానమయిన చర్చలన్నీ మా గదిలోనే జరిగేవి. ABVPకి చెందిన ఒక విద్యార్ధి బాగా అతి చేస్తున్నాడనీ అతన్ని తన్నాలనీ కూడా మా గదిలోనే ప్లాన్ పన్నారు. ఎవరెవరు పరిసరాలు గమనిచాలి, ఎవరు తన్నాలి, ఎవరు బ్యాకప్ గా వుండాలి, తన్నాక ఏం చేయాలి  తదితర విషయాలు నిర్ణయించారు.  నాకేమో ఇలాంటి కొట్లాటలు, తన్నులు అలవాటు లేవు. తన్నినోళ్ళు, తన్నబడ్డవాళ్ళు బాగానే వుంటారు కానీ మధ్యలో బక్కప్రాణం నాకు చిక్కువస్తుందేమో అని నా ఖంగారు. 

ఒకరిని తన్నేంత గొప్ప శరీరం నాకు లేదు కాబట్టి నన్నేమీ అతగాడిని తన్ని రమ్మని చెప్పలేదు కానీ ఆ ఘనకార్యం జరిగేముందు పరిసరాలు కనిపెడుతూ తగిన హెచ్చరికలు అందజేయాలనే  గూఢచర్యం పని అప్పగించారు. హమ్మయ్య, కొంతలో కొంత నయం అనుకున్నాను. వాళ్ళు వాళ్ళు తన్నుకుంటారు కానీ నేను బయటపడను కదా. కానీ వాళ్ళని తంతే వాళ్ళు ఊరుకుంటారా? మమ్మల్నీ మళ్ళీ తంతారు కదా. సహవాస దోషం వల్ల ABVP వాళ్ళు PDSU వాళ్ళని తంతే ఆ నలుగురితో పాటూ నాకూ తన్నులు తగిలే ప్రమాదం బాగా వుంది. ఏదో సుబ్బరంగా సదువుకుందామని వస్తే ఈ పీడ ఎక్కడిదిరా బాబూ అనుకున్నాను. త్వరలో తన్నులు తినడానికి మానసికంగా సిద్ధం అయ్యాను. 

అయితే అతగాడిని కొట్టాలనుకున్న రోజుకి రెండు రోజుల ముందు  కారణాలు గుర్తుకులేవు కానీ ఎందుకో ఆ ప్లాన్ విరమించారు. బ్రతుకు జీవుడా అనుకున్నాను. 

మిగతావాళ్లతో పాటు ఆ ఏడాది ఆ యూనియన్ కార్యక్రమాల్లో పాల్గొన్నాను కానీ కాలేజీ స్టుడెంట్ యూనియన్ ఎన్నికలప్పుడు అసలు మనస్థత్వాలు బయటపడి ఏవగింపు కలిగింది. ఏ హోదాకి ఎవరు పోటీ చేయాలనే విషయంలో హీనంగా పోటీ పడ్డారు. అందరూ దాదాపు కలియబడినంత హీనంగా వాదులాడుకున్నారు. పార్టీ చర్చలకు బదులుగా ఒక చేపల బజారులా అనిపించింది. ఎవెరెవరు దేనికి పోటీ చెయ్యాలో తేలడానికి చాలాసేపు పట్టింది. నేను నిస్పృహతో ఆ చర్చలు గమనిస్తూ వెళ్ళాను. ఏ పార్టీ చూసినా ఏమున్నది గర్వకారణం అనిపించింది. పేదల కోసం, సంఘం కోసం అంటూ పోరాడే ఈ యూనియన్ ఎన్నికలప్పుడు మాత్రం తమలోతాము పోరాడుకోవడం నిర్లిప్తతను కలగజేసింది. అటుపై ఆసక్తి తగ్గింది. ఏదో నామమాత్రంగా తదుపరి కార్యక్రమాల్లో పాల్గొన్నాను.       

వచ్చే వారం కాలిఫోర్నియా మరియు లాస్‌వెగాస్ వెళుతున్నా

వచ్చేవారం మధ్యలో వెళ్ళి మళ్ళీ ఆ పై వారం మధ్యలో తిరిగి వస్తాను. అందువల్ల ఆ అన్నిరోజులూ నాకు ఈ బ్లాగు వ్రాయడం సాధ్యం కాకపోవచ్చును. ఒకవేళ వీలయితే క్లుప్తంగా ప్రయత్నిస్తా. 

ఎవరయినా ఆయా ప్రాంతాల్లో వున్న బ్లాగర్లు, బ్లాగాభిమానులూ ఒకవేళ నన్ను కలుసుకోదలిస్తే ఈమెయిల్ ఇవ్వండి లేదా కామెంటు వ్రాయండి. నా ప్రొఫయిల్ కాంటాక్టులో నా ఈమెయిల్ ఐడి వుంటుంది. పెద్దగా తీరిక వుండదనుకుంటా కానీ చూద్దాం. కాలిఫోర్నియాలో ఒంటారియో సిటీకి కాస్త దగ్గర్లో నా బస.

క్యాష్ ఫ్లో

'రిచ్ డాడ్, పూర్ డాడ్' అనే పుస్తకం చదువుతున్నా. మొదటి అధ్యాయం కాస్త డ్రమటిక్కుగానూ, సుత్తిగానూ అనిపించినా తరువాతి ఛాప్టర్లు క్యాష్ ఫ్లో మొదలయినవి డయాగ్రమ్స్ ఇస్తూ వివరిస్తుంటే ఎంతో ఆసక్తిగా అనిపిస్తోంది. మన డబ్బులు ఎటెటు వెళతాయీ, ఎటు వైపు మళ్ళిస్తే మంచిదీ, అందులోని చిట్కాలూ, పద్ధతులూ తెలుసుకుంటుంటే భలే బావుంది. ఆర్ధికంగా విజయవంతం అయిన వారు ఇలాంటి  పద్ధతులని ఉపయోగిస్తుంటారు. వ్యాపారస్తుని ఆదాయానికీ, సగటు ఉద్యోగస్తుని ఆదాయానికీ ఎలాంటి తేడాలు వున్నాయి అనేది అరటి పండు ఒలిచినంత సులభశైలిలో గ్రాఫికలుగా వివరిస్తుంటే నా కళ్ళు తెరచుకుంటూవున్నాయి. ఇన్నాళ్ళూ ఫైనాన్షియల్ ఇంటలిజెన్స్ లేకుండా గుడ్డెద్దు చేల్లో పడ్డట్టు ఎలా జీవితం నడిపించామా అనిపిస్తుంది.

ఇందులో చెప్పేవన్నీ సాధారణంగా వ్యాపారస్తులకు తెలిసినవే కానీ సగటు జనాలకు ఈ విషయాలు తెలియక, పాటించక 'Rat Race' లో కొట్టుమిట్టాడుతుంటారు. మీరు తెలవకుండానే ఈ సూత్రాలు ఒకవేళ పాటిస్తూ వున్నా ఈ పుస్తకం చదివితే ఇంకా స్పష్టత వస్తుంది. ఇది చదువుతుంటే సగటు ఉద్యోగం చేస్తూ  ప్రభుత్వాన్ని, బ్యాంకులనూ ఎంత బాగా మేపుతున్నానో, నా ఆదాయం ఆస్థులకు బదులుగా  భారాలుగా మారుతున్నదో అర్ధం అవసాగింది. ఆర్ధిక భారాలను తగ్గిస్తూ ఆదాయాన్ని ఆస్థులుగా మలుచుకుంటూ ఆర్ధిక చక్రం ఎలా తిప్పాలో అర్ధం అయ్యింది అలా అలా ఎన్నో విషయాలు అవగతం అవుతున్నాయి. మీకు ఇప్పటికే ఆర్ధిక విజ్ఞానం వుంటే ఈ పుస్తకం పెద్దగా ఉపయోగపడకపొవచ్చును గానీ సాధారణ ఉద్యోగిగా బ్రతుకును దొర్లిస్తున్న నాలాంటి వారికి ఇది కనువిప్పు కలిగించగలదు. క్యాష్ ఫ్లో ఎలా సాధించాలో, దానికి వున్న ప్రాధాన్యత ఏంటో బాగా అర్ధం అవుతోంది.

అన్నట్టు మొన్న సాలరీ రాగానే అందులో 10% ఇండియాకు పంపించాను. మరీ పెద్ద మొత్తమేమీ కాదు లెండి. అది ఒక లక్ష రూపాయలు అవగానే అక్కడ మాకు బాగా నమ్మకస్తులయిన బంధువుకు 2% వడ్డీకి ఇవ్వలనుకుంటున్నాం. అలా ప్రతిసారీ లక్ష కాగానే వడ్డీకి ఇచ్చేస్తాం. చిన్న చిన్న అడుగులే అనుకోండీ కానీ ముందు అడుగు వెయ్యడమే సగం విజయం కదా. క్యాష్ ఫ్లో అంటూ మొదలయితే దానంతట అదే నెమ్మదిగా వేగం పుంజుకుంటుంది. కొంతమంది చిట్టీలకు ఇవ్వవచ్చు కదా అన్నారు కానీ ప్రస్తుతం నాకు ఉద్యోగ భద్రత లేకపోవడంతో ఆ రిస్క్ తీసుకోదలుచుకోలేదు. చిట్టీల గురించి నాకు ఎక్కువ తెలియదు కానీ నేను తెలుసుకున్న ప్రకారం అందులో మిగిలేది కూడా దాదాపుగా 2% వడ్డీకి సమానం అని. ఇలా కొన్ని లక్షలు సమకూరాక దాన్ని రియల్ ఎస్టేటులోకో మరోదాంట్లోకో మళ్ళించవచ్చును.  

అయితే ఇంతకుముందు ఇలా డబ్బులు పంపించలేదా, పెట్టుబడులు పెట్టలేదా ఇలా పంపించడంలో విశేషం ఏముంది అని మీరు అనుకోవచ్చు. వుంది. ఈ పదిశాతం రిటైర్మెంట్ వచ్చేంతవరకూ తాకకూడదు. కేవలం పెట్టుబడి పెడుతూ పోవాలి. విశ్రాంతి రోజుల్లో కూడా అసలు అస్సలు ముట్టుకోకూడదు. దానిమీద వచ్చే ఆదాయాన్ని మాత్రమే అనుభవించాలి. మరి మీరు ఇలా అనవచ్చు - మధ్యలో ఆర్ధిక అత్యవసర పరిస్థితి వస్తేనో అని. దానికి నా దగ్గర ఒక సమాధానం వుంది. నా డబ్బులు నేనే బదులో లేదా అప్పో తీసుకొని కుదుటపడ్డాక ముందు దీన్ని తీర్చెయ్యాలి.    

పెంట పెట్టిన నా బర్రెల బ్యుజినెస్సు!

చాలా ఏళ్ళ తరువాత అతన్ని చూసాను నేను. అలాంటి ప్రాణ స్నేహితుడు ముందు పళ్ళు ఏమయిపోయాయో ముందుగా నాకు అర్ధం కాలేదు. "పళ్ళు ఎవరు ఊడగొట్టారు?" దాదాపుగా 20 ఏళ్ళ తరువాత కలిసిన మిత్రుడిని ముందుగా అడిగిన ప్రశ్న అది. ఏదో చెప్పాడు లెండి. సరే అది విషయం కాదు. తన పేదరికం వివరించాడు. తనకూ, తన భార్యకీ, యుక్తవయస్కులయిన అమ్మాయిలకీ, అబ్బాయికీ ఇక ఆత్మహత్యే శరణ్యం అన్నాడు. పాపం అతని దగ్గర బీడీ కాల్చడానికి కూడా డబ్బులు లేవు. ప్చ్ అనిపించింది. మనస్సు ద్రవించింది. అప్పట్లో మేము చాలా 'దగ్గరి' స్నేహితులం. నాకు పన్నెండేళ్ళ వయస్సులో స్నేహితుల మధ్య దగ్గరితనం అంటే ఏంటో తొలిసారిగా రుచిచూపించింది అతనే మరి. అలాంటి...అలాంటి స్నేహితుడు అంత ఇబ్బందుల్లో వుంటే నా మనస్సు సహించగలదా?  బస్సు ఎక్కడానికి కూడా డబ్బులు లేక నేను US తిరుగుప్రయాణం అవడానికి రెండు రోజులకు ముందే కలవగలిగాడు అతను. నాకు తీరికలేక అతనితో ఎక్కువసేపు గడపడానికి సమయం చిక్కలేదు.

గత జూన్ లో యుఎస్ కి తిరిగి వచ్చాకా బాగా ఆలోచించాను. నా కుంటుంబం ఇంకా ఇండియాలోనే వుంది అప్పుడు. తీరిగ్గా వున్నా కదా - బాగా ఆలోచించాను. ఎలాగూ నా రిటైర్మెంట్ సేవింగ్స్ లోనుండి లోన్ తీసుకోవాల్సిన అవసరం వచ్చింది. అదే లోన్ కొంచెం ఎక్కువ తీసుకొని అతనితో వ్యాపారం పెట్టిస్తే ఉభయతారకంగా వుంటుంది కదా అనుకున్నాను. అతనితో ఫోనులో మాట్లాడా. పెట్టుబడి నాది - పని నీది - లాభాలు చెరి సగం - మాంఛి వ్యాపారం చూడూ అన్నా. అలా అని మరీ ఎక్కువగా పెట్టుబడి పెట్టేంత దృశ్యం నాకు లేదని వివరించి కొంత మాత్రమే సర్దుబాటు చెయ్యగలనని చెప్పాను. బర్రెల వ్యాపారం బావుంటుందని కొద్ది రోజుల తరువాత వివరించాడు. నేను పంపిస్తా అన్న డబ్బులకు నాలుగు బర్రెలు వస్తాయనీ - వాటితో ఎలాంటి లాభాలు వస్తాయో దృశ్యం నాముందు కళ్ళకు కట్టాడు. ఇందులో రిస్క్ వుందని తెలుసు. వ్యాపారం అన్నాక రిస్క్ తప్పదు కదా. పైగా ఇతను ఎంత సమర్ధవంతుడో తెలియదు కానీ చచ్చేంత కష్టాల్లో వున్నాడు కాబట్టి ఒక అవకాశం ఇచ్చి చూడాలి కదా అనుకున్నా.

వేరే ఎవరికి చెప్పినా వద్దంటారు కాబట్టి ఎవరికీ - మా ఆవిడకీ - చెప్పకుండా గుట్టు చప్పుడు కాకుండా డబ్బులు పంపించా. ఒకరి దగ్గర బదులు తీసుకొని కొట్టం వేసాననీ, మూడు బర్రెలే వచ్చాయనీ వాటిని అందాకా తన బామ్మర్ది దగ్గర ఉంచాననీ చెప్పాడు. ఆ బర్రెలు పాలు ఇవ్వాలంటే ముందు ఈనాలి అని చెప్పాడు. అవి ఎప్పుడెప్పుడు ఈనతాయో, ఎప్పుడెప్పుడు పాలు ఇస్తాయో, ఎప్పుడెప్పుడు లాభాలు తెస్తాయో అని ఆత్రుతగా ఎదురుచూడసాగాను. నా డబ్బులే నేను లోన్ తీసుకొని పంపించాను కదా - ఈ మహానుభావుడు ఎలా నన్ను ఉద్ధరిస్తాడో తెలియక కాస్త కంగారు గానే వుంది.

ఇతని యవ్వారం ఎలా వుందో చూసిరమ్మని ఇంకో క్లోజ్ ఫ్రెండును అతని ఇంటికి పంపించాను. అతనికి ఈ బర్రెల సంగతి చెప్పలేదు. చెబితే తిడతాడని తెలుసు. వేస్ట్ ఫెల్లో అని రిపోర్ట్ ఇచ్చాడు. బీడీ వ్యసనం బాగా వుందిట. తాగుడు వ్యసనం కూడా వున్నట్లుందని అన్నాడు. ఇంట్లో పెళ్ళీడుకు వచ్చిన తన కూతుర్లే తనని తిడుతున్నారంట. అప్పుడు దృశ్యం బాగా అర్ధం అయ్యింది. నా బర్రెల సినిమా ఎన్ని ట్విస్టులు తిరగవచ్చో లీలగా నా కళ్ళముందు మెదలాడింది. కొద్దిరోజుల తరువాత అతని నుండి మిస్డ్ కాల్ వచ్చింది. ఫోన్ చేస్తే "బర్రెలు పరార్" అని చెప్పాడు. అనుకున్నా అని మనస్సులో అనుకున్నా. మరో రెండు రోజుల తరువాత మళ్ళీ దొరికాయని చెప్పాడు. ఏమోలే అనుకున్నా. చివరకు మిగిలేది ఏంటో నాకు అర్ధం అవుతూనే వుంది కాబట్టి ఇక పట్టించుకోవడం మానివేసాను. ఓ నెలన్నర తరువాత ఫోన్ చేసి ఏవేవో కారణాలు చెప్పి బర్రెలు అమ్మివేసాననీ, కొట్టం వేసినందుకు గానూ ఇంకా 50 వేల నష్టం వచ్చిందనీ చెప్పాడు. శుభం అనుకొని విరక్తిగా ఓ నవ్వు నవ్వేను. ఆ యాభై వేలు ఎప్పుడు పంపిస్తావని అడిగాడు. మరోసారి విరక్తిగా నవ్వాను. విషయం అర్ధమయినట్లుంది మళ్ళీ ఆ విషయం ఎత్తలేదు. 

ఈ విషయం ఇంకో స్నేహితుడికి చెబితే కొట్టం కట్టడం, బర్రెలు కొనడం, అవి పారిపోవడం, వాటిని అమ్మడం ఇవన్నీ కట్టుకథలు అయ్యుండొచ్చని, డబ్బులు ఎంచక్కా బీడీలకూ, మందులకూ, మిత్రులకూ పెట్టివుంటాడన్నాడు. కావచ్చు అనుకున్నాను. ఏమో - చెప్పలేను మరి. హ్మ్.

ఎందుకయినా మంచిదని అనుకున్నాడేమో కొన్ని నెలలు వ్యవధి ఇచ్చి మళ్ళీ ఈమధ్య మిస్డ్ కాల్ ఇచ్చాడు. తాను చాలా ఆర్ధిక ఇబ్బందుల్లో వున్నాననీ తన కుటుంబం ఇక ఆత్మహత్య చేసుకోవడమే శరణ్యం అనీ చెప్పాడు.  అలాగా అని కులాసాగా అన్నాను.  మనిషి మంచోడే - నాకు చిన్నప్పటి నుండీ బాగా తెలుసు - కానీ బాగా వ్యసనాల్లో వున్నట్లున్నాడు. ఒకప్పటి ప్రాణస్నేహితుడిగా అతను బాగు పడటానికి ఒక అవకాశం ఇచ్చి చూసాను. అందులో రిస్క్ వుందని తెలుసు అయినా స్నేహితుడి కుటుంబ క్షేమం కోరి రిస్క్ తీసుకున్నాను. ఫర్వాలేదు - పొరపాట్లు జరుగుతూనే వుంటయ్ - Next?  

ఆ తరువాత కొన్ని నెలలకి చూచాయగా మా ఆవిడకి చెప్పాను. సహజంగానే అరిచేసింది. ఎంత అంటే ఏదో నసిగా. ఇప్పటికీ స్పష్టంగా చెప్పలేదు - మరీ ఎక్కువ మొత్తం కాదని మాత్రం చెప్పాను. 

మళ్లీ నాకు ఓవర్ ట్రైనింగ్ సిండ్రోం మొదలవుతుందా?

నాకు యుక్తవయస్సు నుండీ ఫిట్ గా వుండాలని వుంటుంది కానీ అందుకు నా మనస్సు కానీ శరీరం కానీ సహకరించేవి కావు. వ్యాయామం చేస్తుంటే మానసికంగా ఏంగ్జయిటీ వచ్చేది - శారీరకంగా ఓవర్ ట్రైనింగ్ సిండ్రోం (OTS) వచ్చేది. ఈమధ్య కాస్త నా హార్మోన్సూ, న్యూరోట్రాన్స్మిటర్సూ సరిదుద్దుకున్నా కాబట్టి నెమ్మదిగా మళ్ళీ జిం మొదలెట్టాను. అలాగే వేసవి వచ్చేస్తోంది కాబట్టి వాతావరణం మెరుగవుతోంది కాబట్టి మా మిత్రులతో కలిసి మళ్ళీ వాలీబాల్ మొదలెట్టాను. 

ఇవన్నీ కలిసి మళ్ళీ OTS మొదలవుతుందా అన్న సందేహం వస్తోంది. అందుకని నెమ్మదిగా ఆచితూచి అడుగులు వేస్తున్నా. ఏమాత్రం ఆ లక్షణాలు కనిపించినా వెయిట్ ట్రైనింగ్ తగ్గించడమో, మానివెయ్యడమో చేస్తాను. ఇది ముఖ్యంగా వెయిట్ ట్రైనింగ్ వల్ల నాకు వస్తుంటుంది. మిగతావి చేస్తే ఫర్వాలేదు కానీ నాకు వెయిట్ ట్రైనింగ్ అంటేనే బాగా ఇష్టం. ఇదివరలో ఇలాగే ఈ సిండ్రోం బారిన పడి ఇంఫెక్షన్లు మొదలయ్యి 'అక్కడ' కూడా అది వచ్చి సుంతీ చేయించుకునేదాకా వదల్లేదు :( 



అన్నట్లు జిం ను అలా వ్రాయకుండా చివరలో మ్మ్ వచ్చేట్లు లేఖినిలో వ్రాయడం ఎలా? అలాగే రాం, సిండ్రోం లాంటి పదాలు వ్రాసినప్పుడూ ఇదే సమస్య వస్తుంటుంది.

ఎల్లారెడ్డి - మల్లారెడ్డి : రిచ్ డాడ్ - పూర్ డాడ్

మా ఊర్లో ఎల్లారెడ్డి, మల్లారెడ్డి అని ఇద్దరు గాఢమిత్రులు వుండేవారు. ఇద్దరూ ఉపాధ్యాయులే. ఎల్లారెడ్డి ఉద్యోగంతో పాటు ఆ ఊర్లో RMP గా కూడా పనిచేస్తుండేవాడు. అతనికి కొన్ని వ్యాపారాలు కూడా వున్నయ్. ఊర్లో పిండి గిర్నీ ఒకటి కూడా పెట్టించాడు. మల్లారెడ్డిది బ్యుజినెస్ మైండ్ కాదు. అతనో మానవతావాది. ప్రజలకు నిస్వార్ధంగా సేవ చేస్తుండేవాడు. ఎల్లారెడ్డి పిల్లలకూ తన తండ్రి వ్యాపార మనస్థత్వం వచ్చింది. హైదరాబాదులో పలు వ్యాపారాలు చేసి కోటీశ్వరులు అయిపోయారు.  మల్లారెడ్డి పిల్లలు మామూలు ఉద్యోగాలు చేసుకుంటూ మధ్యతరగతిలో మిగిలిపోయారు. ధనాత్మకంగా చూస్తే మల్లారెడ్డి చేసిన ఒక మంచి ఏమిటంటే తన చిన్న కూతురిని ఎల్లారెడ్డి పెద్ద కొడుక్కి ఇచ్చి పెళ్ళి చేసాడు. అందువల్ల ఆమె కూడా ఇప్పుడు శ్రీమంతురాలు అయ్యింది. సేవాత్మకంగా చూస్తే మల్లారెడ్డి చేసిన మంచి పని ఏమిటంటే తనతో పాటు వివిధ సేవా కార్యక్రమాలకు తన చిన్నకొడుకుని తిప్పడంతో చిన్నకొడుక్కి తన తండ్రి సేవా మనస్థత్వమే వచ్చి (వీలయినంతమేరకు) ప్రజలకు ఉపయోగపడే పనులు చెయ్యసాగాడు.

ఇప్పుడు చెప్పండి మల్లారెడ్డి చిన్న కూతురు బెటరా లేక చిన్న కొడుకు బెటరా? 

రిచ్ డాడ్, పూర్ డాడ్ పుస్తకం అప్పుడెప్పుడో కొని మూలకు పడేసాను. ఇప్పుడు దాని దుమ్ము దులిపి మళ్ళీ చదువుతుంటే మా ఊరు సంగతులు గుర్తుకువచ్చాయి. పైన వ్రాసిన దాంట్లో నేను ఎవరో మీకు అర్ధమయ్యే వుంటుంది.  

మా అమ్మాయితో 10% ముచ్చట

మా చిన్నమ్మాయికి పన్నెండేళ్ళు. డబ్బు విషయాల్లో మహా ఘటికురాలు. తను మూడో తరగతిలో వున్నప్పుడు వారానికి మూడు డాలర్లు పాకెట్ మనీగా తీసుకునేది. ఇప్పుడూ ఏడో తరగతి కాబట్టి వారానికి ఏడు డాలర్లు కానీ నేను ఈమధ్య ఇవ్వడం మానివేసాను. పాకెట్ మనీ అని తీసుకోవడం - మళ్ళీ అన్ని ఖర్చులు మాతోనే పెట్టించడం - తన డబ్బులు కూడబెట్టుకొని మళ్ళీ మాకే వడ్డీకి ఇవ్వడం. అలా ఓ నేను మా ఆవిడా కలిపి తనకి $500 బాకీ వున్నాం. పైగా వడ్డీకాసులవాడిని ఆయనెవరో పీడిస్తుంటాడు కదా (పేరు గుర్తుకులేదు. చెబుదురూ. నా బ్లాగేమో అంటరానిది కాబట్టి కొందరు తెలుగు మేధావులు ఇటు చూడరనుకుంటాను) అలా మమ్మల్ని పీడిస్తుంటుంది. దాంతో వళ్ళు మండి అసలుకే ఇవ్వడం మానివేసాను. ఎన్ని వారాలుగా తన వారం వారం డబ్బులు ఇవ్వడం లేదో తరచుగా నాకు గుర్తుకుచేస్తుంటుంది. 

నిన్న ఆఫీసునుండి ఇంటికి రాగానే నేను నా డ్రస్సు కూడా మార్చకుండా తనతో ఈ విషయం కదిపాను. తనకు మళ్ళీ వారం వారం డబ్బులు ఇస్తాననీ కానీ అందులో పది శాతం పొదుపు చెయ్యాల్సివుంటుందనీ చెప్పాను. ముందు మామూలుగానే మొరాయించింది. అందువల్ల వచ్చే లాభాలేంటో ఓపిగ్గా వివరించాక సరే అంది కానీ 5% కి మాత్రమే సిద్ధం అయ్యింది. నేను ఒప్పుకోలేదు. 10% తప్పదు అని చెప్పాను. అయితే పాత బాకీ కూడా పే చెయ్యాల్సిందే అంది. సరే అన్నాను. ఇకపై తనకు నేను ఇచ్చే డబ్బుల్లో 10% పక్కన పెట్టి మిగతా డబ్బును కూడబెట్టి తనకు ఇష్టం వచ్చినవి కొనుక్కుంటుంది. ఆ పది శాతం ఇప్పట్లో కదపవద్దని అవి రిటైర్మెంట్ రోజులకు మాత్రమే అని ముందే స్పష్టీకరించాను. అందువల్ల తనకి ఆర్ధిక భద్రత, స్వేఛ్ఛ ఎలా వుండగలదో వివరించాను. ఇకపై తనకు సమకూరే ప్రతి డాలరుకూ పది శాతం అలా పొదుపు చెయ్యాలని వివరించాను. 

పది శాతం అనగా రెండు వారాలకి $1.5  పొదుపు చెయ్యనుంది. కొద్దిమొత్తమే కానీ తాను అలవాటు చేసుకోబోయే ఈ పద్ధతి ఎంత గొప్పది! మా నాన్నే నాకు ఇది నేర్పి వున్నా లేదా నాకు ఈ విషయం తెలిసినప్పటి నుండి అయినా నేను ఆచరించి వున్నా ఎంత ఆర్ధిక భద్రత సమకూరేది!  ఆ డబ్బులు వెయ్యడానికి ఒక మనీబాక్స్ కొనుక్కురావాలని నిర్ణయించాం. అలా కొంతమొత్తం సమకూరాక ఇక దాన్ని ఎలా పెట్టుబడిగా పెట్టాలో నేర్పిస్తాను. తనకు ఇదివరకే తన డబ్బులు అట్టే పెట్టకుండా, ఖర్చు పెట్టకుండా వడ్డీకి ఇస్తే ఎంత లాభమో వివరించివున్నాను. అందుకే మాకు అర్జంటుగా అవసరం అయినప్పుడు తన డబ్బులు వడ్డీకి ఇచ్చింది.  

తనతో ఈ చర్చ ముగించాక నేను డ్రస్సు మార్చుకోవడానికని మా బెడ్రూం లోకి వెళ్ళాను. తనేమో లివింగ్ రూం కి వెళ్ళి తన మమ్మీతో టెన్ పర్సెంట్ అంటూ వివరించడం నాకు వినిపించసాగింది :) నేను లివింగ్ రూం కి వచ్చాకా మా ఆవిడ నన్ను "తన పది శాతం సంగతి సరే. నీ పది శాతం సంగతేంటి" అని అడిగింది. తల ఊపితే చాలు తన దగ్గరే డబ్బు దాచెయ్యమనే ప్రమాదం వుంది కనుక వ్యూహాత్మకంగా తలని అడ్డంగా నిలువుగా ఊపాను. తనతో కూడా తన టెన్ పరెసెంట్ సంగతి మాట్లాడాలి కానీ దానికి ఇంకా సమయం వుంది. ఇప్పుడే తన మనస్సులోకి ఆ విత్తనం పడింది కదా - కాస్త ఎదగనిద్దాం.

10%

పది శాతానికి వున్న విలువెంతో చాలాసార్లు విన్నా కానీ ఏం లాభం పాటిస్తే కదా. మన ఆదాయంలో కనీసం పది శాతం పక్కన పెడెయ్యమంటారు. హళ్ళికి హళ్ళి, సున్నకు సున్న లాగా నడుస్తున్న నెలవారీ బడ్జెటులల్లో ఇంకా పది శాతం ఎక్కడ పక్కన పడేసేదీ? కొన్నేళ్ళ క్రితం చదివిన ఆ పుస్తకం పేరు గుర్తుకులేదు కానీ ఇందుకు గాను అందులో ఓ మార్గం చెప్పారు. ఖర్చులన్నీ అయ్యాక ఆ పదీ మిగల్చాలంటే కష్టం. అందుకే ముందే కనీసం పది తీసి పక్కన పెట్టి మిగతా 90 ఖర్చు పెట్టుకొమ్మన్నారు. భేశ్. బావుంది. అలా కొన్నాళ్ళు ఏదో చేసినట్టున్నాను కానీ తరువాత ఏమయ్యిందో నాకు గుర్తుకే లేదు. 

హార్వ్ ఎకర్ వ్రాసిన పుస్తకం చదువుతుంటే మళ్ళీ దీని ప్రాధాన్యత గుర్తుకువచ్చింది. అతనూ అదే అంటాడు. పది శాతం పక్కన పెట్టి దాన్ని పెట్టుబడికి తప్ప ముట్టుకోవద్దంటాడు. రిటైర్మెంట్ పొందాక ఆ డబ్బు యొక్క అసలు ముట్టుకోకుండా దాని ద్వారా వచ్చే ఆదాయాన్ని మాత్రమే వినియోగించుకొమ్మంటాడు. ఎంత చిన్న ఆదాయం వచ్చినా అందులో పది శాతం అలా పక్కన పెడెయ్యమంటాడు. "మీరు చెప్పింది బావుంది గానీ అసలే అప్పులు తెచ్చి బండి లాగిస్తున్నా" అని ఎవరో అంటే ఆ అప్పులోనే పది శాతం తీసి పక్కన పెట్టమన్నాడు! బావుంది కదూ?

హార్వ్ ఎకర్ ఇంకా ఏమంటాడంటే ఎప్పుడయితే ఓ పది మనం పక్కన వేస్తున్నామో అప్పుడు మనం ఓ పది విలాసాలకు ఖర్చుపెట్టడానికి అర్హత లభిస్తుందంటాడు. అలా ఆ మాత్రం విలాసంగా బ్రతక్క పిసినారిగా బ్రతికితే పెద్దగా సంపాదించాలన్న ఉత్సాహం రాదంటాడు. నెలవారీ ఆదాయంలో ఓ పదిశాతం విలాసాలకు వదిలెయ్యమంటాడు. హ్మ్. చూడాలి. 

ఈ పది శాతం సంగతి బాగా నా తలకు ఎక్కడం కోసమే ఇది వ్రాస్తూంట. మీ తలకు ఇది ఎక్కుతుందా లేదా అన్నది మీరు చూసుకోవాలి. మీరు చేసే ఇతర పెట్టుబడులూ, పొదుపులూ ఈ ఎకవుంట్ క్రిందికి రాకపోవచ్చు. ఇది పూర్తిగా మీ విశ్రాంతి రోజులలో వాడుకోవడం కోసం మాత్రమే. అది కూడా అసలు మొత్తం కాదు - దాని ద్వారా వచ్చే ఆదాయం మాత్రమే. సో, మీలో ఎందరు ఈ విధంగా చేస్తున్నారు? ఎంత శాతం చేస్తున్నారు?

ఈ పదిశాతం పక్కన పెట్టగానే సరిపోదు కదా - అది చిన్నమొత్తం అయినా సరే దాన్ని పెట్టుబడిగా పెట్టినప్పుడే అది గుడ్లు పెడుతుంది కదా. అది ఎలా అని ఆలోచిస్తున్నాను. కొన్ని ఆలోచనలు వున్నాయి. చూడాలి. ఈ పదహారున ఈ పక్షం జీతం వస్తుంది. ఈలోగా ఆలోచించి అది రాగానే అటు మళ్ళించాలి. మిగతా 90% డబ్బుతో సర్దుకోవడం ముందు కష్టం అవచ్చు కానీ తరువాత అలవాటు అవుతుంది - ఆ కష్టం - కాదూ? ఈ డబ్బుని ఏం చెయ్యబోతున్నా అనేది మీకు తెలియజేస్తాను. వీలయితే ఈ ఎకవుంటులో నెలనెలకీ ఎంత పెరుగుతోందీ మీకు తెలియజేస్తుంటాను. ఎందుకు మీకు తెలియజెయ్యడం అంటారా? అది నాలో పట్టుదలనూ, కమిట్మెంటునూ, ఉత్సాహాన్నీ కలగజేస్తుంది. ఈ బ్లాగు చదివేవాళ్ళలో నాలాంటి దరిద్ర నారాయణులు ఎవరయినా వుంటే వారికి కాస్తో కూస్తో ఆదర్శంగానూ వుంటాను. 

ఎంతవరకు వింటారో, ఇది వారికి అలవాటు చెయ్యడానికి ఎంత కష్టపడాలో తెలియదు కానీ మా ఆవిడకీ, పిల్లలకీ నేను ఇచ్చే లేదా నేను పంపించే వాటిల్లో పది శాతం అట్టేపెట్టమని ప్రోత్సహిస్తాను. ఫైనన్షియల్ ఫ్రీడం తెచ్చుకోవడం ఎలాగో తెలియజేస్తాను. వాళ్ళు విన్నారో లేదో, ఆ డబ్బుతో ఏం చేస్తున్నారో మీకు తెలియజేస్తుంటాను. మరి మీరో?

కంఫర్ట్ :(

మీరు చేస్తున్న ఉద్యోగంలో లేదా మీరు చేస్తున్న వృత్తిలో మీ కంఫర్ట్ లెవల్ ఎంత శాతం? నాది చెప్పనా? 99%. మరి మీది? మనం చేస్తున్న ఉద్యోగం ఎంత సౌకర్యంగా వుంటే ... అంత మంచిది కాదు...అంటారు వ్యక్తిత్వ వికాస నిపుణులు. నిజమే. మనం చేస్తున్న పని పూర్తిగా కరతాలమకం (సరి అయిన పదమే కదా. కొన్నికొన్ని తెలుగు పదాలు మరచిపోతున్నా సుమీ) అయిపోయినప్పుడు మనం ఇంకా నేర్చుకోవడానికి ఏమీ వుండదు. అంతకు మించి అక్కడ రాణించేదేమీ వుండదు. జీవితంలో ఎదుగుదల కావాల్సినవారు అక్కడే అలాగే వుండిపోకూడదు. కొత్త ఉద్యోగానికి మారాలి - కొత్త విషయాలు తెలుసుకోవాలి, తన రంగంలో తాను అందరికంటే ఎక్కువగా నిష్ణాతులు అవాలి.

నా ప్రస్తుత ఉద్యోగంలో ఏడేళ్ళ క్రితం చేరినప్పుడు కంఫర్ట్ లెవల్ బాగా ఎక్కువే వుందని త్వరలోనే అర్ధమయ్యింది నాకు. ఎంత సౌకర్యం అంటే నాలాంటి అదృష్టవంతుడు కోటికి ఒక్కరు వుంటారేమో! దాదాపుగా పనే చెప్పకుండా అప్పణంగా వేలకువేల డాలర్లు నాకు గుమ్మరిస్తున్నారా అనిపిస్తుంటుంది. సరాసరిన నాకు మా ఆఫీసులో ఎంత పని వుంటుందో ఎవరయినా ఊహించగలరా? బహుశా మీ వల్ల కాదు. మీటింగులు గట్రా మినహాయిస్తే సరాసరిన నా పని వారానికి 5 నిమిషాలు!! ఆ అయిదు నిమిషాల పనిని రోజుకి ఒక నిమిషం చొప్పున భాగించి పని చేస్తుంటాను. ఈమధ్య కొద్దిగా ఎక్కువయ్యింది లెండి. అంత సౌకర్యంగా వుంది కాబట్టే వాళ్ళు పీకేసేదాకా వుంటున్నా.  

నిజానికి నా అదృష్టానికి నేను మురిసిపోవాలి కానీ కంఫర్ట్ లెవల్ ఎక్కువయితే వచ్చే సమస్య లేంటో ముందు నుండీ నాకు బాగా తెలుసు. పనే లేకపోతే అనుభవం ఎలా వస్తుంది? వున్న అనుభవం పోతుంది. సరిగ్గా అలాగే అయ్యింది నాకు. ఇప్పుడు ఉద్యోగం మారాలంటే అవస్తగా వుంది. మీరు వైవా అనే తెలుగు షార్ట్ ఫిల్మ్ చూసేవుంటారు. చూడకపోతే చూడండి - చాలా ఫన్నీగా వుంటుంది. ఆ విధంగా ఇంటర్వ్యూలలో నేను సమాధానాలిస్తుంటే ఎవడు నాకు ఉద్యోగం ఇస్తాడు చెప్పండి? ఇన్నేళ్ళ అనుభవం వుండి చిన్నచిన్న బేసిక్ విషయాలకు కూడా సమాధానం చెప్పలేకపోతుంటే నాకే సిగ్గేసి ఇహ ఇంటర్వ్యూలు అటెండ్ అవడం మానివేసాను. ముందు సబ్జెక్ట్ దుమ్ము దులిపాక మళ్ళీ అటెండ్ అవుతాను. 

అయితే ఇన్ని తెలిసిన నేను ఇన్నేళ్ళుగా ఈ ఉద్యోగంలో ఎందుకు స్టక్ అయ్యాను? కారణాలు లేక కాదు. జీవితం మీద విరక్తితో రోజులు అలా అలా నెట్టుకువచ్చా అంతే. ఇప్పుడు ఆ పరిస్థితులు మారాయా? ఊహు. మారింది నా ఆలోచనా విధానం. కిందా మీదా పడి సరి అయిన మందూ మాకూ వాడి మొత్తం మీద నా ఆలోచనా విధానం మార్చుకున్నాను. చుట్టూ వున్న పరిస్థితులను భూతద్దంలో నుండి చూడకుండా సమస్యలను మించి నేనే మానసికంగా ఎదిగాను. అందువల్ల ఆ సమస్యలు చిన్నవి అయిపోయాయి. సరే, అవన్నీ వేరు విషయాలు. పక్కన పెడదాం. మొత్తం మీద నా జీవితంలో విలువయిన కొన్ని సంవత్సరాలు ఈ విధంగా వృధా చేసుకున్నాను. సరే. ఇక ముందేంటి మరి?

ఇకపై ఎక్కువగా సమయం వృధా చెయ్యకుండా నా ప్లాట్‌ఫార్మ్ లో నేను పూర్తిగా నిష్ణాతుడిని అవదలుచుకున్నాను. ఎలా అంటే దేశంలో నా రంగంలో నా అంత మొనగాడు మరొకడు వుండకూడదు. అంతగా ఎదగాలి. కలల్లో కూడా ఆ సబ్జెక్టులే కనిపించాలి. అప్పుడు మాత్రమే మన మనస్సు పూర్తిగా ఆయా విషయాల మీద నిమగ్నమయినట్టుగా అనుకోవచ్చు. మనస్సు ఇతర విషయాల మీదకు మళ్ళకుండా తగిన చర్యలు తీసుకొని అవి పక్కకు పెట్టాను. నిన్నటి నుండి నా సబ్జెక్టులు ప్రాక్టీసు చెయ్యడం మొదలెట్టాను. ఆసక్తిగా, ఏకాగ్రతతో నడుస్తోంది నా కృషి. ప్రతి యొక్క చిన్న విషయాన్నీ క్షుణ్ణంగా అధ్యయనం చెయ్యదలిచాను, ప్రాక్టీసు చెయ్యదలిచాను. మా మేనేజర్ చాలా మంచిది. కొత్త ఉద్యోగం వెతుక్కోవడం కోసం ప్రస్తుత పనికి అడ్డం లేనంత వరకు ఎంతయినా ఎలా అయినా సిద్ధం అవమని ఎప్పుడో చెప్పింది.

నా సంగతి సరే. మళ్ళీ మీ దగ్గరికి వద్దాం. మీరు చేస్తున్న పనిలో మీ కంఫర్ట్ లెవల్ ఎంత? చాలా బాగా వుందని మురిసిపోకండి. నా సంగతి చూసేరుగా. జాగ్రత్త పడండి. జీవితంలో ఎదగాలంటే, ఎక్కువ డబ్బులు సంపాదించాలంటే మన రంగంలో మనం మరింత మరింత నిష్ణాతులం అవుతూ వుండాలి. మన పరిజ్ఞానాన్ని ఎప్పటికప్పుడు సాన పెడుతూ వుండాలి కాదూ? మొండి కత్తి తీసుకొని యుద్ధానికి వెళితే ప్రయోజనం వుండదు సరి కదా మన తలే తెగి పడవచ్చు. బహు పరాక్! జీవితం ఎక్కడ వేసిన గొంగళిలా వుండాలనుకునేవారికి ఇవన్నీ ఏమీ అవసరం లేదు కానీ డైనమికుగా జీవించాలంటే మాత్రం మార్పుని ఆహ్వానించాలి. 

ఈ కంఫర్ట్ లెవల్ అనేది ఒక్క ఉద్యోగానికే కాదు ఇతర విషయాలకూ వర్తిస్తుంది. పదిహేడేళ్ళ క్రితం హైదరాబాదులో DILT (Diwakar Institute of Leadership Training) క్లాసులకు వెళ్ళాను. అందులో దివాకర్ గారు ఈ కంఫర్ట్ లెవల్ గురించి ఎంతో చెప్పారు. ఉదాహరణకు మీరు మీ ఇంటి చుట్టుపక్కల వారితో కంఫర్టబుల్ గా వున్నారా? హ్మ్. అయితే జీవితంలో ఎదగాలనుకునేవారికి అది సమస్యే. సన్నాసి సన్నసి రాసుకుంటే ఏం రాలుతుందీ - బూడిద! అలాగే ఇది కూడానూ. మీరు మీకు అసౌకర్యం కల్గించేటువంటి ఏరియాకు మారండి. అనగా మురికివాడకు మారమని నా అర్ధం కాదు! మీకంటే కొద్దిగా ధనవంతుల ఏరియాకు మారాలి. అప్పుడు వారిని, వారి జీవన విధానాన్ని చూసి మనం స్పూర్తి పొందుతాం. అనుకోకుండానే వారిలా మనమూ సంపాదించాలనే కోరిక, ఉత్సాహం, పట్టుదలా వస్తాయి. ఇలా ఈ విషయం తెలుసు గానీ నేనేమీ ఇప్పట్లో మా ఇల్లు మారను కానీ కొత్త ఉద్యోగం రాగానే మారేస్తానేం.  

విజయం వైపు పయనం - స్వ'గతం'

విజయవాడ VK కంప్యూటర్స్ లో ఒకవైపు నేర్చుకుంటూ మరో వైపు బోధకుడిగా పనిచేస్తున్నా రోజులవి. ఎవరు వస్తున్నారు, ఎవరు వెళుతున్నారు అని కూడా చూడకుండా నా పఠనంలో లీనమయ్యేవాడిని. అక్కడి రెసెప్షనిస్ట్ కొన్ని రోజులు చూసీచూసీ "ఏంటండీ, కనీసం మా వైపు తల ఎత్తి కూడా చూడరా!" అని అడిగింది. నేను నవ్వేసాను. ఇక పూణేలో కంప్యూటర్సులో మాస్టర్స్ చేస్తున్న రోజులవి. ఎక్కడికి వెళ్ళినా ఏం చేస్తున్నా పాఠ్యపుస్తకాలు అదే పనిగా చదివేస్తుండేవాడిని. అలా నన్ను చూసి మిగతా ఫ్రెండ్స్ కొంతమంది కాస్త ఎగతాళి చేస్తుండేవారు. మొదటి ఏడాది ఫలితాలలో ఆ క్లాసులో మొదటి నుండి రెండోవాడిగా వచ్చాను. అది చూసి ఇంతకుముందు వ్యాఖ్యానించినవారే పొరపాటయ్యిందని చెప్పి ప్రశంసించారు. ఇక రెండో (చివరి) ఏడాది ఫలితాలలో చివరినుండి రెండో వాడిగా వచ్చాను!  ఏమయ్యింది? మధ్యలో పెళ్ళయ్యింది! 'విద్యా వివాహా నాశాయా' అని ఊరకే అన్నారా! పెళ్ళికి ముందు ఎన్ని సమస్యలున్నా జీవితంలో పైకి రావాలని కిందా మీదా పడేవాడిని. నేను చదువుతున్న దాంట్లో, చేస్తున్నదాంట్లో దాదాపుగా అగ్రగామిగా వుండేవాడిని. ఒక్క క్షణం కూడా వృధా చెయ్యకుండా కృషి చేసేవాడిని. 

పెళ్ళి అయిన తరువాత నా పప్పులు పెద్దగా ఉడకలేదు. ఏదో కెనడాకి వచ్చాను, యుఎస్ కి వచ్చాను - ఏదో పనిచేసుకు బ్రతుకుతున్నాను కానీ సంపాదనాపరంగా చూస్తే గడించింది పెద్దగా ఏమీలేదు. అలా అని అప్పుల్లో వున్నా అని కాదు. అందుకు ఎన్నో కారణాలు - అవన్నీ మీతో పంచుకోలేను - అవన్నీ క్లాసిఫైడ్ :)). ఒక కారణం మాత్రం చెప్పగలను. మధ్యలో నాలో కృంగుబాటు మొదలయ్యింది. ఎందుకు మొదలయ్యిందీ అని అడక్కండి - అది క్లాసిఫైడూ. మొదలయ్యింది కదా అనీ మందూ మాకులూ వాడా. వాటితో మోటివేషన్ మటాష్ అవుద్దని నాకు తెలియదు - ఎవరూ చెప్పలేదు. నేను అంతేనేమో అని హాయిగా తలమీద తడిగుడ్డ వేసుకొని బ్రతుకువెళ్ళదీసేవాడిని. చాలా ఏళ్ళ తరువాత ఎందుకో నామీద నాకు అనుమానం వచ్చి పరిశోధించగా పరిశోధించగా ఆ సంగతి తెలిసింది. ప్రత్యామ్నాయం కనిపెట్టి అవి వాడి కాస్త ఫలితాలు వచ్చేసరికి ఇంతకాలం అయ్యింది. ఇప్పుడు నా మనస్సు మళ్ళీ యుద్ధానికి సంసిద్ధం అయ్యింది.

జీవితంలో ఎందులోనయినా పైకిరావాలంటే మనకు కాలం కలిసిరావాలి (దాన్నే ఆస్తికులు అదృష్టం అంటారు) లేదా కష్టపడాలి. మనదెప్పుడూ "దరిద్రుడు చేపలు పట్టడానికి సముద్రానికి వెళితే చేపలు చెట్టెక్కి కూర్చున్నాయిట" సామెత లాంటి సంగతి. ఇంకా అదృష్టాన్ని ఏం నమ్ముకుంటాను లెద్దురూ. ఇక ప్రత్యామ్నాయం శ్రమించడం. ఎలా కష్టపడాలి. ఎలానో చెప్పేందుకై ఎన్నో వ్యక్తిత్వ వికాస పుస్తకాలు వున్నయ్. ఎలా ధనవంతులం కావచ్చో చెప్పే పుస్తకాలూ వున్నయ్. వాటిల్లో కొంత అరిచేతిలో వైకుంఠం చూపించినట్లు వుంటాయి కానీ చాలావరకు ఆ సూత్రాలు పనిచేస్తుండవచ్చు.

విజయం ఎందులోనయినా సాధించవచ్చు కానీ అర్జంటుగా ధనవంతుడిని అయిపోవాలి నేను. ఎందుకంటే నాతోటి వారితో పోలిస్తే అట్టడుగున వున్నా. కాస్త సంపాదించేకా మిగతా సంగతులు చూసుకోవచ్చు. రిచ్ ఫెల్లో అవడం సంగతి మీ దేవుడు ఎరుగు కానీ వున్న ఉద్యోగం కొన్ని నెలల్లో ఊడబోతోంది కాబట్టి ముందు కొత్త ఉద్యోగం వెతుక్కోవాలి. కొన్ని ఇంటర్యూలు అటెండ్ అయినా ఫలితం రాలేదు. కారణం వున్న ఉద్యోగంలో పని ఎక్కువ లేక సబ్జెక్టులల్లో బేసిక్స్ కూడా మరిచిపోయాను. వాటి దుమ్ము దులపాలి. విజయం సిద్ధించాలంటే లక్ష్యాలు నిర్ణయించుకోవాలి. అటుపై దాని గురించి మన శక్తి యుక్తులన్నీ ధారపోయాలి. మహాభారతంలో 'అర్జునుడు - చెట్టుమీద చిలక' సన్నివేశం గుర్తుకు వుంది కదా. లక్ష్యం కోసం ఎలా ఏకాగ్రతగా వుండాలో అది నాకు ఉదాహరణగా వుంటుంది. ఇతర వ్యాపకాలు అన్నీ తగ్గించాను. మనస్సు మారేందుకై, సంసిద్ధం అయ్యేందుకై వ్యక్తిత్వ వికాసం పుస్తకాలు చదివేస్తున్నాను. మనస్సు, శరీరం చురుకుగా వుంచుకునేందుకై  వ్యాయామం కొనసాగిస్తున్నాను. అయితే రోజుకి కాస్సేపయినా మెడిటేషన్ కానీ సెల్ఫ్ హిప్నటిజం కానీ చాలా మంచిది కానీ ఆ విషయంలో విఫలం అవుతున్నాను. ఉదయమే లేచి ధ్యానం చేస్తే ఆరోజు అంతా ఎంతో ప్రశాంతంగా వుంటుంది కదా. ఉదయమే ఆఫీసుకి లేవాలంటేనే బద్దకం ఇంకా ధ్యానం కోసం ఏం లేస్తాను? కానీ ఇప్పుడు నేను వేరు అనుకుంటున్నా కాబట్టి ధ్యానాన్ని కూడా దారిలోకి తేవాలి. అసలయితే నాకు ఒక యోగిలాగా శ్రమపడాలని అనిపిస్తుంది.

ఈ బ్లాగింగ్ కూడా ఓ రకంగా సమయాన్ని వృధా చెయ్యడమే కానీ నేను దీన్ని నాకు అనుకూలంగా, ప్రయోజనకారిగా ఇలాంటి అవసరమయిన విషయాలు వ్రాస్తూ, ఇతరుల అభిప్రాయాలు తెలుసుకుంటూ వుండాలనుకుంటున్నాను. ఇలా సక్సెస్ కు అవసరమయిన విషయాలు వ్రాస్తూవుంటే మరియు మీతో చర్చిస్తూ వుంటే అవి మనస్సులో బాగా సింక్ అవుతుంటాయి. అందుకని మీరు కూడా చురుకుగా ఈ విషయాలు నాతో చర్చించండి. 

మానసిక విశ్వాస వ్యవస్థ

నా చిన్నప్పుడు మా అమ్మగారికి జాతకాల మీద విశ్వాసం వుండేది కాబట్టి మా ఊరికి వచ్చిన చిలక జ్యోతిష్యులందరినీ నా భవిష్యత్తు చూడమనేది లేదా హస్తసాముద్రికులను నా చేయి చూడమనేది. ఎవరూ కూడా నేను గొప్పగా సంపాదిస్తా అని చెప్పేవాళ్ళు కాదు కానీ తగినంత సంపాదిస్తా అని చెప్పేవాళ్ళు. అది నా మనస్సులో బలంగా నాటుకుపోయినట్లుంది. ఏదో బొటాబొటిగా సంపాదిస్తూవస్తున్నాను. నేనేదో గొప్పగా సంపాదించాలన్న ఆసక్తీ, పట్టుదలా, విశ్వాసం నాలో లేకుండా అయిపోయాయి.

వ్యక్తిత్వ వికాస పుస్తకాలు చదువుతున్నప్పుడు లేదా ప్రసంగాలు వింటున్నప్పుడు మనలోని రుణాత్మక విశ్వాసాలు మన ఉన్నతికి ఎంత హాని కలిగిస్తాయో తెలుసుకొంటుంటాను. అలాంటప్పుడు ఆ జ్యోతిష్యాలు చెప్పిన ఆ విషయం గుర్తుకువస్తుంటుంది. నేను ఆర్ధికంగా ఎదగాలంటే ఆ బిలీఫ్ సిస్టం ను వదిలించుకోకతప్పదు. నేను ఈమధ్య చదువుతున్న 'సీక్రెట్స్ ఆఫ్ మిలినియనీర్ మైండ్' పుస్తకంలో మన మనస్సులోని అలాంటి విశ్వాసాలను గుర్తించడం ఎలాగో, వాటిని వదిలించుకోవడం ఎలాగో వ్రాసారు. ఇహ ప్రయత్నించాలి.

అన్నట్టు ఆ జ్యోతిష్యులు అందరూ తప్పకుండా ఇంకో విషయమూ చెప్పే వాళ్ళు. నాకు ఇద్దరు పెళ్ళాలంట :) నాకు ఈడూ జోడు అయిన ఓ కోడలూ, ఓ మరదలూ వుండేవారు. ఆ ఇద్దరినీ పెళ్ళి చేసుకుంటావా అని ఆ జ్యోతిష్యం చెప్పేటప్పుడు విన్న చుట్టుపక్కల వాళ్ళు ఉడికించేవారు. నాకేమో సిగ్గు ముంచుకొచ్చేది. ఆ జ్యోతిష్యం ఇంకా నిజమవలేదు కానీ అది మాత్రం నిజం అవుతుందనుకుంటున్నాను :)) ఆ జ్యోతిష్యం గురించి చెప్పి మా ఆవిడను అప్పుడప్పుడూ ఉడికిస్తుంటాను. అయితే నాకు ఒకేసారి ఇద్దరు పెళ్ళాలా లేక ఒకరి తరువాత ఒకరా అన్నది క్లారిటీ లేదు. ఇంత పరిజ్ఞానం అప్పుడే కనుక వుంటే అప్పుడే ఆ విషయం క్లారిఫై చేసుకొనివుందును :)

హే రాం!

నాకు గుళ్ళూ గోపురాలు అంటే ఎక్కువ ఆసక్తి లేదనుకోండి కానీ...ఈ సందేహం తొలచివేస్తోంది. ఒక్క ఆస్తికుడూ, ఒక్క రామ భక్తుడూ ఈ విషయం మీద వ్యాఖ్యానించడేమిటబ్బా అనిపిస్తుంది.

తెలంగాణా ముఖ్యమంత్రి KCR యాదగిరి గుట్ట మీద అంత శ్రద్ధ పెడుతున్నారు కదా. వారు భద్రాద్రిని బహు నిర్లక్ష్యం చేస్తున్నారనిపించడం లేదూ? ఈ విషయం మీద పేపర్లలో గానీ, బ్లాగుల్లో కానీ, ఎక్కడయినా కానీ ఏమయినా వస్తుందేమో అని చూసాను. ఊహూ.