ఆడ అంగరక్షకులు మరియు కబుర్లు

గమనిక: ఈ రోజు కబుర్లన్నీ ఎప్పటికప్పుడు వ్యాఖ్యలుగా వ్రాస్తుంటాను.

లిబియా అధ్యక్షుడు గడాఫీలో బాగా నచ్చేదొకటే - అతని పక్కన వుండే అందమయిన ఆడ అంగరక్షకులు.

ఈమధ్య గ్రూపన్ మరియు లివింగ్ సొషల్ లాంటి ఆన్లయన్ డీల్స్ సైట్లకి అలవాటు పడ్డాను. ఇదివరలో వారాంతం వచ్చిందంటే ఇంట్లో వారిని ఎక్కడికి తీసుకువెళ్ళాలి అన్నది సమస్యగా వుండేది. ఆ సైట్ల పుణ్యమా అని కొత్త కొత్త ప్రదేశాలు తెలుస్తున్నాయీ - తక్కువధరలో కూడా కూడా వస్తున్నాయి. మా మిత్రుడొకడు ఇండియాలో డీల్స్ కొరకై ఒక సైట్ నిర్మిస్తున్నా అంటేనూ గ్రూపన్ లాంటి సైటు ఇండియా కొరకు నిర్మించడం బావుంటుందని ఉచిత సలహా ఇచ్చాను. ఒకటి రెండు సైట్లు ఇప్పటికే వున్నాయి ఇండియా కొరకు కానీ అవి ఇంకా ప్రసిద్ధి పొందలేలేదు అని చెప్పాడు కానీ వాటి పేర్లు కనుక్కోలేదు. మీక్కూడా ఈ సైట్లు ఉపయోగకరంగా వుండవచ్చు - చూడండి:
http://www.groupon.com/
http://livingsocial.com/
బ్లాగుల్లో అసభ్యంగా అజ్ఞాతంగా వ్రాసి దొరికిపోయినవాళ్ళు కూడా అందరికీ నీతి ప్రవచనాలు చెబుతుంటేనూ, నా బ్లాగుల్లోని వ్రాతల వాలిడిటీ గురించి ప్రశ్నిస్తుంటేనూ నవ్వొస్తోంది.

మీ నగరం ఎక్కడ ( ఈ లిస్టులో)?

ప్రపంచంలోని మంచి నగరాల లిస్టులో కెనడాలోని వాంకూవర్ నగరం దాదాపుగా ఎప్పుడూ మొదట్లో వుంటుంది. ఈసారి కూడా మొదటే వచ్చింది. కెనడాకి వచ్చిన దగ్గరి నుండీ ఆ సిటీ చూసొద్దామని అనుకుంటూనే వున్నా కానీ ఇంతవరకూ కుదర్లేదు. మొదటి అయిదు నగరల్లో మా కెనడావే మూడు వున్నాయి - వాంకూవర్, టొరొంటో మరియు కాల్గెరీ.

కాల్గెరీ కూడా ఇంకా చూడలేదు నేను. టొరొంటోలో నాలుగేళ్ళు వున్నాను. ఇప్పటికంటే అప్పడే ఆ నగర ప్రమాణాలు ఇంకా బావుండేవి. ఆరోగ్య భీమా కూడా సదుపాయాలు కూడా అప్పుడే బావుండేవి. ఓంటారియో ప్రభుత్వం ఆరోగ్య భీమా సదుపాయాలకి ప్రతి ఏడూ కొంత కత్తెర వేస్తూనేవుంది.  అలాగే మిగతా శాఖలూ కొన్ని కత్తెరలకి గురవుతూనేవున్నాయి.  

http://www.economist.com/blogs/gulliver/2011/02/liveability_ranking

విదేశాల్లో వుండాలా, వెళ్ళాలా?

(మరొక సైటు నుండి పునః ప్రచురణ)

స్వదేశం నుండి విదేశాలకు వచ్చి స్థిరపడిన ప్రతి దేశీ కుటుంబానికీ ఈ ఆలోచన, ఈ ప్రశ్న తప్పనిసరిగా ఎప్పుడో ఒకప్పుడు వస్తుందనుకుంటాను. దేశకాలమాన పరిస్థితులను బట్టి ఒక్కోక్కరూ ఒక్కొక్క విధంగా ఈ ఆలోచనపై నిర్ణయం తీసుకుంటారు. నాకు తెలిసిన కొన్ని కుటుంబాలు కెనడా నుండి, యు ఎస్ ల నుండి ఇండియాకు వెళ్ళాయి. మరి కొన్ని కుటుంబాలు వెళదాం, వెళదాం అనుకుంటూనే వాయిదా వేస్తున్నాయి. ఒకటి రెండు కుటుంబాలు ఇండియాకి వెళ్ళి ఇమడలేక మళ్ళీ తిరిగివచ్చాయి. ఇలా ఇమడలేకపోయిన కుటుంబాల్లో మాదీ ఒకటి అని చెప్పుకోవచ్చు.

ఓ నాలుగేళ్ళ క్రితం కొన్ని కారణాల వల్ల ఇండియాలో కొన్నాల్ళు గడుపుదాము అనుకున్నాము. మా పెద్దమ్మాయికి అక్కడి ఇంటర్నేషనలు స్కూళ్ళ గురించి ఊరించాము. అక్కడి బోర్డింగు స్కూళ్ళ గురించి చెప్పినట్లు తనూ అందులో వుండేందుకు ముచ్చటపడింది. ఒక పెద్ద గ్లోబల్ పాఠశాలలో చేర్పించాము. ఓ వారం బాగానే వుంది కానీ తరువాత మాత్రం ఇమడలేకపోయింది. ఇక్కడి బోధనా విధానానికి, అక్కడి బోధనా విధానానికి ఉన్న తేడాలతో పాటు కరికులం తేడాలు మొదలయినవాటి వల్ల అక్కడ చదువు అంటే బెదురు పుట్టుకు వచ్చింది.

ఆ పాఠశాలలో సౌకర్యాలు చాలా బావున్నాయి కానీ ఏం లాభం? ఎంత అంతర్జాతీయ పాఠశాల అని చెప్పుకున్న కూడా ఉపాధ్యాయుల ధోరణి కానివ్వండి, బోధనా ధోరణి కానివ్వండి సగటు భారతీయ ప్రమాణాలతో వుండిపోయేసరికి మా అమ్మాయి ఆ స్కూలుని తిరస్కరించేసింది. ఎందుకు డాడీ టీచర్లు అందరూ కొట్టినట్లే మాట్లాడుతారు? అన్నది మా అమ్మాయి ప్రశ్న. ఆ ఒక్క ఉదాహరణ చాలు మీకు పరిస్థితి అర్ధం చేసుకోవడానికి. ఇక్కడి ఉపాధ్యాయులు పిల్లలని ఎంత ప్రేమగా చూసుకుంటారు! కల్చర్ షాక్ కొట్టేసింది మా అమ్మాయికి.

ఇంకో ఉదాహరణ ఇస్తాను. ఇది మా అమ్మాయిపై ప్రధానోపాధ్యాయురాలి ఫిర్యాదు. ఆమె తరగతి గదిలోకి వస్తే కూడా మా అమ్మాయి లేచి నిలబడదట. అదండీ మా అమ్మాయికీ, ఆవిడకీ మధ్య కల్చర్ షాక్. ఇక్కడి దేశాల్లో నేమో అలా లేచి నిలబడే సాంప్రదాయాలు లేవాయే. గ్లోబల్ స్కూల్ ప్రిన్సిపాలుకి ఈమాత్రం తెలియకపాయే. ఇలా మా అమ్మాయితో వాళ్ళూ, వాళ్లతో మా అమ్మాయీ ఇబ్బంది పడటం వల్ల ఆ పాఠశాల నుండి మా అమ్మాయిని నెల రోజులకే తీసివేయాల్సివచ్చింది.

ఇక మా చిన్నమ్మాయి సంగతి చూద్దాం. అప్పుడు తను కిండర్‌గార్టెన్ చదువుతోంది. మా ఇంటిదగ్గరి ఒక స్కూలులో చేర్పించాము. చక్కగా కొత్త యూనిఫార్మ్ కుట్టించి తొడిగించి పంపిస్తే ఆనందంగా వెళ్ళింది. ఎలా వుందో చూద్దామని మధ్యాహ్న భోజన వేళకి వెళ్ళాను. ఒక మూలన కూర్చొని బేలగా ఏడుస్తోంది. నేను వదిలిపెట్టి వెళ్ళినదగ్గరి నుండీ ఏడుస్తూనే వుందిట. నా మనస్సు ద్రవించింది. అలా ఆగకుండా ఏడుస్తున్నప్పుడు నాకు ఫోన్ చేస్తే వచ్చి తీసుకువెళ్ళేవాడిని కదా అనుకున్నాను. అలాంటి ఏడుపులు అక్కడ సాధారణం అనుకుంటాను అందుకే వారు పెద్దగా పట్టించుకోలేదు. ఇక్కడ స్కూలుకి వెళ్ళిన రోజుల్లో ఎన్నడూ ఏడవలేదు. ఎందుకంటే ఆ వయస్సు పిల్లలకి ఇంట్లో కన్నా బడిలోనే సరదాగా వుంటుంది కాబట్టి, ఆటపాటలతో టీచర్లు అలరిస్తారు కాబట్టి, తల్లితండ్రులంత గొప్పగా విద్యార్ధులని టీచర్లు అప్యాయంగా చూసుకుంటారు కాబట్టి. అలా అలా చిన్నమ్మాయికీ అక్కడి స్కూళ్ళు నచ్చలేదు. ఇంకేం చేస్తాం, మానిపించివేసాము.

అక్కడ వుండటం మా దంపతులకి ఇష్టం వున్నా వుండకపోయినా మా పిల్లలకు మాత్రం సరిపడకపోవడంతో వెనక్కి యు ఎస్ కి వచ్చేయాల్సొచ్చింది. ఇక్కడ చదివిన విద్యార్ధులు ఇండియాలో ఇమడడం కష్టం లాగే వుంది. మనకు మన పిల్లలపై ప్రేమల కన్నా వారు సంపాదించే గ్రేడుల మీదే ప్రేమ ఎక్కవయితే మాత్రం వారియొక్క మనోభావాలు అంతగా పట్టించుకోవాల్సిన అవసరం లేదు. అలాంటివారు నిక్షేపంగా ఇలాంటివి ఇబ్బందులుగా భావించరు. మాకు మాత్రం ఇబ్బందిగా అనిపించి వెనక్కు వచ్చేసాం. అలా వెనక్కు రావడానికి ఇతర కారణాలు వున్నా కూడా పిల్లలు చదువు విషయంలోనే కాకుండా ఇతర చాలా విధాలుగా కూడా అక్కడ సౌకర్యవంతంగా భావించకపోవడం ప్రధానమయిన కారణం.

ఏ కుటుంబాలయినా స్వదేశానికి వెళ్ళాలనుకుంటే పిల్లలు చదువు మొదలెట్టకముందే వెళ్ళిపోవడం మంచిది అని నా ఉద్దేశ్యం. కొంతకాలం ఇక్కడి జీవన విధానానికీ, విద్యా బోధనకూ అలవాటు పడితే చాలావరకు వారికి భారతదేశం నచ్చకపోవచ్చు. ఇప్పుడు భారతడేశం అంటే మా పిల్లలకి తెనాలిరామలింగడి పిల్లి కథలా అయ్యింది. పిల్లిని పెంచి పాలు త్రాగించమని రాయల వారు రామలింగడికి డబ్బు ఏర్పాటు చెస్తే బాగా కాలే వేడిపాలు ఒకసారి తాగించి మళ్ళీ పాలు అంటే చాలు పిల్లికి బెదురు పుట్టేలా చేసాట్ట. అలాంటి బెదురే ఇప్పుడు మా పిల్లలకి ఇండియాలో చదువు అంటే ఏర్పడింది. ఒకటి రెండు వారాలు గడపడానికయితే సరే అంటారు కానీ మేము ఎన్ని సర్ది చెప్పినా అక్కడే వుండే సమస్యే లేదంటారు.

ఇండియాలో పుట్టి పెరిగి ఇక్కడికి వచ్చినవారికి సాధారణంగా ఇండియాలో జీవించాలని మమకారం వుంటుంది. కానీ ఇక్కడే పుట్టి పెరిగిన మన పిల్లలకి మనం ఎంత చెప్పినా కూడా ఇక్కడే సౌకర్యవంతంగా అనిపిస్తుందని నాకు అర్ధమయ్యింది. మా పిల్లల చదువులు అన్నీ అయిపోయాక కనీసం రిటైర్మెంటు అయినా ఇండియాలో గడపాలని నా ఆశాభావం.

కథ - ముగింపు

గమనిక: ఇది మెటా ఫిక్షన్ కాబట్టి కొద్దిగా నా గురించి కూడా వ్రాసుకున్నాను.  

రెండు వారాల తరువాత:

కుమార్ వాళ్ళింట్లో మసాలా టీ తాగుతూ శంకరం అన్నాడు "మీరు ఈమెయిల్లొ పంపించిన కథ రెండు బాగాలూ అందాయండీ. చదివాను. అంత గొప్పగా అనిపించకపోయినా అప్పటి మన మందు పార్టీలో మేము అడిగిన మేరకు ఆ మందు పార్టీ మీదనే బేస్ చేసుకొని మీరు థ్రిల్లర్ కథ అల్లడం నాకు థ్రిల్లింగుగా వుంది. రచయిత సమర్ధుడయితే ఏ సన్నివేశం నుండి అయినా కథ సృష్టించగలడని అర్ధమయ్యింది. మూడో భాగం కూడా వ్రాసారా మరి?"
 
తాను కూడా మసాలా తేనీరు రుచిని ఆస్వాదిస్తూ సన్నగా నవ్వి కుమార్ ఇలా అన్నాడు "మూడో భాగం అంటూ ఏమీ లేదు. కావాలంటే మన యొక్క ఈ కబుర్లనే మూడో భాగంగా అనుకోవచ్చు"

ఆశ్చర్యార్ధకంగా శంకరం "సార్" అన్నాడు.

కుమార్ చిరునవ్వుతో అవునని తల ఊపాడు.

"అంటే మీరు జరుగుతున్న నిజాన్నే కథగా తిప్పేస్తున్నారన్నమాట. అద్భుతం. ఈ రచనా విధానాన్ని ఏమంటారు?"

"నాకూ స్పష్టంగా తెలియదు కానీ మెటా ఫిక్షన్ అంటారేమో. ఆ విధానంలో రచయిత కూడా ఒక పాత్రగా వుండవచ్చు. ఇప్పటికిప్పుడు జరుగుతున్న కథ కాబట్టి సర్రియల్/ అధివాస్తవిక కథ అని కూడా అనొచ్చేమో నాకు తెలియదు. కనుక్కోవాలి"
 
"వావ్. తెలుసుకొని నాకూ చెప్పండి. ఆ కథకి ఇక ముగింపు లేదంటూనే మన ముచ్చట్లే ముగింపు కావచ్చన్నారు. నాకు కొంత అయోమయంగా వుంది"

కుమార్ తాగేసిన కప్పుని బల్ల మీద పెడుతూ "అదే ఈ కథ లోని వైవిధ్యం మరి" అన్నాడు.

"కథలో రెండవ భాగంలో చివరికి కెవ్వు మని వినిపించింది కదా. తరువాత ఏమయ్యిందంటారు మరి?"

"మీరు ఏమనుకుంటున్నారు?"

"చాలా ఆలోచనలు వస్తున్నాయి. అందులో మీ పాత్ర సందేహించినట్లుగా గిరి మిమిక్రీ చేసివుండవచ్చు లేదా ఆ ఇంట్లోని బేస్మెంటులో ఏదయినా రహస్యం వుండి వుండవచ్చు లేదా..."

"ఊ. లేదా?"

"లేదా పక్కింటిలో ఏదయినా నేరం జరుగుతుండవచ్చు. రెడ్డి గారు అన్నట్లు ఇది సినిమా సవుండ్ అయ్యుండొచ్చు. ఇంకా చెప్పాలంటే ఆ ఇంట్లో దయ్యాలు తిరుగుతూవుండొచ్చు. పారా నార్మల్ ఏక్టివిటీ అయ్యొండొచ్చు. అలా చాలా చాలా అనుమానాలొస్తున్నాయి సార్"
 
"మీ అనుమానాలే ఆ కథకి ముగింపు"

"హ?"

"అవును. ఇలాంటి కథలని అసంపూర్తి కథలు అంటారు. రచయిత తన కథని లేదా నవలని ఒక పాయింట్ దగ్గర ఆపేస్తాడు. పాఠకులు తమకు తోచినట్లుగా తమకు నచ్చినట్లుగా ఎంచక్కా ముగింపులు ఊహించుకోవచ్చును. మీరు యండమూరి తులసీదళం చదివే వుంటారు. అది చదివాక ఆ అమ్మాయి తులసి చివరికి ఎలా బాగుపడింది అన్నది ఎవరి విశ్వాసాల ప్రకారం వారు కాంక్లూజనుకి వస్తారు. అలాగే శరత్ కాలం రచన ఉరి నవలలో మూల కథలో కూడా అందులోని ముఖ్యపాత్ర ఉరి నుండి ఎలా బయటపడిందీ పాఠకులు పలు విధాలుగా ఆలోచించుకోవడానికి అవకాశం వుంటుంది. పాఠకులని సంతృప్తి పడనివ్వకుండా వారి మెదడులకు ఆ కథ లేదా నవల పూర్తి అయ్యాక కూడా పని కల్పించడమే రచయిత లేదా అసంపూర్తి నవలా విధానం యొక్క ఉద్దేశ్యంగా వుంటుంది. ఈ టెక్నిక్ తో రచనలు చెయ్యడం నాకు బాగా ఇష్టం" అని వివరించాడు కుమార్.
 
"బావుంది సార్ మీ వివరణ. అసంపూర్తి రచనల గురించి తెలుసుకోగలిగాను. తులసీ దళం మళ్ళీ చదువుతాను. ఉరి నవల ఎక్కడ దొరుకుతుంది?"

"ఇక్కడ దొరుకుతుంది. ఆ రచయితే తుదిశ్వాస అన్న ఇంకో నవల కూడా ఇలాగే అర్ధాంతరంగా ఆపేసారు. అయితే నా నవల సాఫ్ట్ కాపీ అందుబాటులో లేదు. ఆ నవలలో బ్రెత్ కంట్రోల్ ప్లే (BCP) ఆడుతుంటారు. శృంగారంలో ఎన్నో రెట్లు ఆనందం అలా వస్తుంది కానీ అందులో ప్రాణాంతక మయిన రిస్కులు వున్నాయి. ఆ నవల ముగింపు చదివాక మైండ్ బ్లాంకయిపోయి కొన్ని క్షణాలు మీకు ఊపిరి ఆడనట్లుగా అనిపించవచ్చు. చక్కగా వచ్చింది ఆ నవల మరియు ఆ ముగింపు కానీ సాఫ్ట్ కాపీ అందుబాటులో లేదు"

"సరే సార్. ఇక వెళతాను" అని లేచాడు శంకరం

"మంచిది. చివరి భాగం వ్రాసి మీకు త్వరలో ఈమెయిల్ ఇస్తాను"
 
"మీరు మరో భాగం లేదన్నారు కదా!"

"మన ముచ్చట్లే ముగింపు అని కూడా అన్నా కదా. అవే వ్రాసి మన వాళ్లందరికీ పంపుతాను" నవ్వుతూ అన్నాడు కుమార్

"అయితే మనది నడుస్తున్న కథ లేదా లైవ్ స్టొరీ అంటారు" సెలవు తీసుకుంటూ అన్నాడు శంకరం.
"అంతే కదా మరి"

"నేను ఇప్పుడు అంటున్న ఈ వాక్యం కూడా కథలో వుంటుందా?!" శంకరం బయల్దేరబోతూ ఉత్సుకతతో అడిగాడు.

"వుంటుంది. ఇప్పుడు నేను అంటున్న ఈ వాక్యాలు కూడా అందులో వుంటయ్. మీరు ఇంకా మాట్లాడితే అవి కూడా చేరుస్తాను"" అన్నాడు ఆ రచయిత గలగలా నవ్వుతూ.

బయటకి బిగ్గరగా నవ్వితే ఆ నవ్వు కూడా ఎక్కడ కథలో ఎక్కడ పడుతుందో అని వస్తున్న నవ్వును ఆపుకుంటూ నిశ్శబ్దంగా వెళ్ళిపోయాడు శంకర్.   

(అయిపోయింది)

దేశీ పిల్లల బాల్యావస్థ!

గమనిక: మా ఒక మిత్రుడు ఒక వెబ్ మ్యాగజైన్ నిర్మిస్తున్నారు. అందులో నేను కూడా వ్రాస్తున్నాను. అది బీటా దశలోకి వచ్చాక లింక్ ఇస్తాను. ఈ టపా ఆ సైటులోనుండి పునః ప్రచురణ

ఒక్కో దేశ సంస్కృతి భిన్నంగా వుంటుంది. ఇండియా నుండి US కు వచ్చి ఇండియా కళ్ళతోనే, ఇండియా బుర్రతోనే ఆలోచిస్తే కొన్ని ఇబ్బందులు కలుగుతాయి. అలాంటి వాటిల్లో పిల్లలు ఆడుకునే విషయం ఒకటి. ఇండియాలో పిల్లలు పక్కింటికి ఇష్టం వచ్చినప్పుడల్లా వెళ్ళి హాయిగా ఆడుకుంటారు. యు ఎస్ లాంటి దేశాల్లో అలా కాదు. ఒకరింటికి మన పిల్లలని పంపించాలంటే ముందు మనం అనుమతి ఇవ్వాలి. తరువాత వాళ్ళ ఇంటికి రావడానికి ఆ ఇంటి పెద్దలు అనుమతి ఇవ్వాలి. పక్కింటికి వెళ్ళాలన్నా ఇదే తతంగం. ఎందుకు అంటే రక్షణ, ప్రైవసీ అంటారు.

మన పిల్లలు ఇతరుల ఇంటికి వెళ్ళి ఆడుకోవడానికి మనం భేషుగ్గా అనుమతి ఇస్తుండొచ్చు సరే కానీ అవతలి వారు అంత తేలిగ్గా అంగీకరించొద్దూ? పలు కారణాల వల్ల వారు మన పిల్లల విజ్ఞప్తిని తిరస్కరిస్తుంటారు. కొన్ని సార్లు మాత్రమే అంగీకరిస్తుంటారు. ఇహ చేసేదేమీలేక మన పిల్లలని మనమే ఆడిపించడమో లేదా నోరు మూసుకొని టివి లాంటివి చూడమనో చెప్పాలి. ఇలా స్వేఛ్ఛగా ఇతరులతో ఎక్కువగా ఆడుకునే వీలు లేకపోవడం వల్ల కూడా ఇక్కడి పిల్లలు టివి, ఇంటర్నెట్టూ, వీడియో ఆటలకి అంకితమవుతున్నారు. ఇక్కడి పిల్లలు ఇక్కడే పెరిగారు కాబట్టి వారికి ఇండియాలో ఆడుకోవడంలో వున్నంత స్వేఛ్ఛ తెలియదు కాబట్టి ఇబ్బంది అనిపించకపోవచ్చు. కానీ మనలాంటి రెండు దేశాల సంస్కృతి చూసినవారికి ఇక్కడి పిల్లలు ఏం కోల్పోతున్నారో అర్ధం అవుతుంటుంది. కనీసం మన పిల్లలయినా అలాంటి ఇబ్బంది పడకుండా చూడాలనుకుంటాము కానీ అవతలి వారు సిద్ధంగా వుండొద్దూ?

ఇలా ఎప్పుడుబడితే అప్పుడు ఆడుకోవడానికి పిల్లలు అందుబాటులో లేకపోవడంతో మా పాప కాస్త ఒంటరితనం పొందేది. పెద్దవాళ్లం మనం ఎంత కాలం ఆడిపించినా తోటివారితో ఆడినంత ఆనందం పిల్లలకి రాదు కదా. అందుకే ఇహ లాభం లేదని తనకి తోడుగా వుంటుందని మరో పాపని కన్నాము. కానీ వారి మధ్య వయస్సు తేడా వల్ల ఇద్దరూ అంతగా ఆడుకోలేకపోతుంటారు. ఇప్పుడిక చిన్న పాప ఆడుకోవడానికి ఇబ్బందులు ఎదురవుతున్నాయి.

చిన్న పాపకి తీరికవున్నప్పుడల్లా తన స్నేహితురాళ్ళకి ఫోను చేసి మా ఇంటికి వచ్చి ఆడుకుంటావా లేక మీ ఇంటికి వచ్చి ఆడుకోనా అని విజ్ఞప్తులు చేస్తూనే వుంటుంది కానీ ఎక్కువసార్లు ఆశాభంగాలే ఎదురవుతుంటాయి. మాతో నయినా ఆడుకోవాలి అని చూస్తుంటుంది కానీ తనకు తీరిక వున్నంత మాకు తీరిక వుండదు కదా. ఇండియాలో అయితే పక్కింటి పిల్లలే కాకుండా తాతయ్యలో, నానమ్మలో అలా ఎంతో మందితో ఆడుకునే అవకాశం వుంటుంది కానీ ఇక్కడ మన దేశీ పిల్లలకి అలా కుదరదు కదా. ఇహ బోర్ కొట్టి ఏ వీడియో గేములో ఆడుకుంటారు. అలా వారిలో ఏక్టివిటీ తగ్గిపోతుంది. మరి ఈ దేశాల్లో ఇహ ఊబకాయం సమస్య వుందంటే వుండదా? కొన్ని సార్లు బోర్ కొట్టి చేసేదేమీలేక తినడం మీద పడుతారు. అందువల్ల కూడా లావు సమస్యలు లావుగా లావుగా వస్తుంటాయి.

అందుకే నాకు తెలిసిన కొత్త దంపతులకు ఒక సలహా ఇస్తుంటాను. పిల్లలని వెంటవెంటనే కనేసెయ్యమని చెబుతుంటాను. అందువల్ల పిల్లల వయస్సు మధ్య తేడా లేక కనీసం వాళ్ళకు వాళ్ళు అయినా ఆడుకోవడానికి అవకాశం వుంటుంది. మనం కూడా వీలయినంతగా వారితో సమయం గడుపుతూ వారు ఎక్కువ సేపు ఇనేక్టివ్ గా వుండకుండా చూడాలి. వారిని ఎల్లప్పుడూ చురుకుగా వుంచేందుకు వీలయినంతంగా ప్రయత్నిస్తూవుండాలి. పిల్లలు టివి, వీడియో, ఇంటర్నెట్టు లాంటివి రోజుకి రెండు గంటల కంటే ఎక్కువ చూడటం మంచిది కాదనీ, అంతకంటే ఎక్కువగా బద్దకంగా గడిపితే వారిలో పలు వ్యక్తిత్వ సమస్యలు వస్తుంటాయని మానసిక శాస్త్రవేత్తలు చెబుతుంటారు. వారి సూచనలు మనం గమనంలోకి తీసుకోవాలి.

రెండక్షరాల అమ్మాయిల పేర్లు కావాలి

మా మేనల్లుడికి కొద్దిరోజుల క్రితమే కుమార్తె పుట్టింది. వాళ్ళకు రెండక్షరాల పేర్లు కావాలిట. నేను కొన్ని సూచించాను కానీ మరిన్నిటి కోసం మిమ్మల్ని అడుగుతున్నాను. ర తో వచ్చే పేర్లు అయితే ప్రాధాన్యత.

నేను సూచించిన పేర్లలో ముఖ్యమయినది రిథ. రిధం Rhythm కి షార్ట్ అది. ఆ పేరు తల్లికి బాగా నచ్చింది. అయినా సరే ఇంకా మరిన్ని పేర్ల కోసం వారు చూస్తున్నారు. నేను సూచించిన మరి కొన్ని పేర్లు రాగ, ధార, శబ్ద, ఆజ్ఞ, తీర్ధ, హృద్య, శ్రీ (ఒక్క అక్షరం పేరు), సిరి, నిధి, ప్రఖ్య.  వారికి రాగ, ధార కూడా బాగా నచ్చాయి.

కొత్త కారు కష్టాలు

నిన్న మా ఆవిడ నన్ను బాగా తిట్టేసింది. తిట్టదా మరి? కారు తెచ్చిన రోజే కారు తాళాలు ఒక సెట్ పోగొట్టాను మరీ. ఇన్ని ఏళ్ళుగా ద్విచక్రం నడిపినా, చతుర్చక్రం (4 వీలర్) నడిపినా ఎన్నడూ వాటి తాళాలు పోగొట్టుకోలేదు - ఇలా ఎవరితో తిట్లు తినలేదు. కారు తెచ్చిన రోజు రాత్రి తాళాలు జాగ్రత్తగా ప్యాంటు జేబులోనే పెట్టుకున్నాను. కారు డీలరు దగ్గరి నుండి సరాసరి ఇంటికి తెచ్చేసి కారు పార్క్ చెసి నాలుగడుగులు వేసి చూసుకున్నానో లేదో ఒక సెట్ మాయం. ఇంకో సెట్ వుంది లెండి. ఆ రోజు రాత్రీ, మర్నాడు నా వింటరు జాకెటూ, ప్యాంటూ, పార్కింగ్ లాటూ, కారు అంతా అందరం కలిసి క్షుణ్ణంగా గాలించాం కానీ అవి దొరికితేకదా. నిన్న డీలరు దగ్గరికి వెళ్ళి కూడా అడిగాను - వాళ్ళకేమయినా దొరికాయేమోనని. ఊహు. కొత్తవి ఎలెక్ట్రానికువి చేయించాలంటే $150 అవుతాయిట. అందుకే మా ఆవిడ తిట్టేసింది - అంతగా సోయి లేదా అని. నేను మరో సారి బుర్ర గోక్కొని తిట్టడానికి ఆమెకు మరో విషయం గుర్తుకు రానందుకు సంతోషించాలో లేక తిట్లు పడుతున్నందుకు బాధపడాలో అర్ధం కాక అలా నిలబడిపోయా.

ఆమె అలా అంతగా తిడుతున్నా నేను రెచ్చిపోకుండా సర్దిచెప్పుతుండటం చూసి ఆమె ఒకింత ఆశ్చర్యపడింది కూడానూ. $150 ఖర్చు పెట్టి కొత్త కీస్ చేయించాక ఆ కీస్ దొరుకుతాయని అప్పుడు ముచ్చటగా మూడు తాళంచెవిలు అవుతాయనీ  ఆ మూడో కీ  మా పెద్దమ్మాయికి ఉపయోగపడుతుందనీ విశదీకరించాను. దానికి తాను సంతోషించకపోగా మళ్ళీ తిట్టేసింది. ఎందుకంటారూ?

నేను అంత బుద్ధిగా అనగా తిరిగి రెచ్చిపోకుండా ఎందుకు తిట్లు తిన్నానో చెబుతా వినండి. ఈ విషయం మా ఆవిడకి గుర్తు చేయమని హామీ ఇవ్వాలి మీరు. ఓకే. అలా తాళాలు పోగొట్టుకున్నాక అదే రోజు రాత్రి మాకు దగ్గర్లోని ఓ ఇంటికి చిన్న గేట్ టుగెదరుకి వెళ్ళి వచ్చాము. మరునాడు మధ్యాహ్నం మాల్ కి కొత్త కారులో వెళదాం అని సిద్ధం అవుతుండగా మా చిన్న పాప మా కొత్త కారులో ఓ కంతను కనిపెట్టింది! వెనుక సిగ్నల్ లైట్ కవర్ పగిలి కాస్త రంధ్రం పడింది. మా ఆవిడ ఆ రంధ్రాన్వేషణ వినకుండా కవర్ చేయాలని యథాశక్తి ప్రయత్నించాను కానీ మా ఆవిడ అప్పటికి వినేసింది. అడిగేసింది - ఊరుకుంటుందా? నన్ను కడిగేసింది. అది ఎప్పుడు అలా అయ్యిందో నాకే అర్ధం కావడంలేదు. ఇంకా అనితకు ఏం చెప్పను? డీలర్ దగ్గరే రాత్రి సమయం కాబట్టి సరిగ్గా చూసుకోలేదో లేక  ముందు రోజు వేరే వారి ఇంటికి వెళుతున్నప్పుడు మా పార్కింగ్ లాటులో వున్న స్నో బ్యాంకుకి గుద్దేసానో నాకు అర్ధం కాలేదు. ఏది చెప్పినా తిట్లు ఖాయమే కాబట్టి ఏమీ చెప్పలేదు. మౌనంగా భరించాను. తప్పుద్దా మరి? అది ఆమె కారు అని చెప్పి నేను అలా కంతలు పెట్టుకుంటూ కూర్చుంటే ఊరుకుంటుందేమిటీ?

నేను చాలా జాగ్రాత్తగా కారు నడుపుతాను. ఇదివరలో ఎన్నడూ ఏక్సిడెంట్లు చెయ్యలేదు, దేనికీ గుద్దలేదు. స్నోలో మాత్రం ఓ రెండు సార్లు కారు జారింది. ఆ నేరం నాది కాదు ప్రకృతిది లెండి. ఇంతటి క్లీన్ హిస్టరీ వున్న నేను ఇలా కొత్త కారు మొదటి రోజే గుద్దెయ్యడం ఏంటో నాకు అర్ధం కాలేదు. అందుకే నిన్న డీలర్ దగ్గరికి వెళ్ళి దబాయించాను - కారు సరిగ్గా చూసుకోలేదని. వాడు నన్ను తిరిగి దబాయించి అలా ఎన్నడూ అలా చూసుకోకుండా కారు అమ్మం అనీ ఆ ఘనకార్యం నాదే అయివుంటుందనీ సెలవిచ్చాడు. పైగా కారు కొన్న రోజే కీస్ పోగొట్టుకోవడమూ, కారు గుద్దెయ్యడమూనా అని నిర్ఘాంతపోయాడు కూడానూ. ఏం చేస్తాం, ఆ పని నేనే చేసేనేమోనని కన్విన్స్ అయిపోయాను. రిపెయిరుకి ఇచ్చాను. కనీసం $70 ఖర్చు అవుతుందిట. మొత్తం ఆ యూనిట్ తీసి పెట్టాల్సి వస్తే మాత్రం ఎక్కువే అవుతుందిట. హ్మ్. 

అయితే నిన్న రాత్రి మా ఆవిడ పోయిన కారు తాళాల గురించి నన్ను తిడుతుంటే నేను ఎందుకు ఎక్కువగా నోరు మెదపలేదంటే కారు సిగ్నల్ గ్లాస్ పగిలిన విషయం అప్పుడు ఆమెకు గుర్తుకు రానందుకు. అలా గుర్తుకు వచ్చివుంటే నాకు డబుల్ కోటింగ్ పడివుండేది కదా! అందుకన్నమాట.

కొసమెరుపు ఏంటంటే నా కారు తాళాలు దొరికాయని ఇవాళ మా డీలర్ ఫోన్ చేసి చెప్పాడు. కారు తాళాల ఆ సెట్టు కారులో కూర్చునే నా ప్యాంటు జేబులో పెట్టుకున్నాను కానీ కారు డోరు సరిగ్గా పడిందో లేదో అన్న సందేహంతో ఒకసారి ఓపెన్ చేసి చూసినట్లున్నాను. అప్పుడు జారిపోయి వుంటాయవి. ఇప్పుడే కారు మెకానిక్ ఫోన్ చేసాడు. టైల్ లైట్ గ్లాస్ బిల్లు $80.

:))

శరత్ ఎందుకు నవ్వాడు? ఎవరిలాగా నవ్వాడు? ఇది ఒక ఆంశం కాదులెండి - ఎదవగోల. కావాలంటే నాతో పాటు మీరూ నవ్వండి. సరదాగానో, సరసంగానో, నిరసనగానో, నిస్పృహతోనో ఓ నవ్వు నవ్వేసెయ్యండి. నేను నవ్వడానికి నా కారణాలు నాకున్నాయి కానీ అవేంటని అడక్కండి. ఎందుకూ అంటే ఏం చెప్తాం? ఏమీ చెయ్యలేక, ఏమీ చెప్పలేక, ఎవరికీ చెప్పలేకనే కదా ఓ నవ్వు నవ్వేసి ఊరుకునేది? మన (బ్లాగుల్లో) పరిస్థితి మీద మనం జాలిపడ్డప్పుడు అలా ఓ వెర్రి నవ్వు వస్తూవుంటుందంతే. ప్చ్!

మా ఆవిడకి వాలంటైన్స్ డే కానుక

మా ఆవిడకి Ford Escape XLT (ఓ రెండేళ్ళు పాతదే లెండి) SUV (Sports Utility Vehicle) కానుకగా ఇచ్చాను. ఇలా నేను కొనే ప్రతీది ఆమె పుట్టిన రోజుకో లేదా మా పెళ్ళిరోజుకో లేదా ఇలా ప్రేమికుల రోజుకో దగ్గర్లో చూసుకొని అలా ఆమె పేరు చెప్పేస్తుంటానన్నమాట. ఇలాగే ఇదివరలో ఓ ఇల్లు, ఓ కారు గట్రా గట్రా కొనిచ్చేసాను లెండి. ఈ సామెత సరిగ్గా ఇక్కడ అతకదేమో కానీ గాలికి పోయే పిండి కృష్ణార్పణం లాగా అనుకోవచ్చు. అలా నీకు కానుకగా తీసుకున్నానని అన్నానో లేదో ఇహ నన్ను దానిమీద డ్రైవింగ్ చెయ్యనవ్వడం లేదు! మా పెద్దమ్మాయి కూడా కారు ప్రాక్టీసు ఈ వ్యానులోనే చేస్తానని గొడవ. మా ఆవిడ కూడా హైవే ప్రాక్టీసు ఈ వ్యానులోనే చేస్తానని గొడవ. ఇద్దరినీ సముదాయించే సరికి నా తలప్రాణం తోకకొచ్చింది.

మా కారు మా అందరికీ నచ్చింది. అదీ విశేషం. మా నలుగురికీ ఒకే విషయం నచ్చడం అన్నది మాలో అసాధారణ విషయమే.  అప్పుడేదో రంకెలేసారుగా ఇప్పుడీ కానుకలేమిటీ అని దీర్ఘాలు తీయకండి. కలబడ్డప్పుడు ఎన్నో అనుకుంటాం. చేతులు కలిపినప్పుడూ, కలిసినప్పుడూ  అలా అనుకోలేం కదా. నేను ప్రస్థుతంలో జీవిస్తుంటాను. రేపు మళ్ళీ ఏం జరుగుతుందో ఎవరికి తెలుసు? చూద్దాం.

హమ్మయ్య, డ్రైవరు డ్యూటీ కాస్త తప్పిందండోయ్

ఈ దేశాలకు వచ్చిన తరువాత నేను బాగా నిష్ణాతుడిని ఎందులో అయ్యానూ అంటే డ్రైవింగులో. పలు కారణాల వల్ల మా ఆవిడకి మొన్నటిదాకా లైసెన్స్ రాలేదు. ఎందుకు రాలేదూ అని అడక్కండి - అవన్నీ చెబితే నా మీదే నేరారోపణ నామీద చెయ్యడంతో పాటుగా నామీద పరువు నష్టం దావా వేస్తుంది మా ఆవిడ. మొత్తమ్మీద మా ఆవిడ అవసరాలకూ, పిల్లల అవసరాలకూ, నా అవసరలకూ, కొండొకచో ఇతరుల అవసరాలకూ తిరిగి తిరిగి మాంఛి నిష్ణాతుడిని అయ్యాను.

మరి కానేం? ఇదివరలో ఆఫీసునుండి అలసిపోయి వచ్చి ఇంట్లో విశ్రాంతి తీసుకుందాము అంటే అప్పటిదాకా ఇంట్లో మగ్గిన మా ఆవిడ బయటకి వెళ్ళడానికని తయారుగా వుండేది. మా మేడం గారిని ఏ షాపింగ్ మాల్లోనో ఈ డ్రైవరు గారు దించేసి వచ్చేదాకా కారులో కునికిపాట్లో, బ్లాగుపాట్లో పడుతూ వేచివుండేవాడిని. అలాగే పిల్లలన్న తరువాత వాళ్లకి ఏవో రాచ కార్యలు వుండకమానవు కదా. వాటికి తిప్పీ, తీసుకువచ్చే బాధ్యత నాదేనాయే. ఇక వారాంతం అన్నా విశ్రాంతి తీసుకుందామంటే అంత దృశ్యం నాకెక్కడిదీ?   

ఇక సుదూర తీరాలకు వెళ్ళాలంటే విమానానికి తక్కువా, కారుకి ఎక్కువాయె మన పరిస్థితి.  అందుకే కారులోనే వెళ్ళేవాళ్లం సాధారణంగా ఎక్కడికయినా. అలా దూరాలకి వెళుతున్నప్పుడు కారులోనుండి ప్రోత్సాహం బాగానే లభించేది నాకు. "ఏంటీ, ఇంకా చేరలేదా? ఇంత నెమ్మదిగానా? ఇది కారా, ఎడ్ల బండా?" లాంటి ప్రశంసలు తరచుగా వినపడతూవుండేవి.  అలా అలా మా కుటుంబ సభ్యులు అందరూ నన్ను ఎద్దుని పొడిచినట్టు పొడుస్తూ ప్రోత్సహించగా, ప్రోత్సహించగా అలా అలా వాహన చోదకంలో పర్ఫెక్టు అయ్యేనన్నమాట.

మా ఆవిడకి డ్రైవర్ లైసెన్స్ వచ్చాక దృశ్యం మారింది. ఇప్పుడు ఆమెకు ప్రోత్సాహం నేను ఇవ్వడం మొదలెట్టాను. దాంతో ప్రోత్సాహం విలువేంటో అర్ధం అయ్యి నేను తోడుగా వస్తానంటే చాలు, అవో ఇవో సాకులు చెప్పి నన్ను వదిలించుకొని వెళుతోంది :) ఇప్పుడూ నేను ఆఫీసు నుండి రాగానే మా ఆవిడ తయారుగా వుంటోంది - కాకపోతే నాకోసం కాదు - కారు కోసం - ఉన్నది ఒక్క కారేనాయే.  వారాంతం కూడా నన్ను రెస్టు తీసుకో అని చెప్పేసి అమ్మలుని తీసుకొని ఆమె షాపింగ్ మాళ్ళకి వెళుతోంది. నేను ఎంచక్కా ఇంట్లో వుండిపోతూ కునికిపాట్లో, బ్లాగులో, టపాలో తీస్తున్నాను. ఇదేదో మా ఇద్దరికీ బాగానే వుంది. 

ఇదివరకు నన్ను కారులో వెయిటింగులో పెట్టి వీళ్ళు షాపింగ్ చేస్తుంటే వళ్ళు మండేది. షాపింగు చేసి ఖర్చు తప్ప ఏం సాధిస్తారో అర్ధం కాక విసుక్కునేవాడిని. ఆ నడకే నాకు వ్యాయామం అనేది కానీ అంతగా నమ్మేవాడిని కాదు. ఈ పెళ్ళినడకల వల్ల ఏం వ్యాయామం వస్తుందీ అని నా సందేహం. కాదట. ఈ షాపింగ్ నడకల వల్ల దాదాపు 220 క్యాలరీలు గంటకి కరిగిపోతాయిట. అంతేకాకుండా ఈ షాపింగ్ అన్నది ఆడవారిలో మానసిక ఒత్తిడిని కూడా తగ్గించి ఉత్సాహవంతులుగా చేస్తుందిట. అందుకేనేమో, ఈమధ్య నా ఝంజాటం లేకుండా షాపింగుకి వెళ్ళి పూటలకు పూటలు  మాళ్ళలోనే నివసిస్తున్నందువల్లనేమో మా అనితలో ఉత్సాహం తొణికిసలాడుతోంది. అది మంచిదేగా. ఇవన్నీ గమనించీ మా ఆవిడని ఎంచక్కా ప్రోత్సహిస్తున్నాను - కానీ ఖర్చు మాత్రం చూసీ చూడనట్లు కాకుండా కాస్త చూసిపెట్టమని కోరుతున్నాను. ఆమె సౌకర్యం కోసం మరియు మా కుటుంబంలో తయారవుతున్న మరో డ్రైవరు కోసం మరో కారు/SUV వచ్చేనెలలో కొనే ఆలోచన కూడా వుందండోయ్.     

టీన్ డ్రైవింగ్

చిన్నప్పుడు చెయ్యి పట్టుకొని తప్పటడుగులు నడిపించాను. సైకిలు తొక్కే వయసు వచ్చాక తన సైకిలు వెంట పరుగెత్తుకు వెళుతూ తను క్రిందపడకుండా సైకిలు నేర్పించాను. అలాగే కారూ ఇంత తొందర్లోనే మా పెద్దమ్మాయికి నేర్పించాల్సివస్తుందని నేను అనుకోలేదు సుమీ. వాళ్ళ పాఠశాలలోనే కారు డ్రైవింగ్ నేర్పిస్తారంటే ఫీజ్ చెల్లించాను. ఈ సెమిస్టరులో కారు నేర్పుతారంటే నువ్వేమయినా కొత్త విషయాలు నేర్చుకుంటే నాకూ చెప్పమని చెప్పి సంతోషించాను. మొదటి క్లాసు కాగానే ఇంటికి కారు హోం వర్కుతో వస్తే వార్నీ అని ఆశ్చర్యపోయాను.

ఈ సెమిస్టరులో మా అమ్మాయికి 50 గంటల కారు హోం వర్క్ వుంటుందిట. ఎదో తల్లితండ్రులు కూడా పక్కన కూర్చోబెట్టుకొని నేర్పించాలంటే తను స్కూల్లో కారు నేర్చేసుకున్న తరువాత తాపీగా నేర్పిద్దాంలే అని కులాసాగా వున్నా. కాదట. ఒక వైపు స్కూల్లో నేర్పుతుంటే మరో వైపు మేము నెర్పాలిట. మేము మంచిగా నేర్పకపోతే మా అమ్మాయికి మంచి మార్కులు రావుట. మంచి గ్రేడ్స్ రాకఫొతే తనకి లైసెన్స్ వచ్చాక మాకు ఇన్సూరెన్స్ వాచిపొద్దిట. ఇంతకూ హోం వర్కు మా అమ్మాయికా నాకా అనేది అర్ధం కావడం లేదు.

ఇహ తప్పుద్దా అనుకుంటూ మొన్నే శిక్షణ మొదలెట్టాను. చక్కగా, బుద్ధిగా, ఆసక్తిగా వింటూ పోయింది. ఓ గంట అయ్యాక కారు లెసన్ ముగించాను. ఇంకా 49 గంటలు వున్నాయి. మా ఆవిడకీ కొన్ని వారాల క్రితమే కారు డ్రైవింగ్ నేర్పించాను. ఓ రెండు రోజులు చూసి నా సూచనలు తట్టుకోలేక నన్ను డంప్ చేసి తను ఒక్కతే డ్రైవ్ చేసుకువెళుతోంది. చూడబొతే మా పాప అలా నాకో నమస్కారం పెట్టే సూచనలు ఏమీ కనిపించడం లేదు. నా శిక్షణ సౌకర్యంగానే అనిపిస్తోంది తనకి.

తాను చిన్నప్పుడు వేసిన తప్పటడుగుల్లాగా కారు నడపడంలో బుల్లిబుల్లి తప్పులు తను చేస్తుంటే నేను సరిదిద్దుతూ తీసుకెళ్ళడం ముచ్చటగా వుంది. మా పాపకి కారు నడిపే వయసొచ్చిందా అని నాకు ఇంకా నమ్మశక్యం కాకుండానే వుంది.

కథ

"యండమూరి, మల్లాది, సూర్యదేవర మొదలయిన వారంతా ప్రొఫెషనల్ రచయితలు" అన్నాడు కుమార్ తన గ్లాసులోని విస్కీని ఓ గుటక మింగి నాలుక చప్పరిస్తూ. కుమార్ ఓ చిన్న రచయిత. అడపాదడపా అతని కథలు పత్రికల్లో పడుతుంటాయి. అతని కథల మీద చర్చ నడుస్తోందిప్పుడు.


ప్లేటులో వున్న కోడి తొడ ముక్కకు మరింత శోర్వా అద్దుకొని తీసుకుంటూ "ప్రొఫెషనల్ రచయితలకూ, మామూలు రచయితలకూ తేడా ఏంటో" అని అడిగాడు శంకరం. అతగాడికి ప్రతీదానిమీదా చిరు ఆసక్తి. అందుకే ఆసక్తిగా చిరు ప్రశ్నలు వేస్తుంటాడు.

నిమ్మకాయ ముక్కను కోడికూర మీద పిండుతూ శంకరానికి బదులిచ్చాడు కుమార్. "ప్రొఫెషనల్ రచయితలు అంటే డబ్బు సంపాదనే ముఖ్యంగా వ్రాసేవారు అనేది ఒక నిర్వచనంగా చెప్పుకోవచ్చు. చాలామంది రచయితలు తమ ఆత్మ సంతృప్తికోసమనో, గుర్తింపు కోసమనో ముఖ్యంగా రచనలు చేస్తుంటారు"


"రచనల మీద డబ్బు సంపాదించడం చేతగాని రచయితలు అందరూ తమ ఆత్మ సంతృప్తి కోసం వ్రాస్తుంటామని చెప్పుకుంటారనుకుంటా" భళ్ళున నవ్వుతూ ఎన్నడూ ఏ రచనా చదవని చంద్రారెడ్డి అన్నాడు. చూడబోతే అతనికి కొద్దిగా మందు ఎక్కిందిలాగానే వుంది.

అతని మాటలని పట్టించుకోకుండా కుమార్ తన వివరణ కొనసాగించాడు. "ఇంకో తేడా కూడా వుంది. వీరు తమ మానసిక సంసిద్ధత అంటే మూడ్ గురించి పట్టించుకోకుండా వ్రాయగలిగిన వారయి వుంటారు"


చంద్రారెడ్డి గ్లాసులోకి విస్కీ వంపుతూ హోస్టు అయిన గిరి "మాంఛి రచన చెయ్యాలంటే మందు, విందూ ముందు వుండాలంటారు కదా" అన్నాడు సన్నగా నవ్వుతూ.

"అలాంటివి ప్రొఫెషనల్ రైటర్స్ పెట్టుకుంటే పని కాదు. వారు ఎలాంటి మూడ్ లో వున్నా రాబోయే సంచిక కోసం సీరియల్ భాగం వ్రాస్తూపోవలిసిందే"

"నిజంగానా! హ్మ్. ఎంత కష్టం. మనస్సులో ఏం జరుగుతున్నా మరుగున పెట్టి, మరిచేసి పాఠకుల కోసం అంతగా సృజించాల్సిన అవసరం వుందంటారా? ఒక రచయితగా దీనికి సమాధానం మీరే చెప్పాలి" అన్నాడు నిమ్మబద్ద నోట్లో పెట్టుకొని పీల్చుతూ శంకరం.

సన్నగా నవ్వాడు కుమార్. "అంతే కాదు, ప్రొఫెషనల్ రైటర్ అన్నవాడు ఎప్పుడయినా,  ఏ పరిస్థితిలోనుండి అయినా అయినా, ఉన్నపళంగానయినా ఒక కథ సృష్టించగలిగిన వాడయి వుంటాడు"


గ్లాసులోని విస్కీనంతా సిప్ చేసి గ్లాసు బల్లమీద పెట్టాడు చంద్రారెడ్డి. "నేను నమ్మను. నేను కథలూ, సీరియల్ళు చదవకున్నా రచయితలు ఎలా వ్రాస్తారో నాకు తెలుసు. ముందు స్టొరీ లైన్ ఆలోచించుకోవాలి, దాన్ని డెవెలప్ చెయ్యాలి, దాంట్లో ట్విస్టులు పెట్టాలీ ఇలా ఎంతో వుంటుంది. ఉన్నపళంగా కథ వ్రాసెయ్యమంటే ఎలా కుదురుతుంది. కుదరదు" అతని మాటలు కొద్దిగా ముద్దముద్దగా వస్తున్నాయి.

"అప్పటికప్పుడే కథలు సృష్టించగలగడమా! ఏదీ శూన్యం లోనుండి విభూతి సృష్టించినట్లా?" సన్నగా నవ్వాడు గిరి.


"అంటే ఇప్పుడు ఈ మందు పార్టీ జరుగుతోంది. ఇప్పటికిప్పుడు దీనిమీద కూడా ఒక కథ క్రియేట్ చెయ్యొచ్చా?" ఆసక్తిగా ముందుకు వంగుతూ  అడిగాడు శంకరం.

"ప్రొఫెషనల్ రైటరుకి  అలాంటి సామర్ధ్యం వుండే తీరుతుంది"

"వాళ్ల సంగతి పక్కన పెట్టండి. మీరూ రచయితేగా. ఇప్పటికిప్పుడు మనమీద ఒక కథ చెప్పండి చూద్దాం." అని గద్దింపుగా అన్నాడు చంద్రారెడ్డి.

అతనికి మందు ఎక్కి గద్దింపుగా మాట్లాడుతున్నాడు కాబట్టి అతని మాటలకు కుమార్ నొచ్చుకోలేదు. "నేనేమీ పెద్ద రైటర్ని కాదు కదా..." అని నసిగాడు.

"ఏం పర్వాలేదు సార్. మాకోసం ప్రయత్నించండి" అని విజ్ఞప్తి చేసాడు శంకరం.

"కథ అంటే మందు దాని దుష్పరిణామాలూ అని సందేశాలిచ్చే సాంఘిక కథలు మాకు అక్కరలేదు. ఫుల్లు సస్పెన్స్, థ్రిల్లూ వుండాలి" అని బల్లగుద్దాడు చంద్రారెడ్డి.

"హ్మ్. ఇప్పటికిప్పుడు మనమీద సస్పెన్స్, థ్రిల్లు కథ" అంటూ సాలోచనగా ఆ పార్టీ హోస్ట్ గిరి వైపు చూసాడు.


గిరి కూడా కుమారుని " ఓ మాంఛి కథ వదలండి సార్" అంటూ ప్రోత్సహించాడు.

నిమ్మకాయ ముక్కని కోడి మాంసం ముక్క మీద రాస్తూ కుమార్ ఆలోచించసాగాడు. అంతలోకే ఒక్కసారే కుమార్ అలర్టుగా కూర్చున్నాడు.

ఏమయ్యిందండీ అని కుమార్ ఉలికిపాటును గమనించి అడిగాడు శంకరం.

"ఎక్కడో దూరం నుండి ఓ ఆర్తనాదం వినపడుతోంది" అంటూ చెవులు ఇంకా రిక్కించాడు.

"ఏంటి సార్. కథ చెప్పమంటే జోకులు చెప్తున్నారు?" అని గలగలా నవ్వాడు చంద్రారెడ్డి.

"జోకు కాదు. కుమార్ అన్నది నిజమే. ఎక్కడినుండో దూరంగా ఎవరో హెల్ప్ మీ అని దీనంగా పిలుస్తున్నారు" అని దిగ్గున నిలబడ్డాడు గిరి.

(ఇంకా వుంది)

మల్లన్న దేవుడు - 2

కట్ చేస్తే మళ్ళీ కొన్నేళ్ళ తరువాతనే మా అమ్మగారికి ఆ గుడికి వెళ్ళి ఆ దేవుడిని దర్శించుకోవడానికి వీలయ్యింది. ఆ సారి అవసరం పడింది కాబట్టి అమ్మ అక్కడికి వెళ్ళింది. కారణం నేను. ఆ మధ్య కాలంలో నేను చాలా డిప్రెషనులో వుండివుంటిని. ఎన్ని విధాలా ప్రయత్నించినా నేను అందులోనుండి బయటకి రాలేదు. అమ్మ తనకు తెలిసిన ప్రయత్నంగా, తన వంతు ప్రయత్నంగా వెళ్ళి ఆ దేవుని సహాయం ఆర్ధించింది. వారు ఏవో మంత్రించిన నిమ్మకాయలు ఇచ్చేసి "బాబుకేం ఫర్వాలేదు. భేషుగ్గా బాగవుతాడు" అని చెప్పారుట. ఇంటికి వచ్చి ఆ నిమ్మకాయలు నాతో తినిపించింది. ఆ మంత్రాలు, మహత్మ్యాల మీద నాకు నమ్మకం లేకపోయినా అమ్మ మనస్సును బాధపట్టడం ఇష్టం లేక నోరుమూసుకొని అవి తినేసాను.

కొన్ని నెలల తరువాత వివిధ పరిస్థితుల్లో మార్పు వచ్చి మొత్తమ్మీద  ఆ మాంద్యం నుండి నెమ్మదిగా బయటపడ్డాను. అయితే ఆ మంత్రించిన నిమ్మకాయలవల్లనే నేను బాగుపడివుంటానని మా అమ్మగారి విశ్వాసం. నిజం ఆ పెరుమాళ్ల కెరుక. నా డిప్రెషనుకి దారితీసిన పరిస్థితులూ, అందులో నుండి బయటపడటానికి దారితీసిన పరిస్థితులూ ఒక థ్రిల్లరుగా ఉరి అనే పేరిట వ్రాసాను. ఏ దృష్టికోణం నుండి చూస్తే ఆ కోణం వల్లనే నేను బాగుపడ్డాను అనుకోవచ్చన్నది అందులో చూపించాను.  ఓపిక వున్న వారు ఈ క్రింది సైటులో ఆ నవలను డవున్లోడ్ చేసుకొని చదవవచ్చును.  


ఆ తరువాత కొంతకాలానికి మా పెద్దక్కయ్య వాళ్ళ ఊరు వెళ్దామని ఏపూరు బస్సు ఎక్కితే ఒకరు పలకరించారు. ఆ మల్లన్న కొడుకు అట అతను. నన్ను బాగానే గుర్తించాడు. నాన్నగారు పరమపదించారనీ, అప్పటినుండీ ఆ గుడిని నేనే నిర్వహించుకువస్తున్నాననీ చెప్పుకువచ్చాడు.

ఈసారి ఎప్పుడయినా తీరిగ్గా ఇండియా వెళ్ళినప్పుడు ఆ గుడికి వెళ్ళి ఒక సారి బాల్యస్మృతులు అన్నీ గుర్తుకుతెచ్చుకోవాలి. ఇప్పుడు ఆ సంగతులు గుర్తుకు రావడానికి ఓ కారణం వుంది. ఏదో మా నమ్మకం కొద్దీ మీరు ప్రస్థుత క్రైసిస్ నుండి బయటపడటం కోసం పూజలు చేయిస్తాను అని నా శ్రేయోభిలాషి అయిన ఒక బ్లాగ్మిత్రులు అన్నారు. సరే అనాలా లేక వద్దు అనాలా? ఈమెయిల్ రిప్లయ్ లో ఓ స్మైలీ ఇచ్చాను.

మల్లన్న దేవుడు - 1

మా అమ్మగారు మహా భక్తురాలు. మా ఊరికి దగ్గర్లోని ఏపూరు గ్రామంలోని మల్లన్న దేవునికి భక్తురాలిగా వుండేది. మా ఊర్లో ఆ దేవునికి ఓ భక్త బృందం వుండేది. అందరూ కలిసి తరచుగా ఏపూరుకు వెళ్ళి ఆ గుడినీ, దేవుడినీ దర్శించుకొని వస్తుండేవారు. అక్కడ ఏమయినా ప్రత్యేక కార్యక్రమాలు వుంటే అక్కడే ఒకటీ రెండు రోజులు గడిపివస్తుండేవారు. ఏడాదికి ఒకరోజు అక్కడ మల్లన్న జాతర జరిగేది. చుట్టుపక్కల ఊర్ల నుండి భక్తులు చాలామంది ఎడ్ల బండ్లు కట్టుకొని వచ్చేవారు.

ఆ గుడికి నా చిన్నప్పుడు నన్ను తరచుగా మా అమ్మ తనతో పాటుగా తీసుకెళుతూ వుండేది. మా నాన్న గారేమో నాస్తిక సువార్తా సభలకి తీసుకువెళుతుండేవారు. ఇలా మా అమ్మా నాన్నలు ఇద్దరూ నాకు ఏడో తరగతి వచ్చేవరకు ఫుట్ బాల్ ఆడుకున్నారు.  ఏదో ఒక పార్టీలో సెటిల్ అవకపోతే అలాగే అన్యాయం అయిపోతానని భావించి మా నాన్నగారి నాస్తిక పార్టీకి జై బోలో అన్నాను.

ఏమాటకామాటే చెప్పాలి. ఆ గుడికి వెళ్ళడం నాకూ బాగా నచ్చేది. అక్కడ పెట్టే ప్రసాదం, పరమాన్నం వగైరాలు ఇంకా నచ్చేవి. ఆ గుడిని ఒక గొల్ల అతను నిర్వహిస్తుండేవాడు. అతని పేరు మల్లన్న. అతనికే అప్పుడప్పుడు దేవుడు పూనేవాడు(ట). ఏ భజనలో, కీర్తనలో పాడుతున్నప్పుడు దేవుడు పూని ఎవో జ్యోతిష్యాలు మాట్లాడేవాడు. ఆ మాటల్లో క్లారిటీ వుండేది కాదు. వాటిని ఈ భక్తులు ఎవరికి తోచినట్లుగా వారు అన్వయించుకొని తృప్తిపడేవారు. తమ సమస్యల పట్ల ఆ మల్లన్న దేవుడు ఏమీ భవిశ్యత్తు చెప్పనట్లు అనిపిస్తే నిరాశ పడి ఇంకా తమకు ఆ ఆదృష్టం రాలేదని ఊరడించుకొని మళ్ళీ తరువాతి భజనలో నయినా తమకేమయినా ఆ దేవుడు చెబుతాడేమో అని ఎదురు చూసేవారు.

ఆ మల్లన్న దేవుని మహత్మ్యాల గురించి భక్తులు, భక్తురాండ్రు తన్మయత్వతో చర్చించుకునేవారు. మనలో అప్పటికే కొన్ని నాస్తిక బీజాలు వున్నాయి కాబట్టి ప్రసాదాలు గట్రా లాగిస్తూ అరమోడ్పు కన్నులతో ఆ మహత్మ్యాలను వింటూ నమ్మీనమ్మనట్టు వుండేవాడిని. అవన్నీ తూచ్ అందామంటే ఎక్కడ నాముందు వున్న ప్రసాదం లాక్కెళతారో అన్న భయమాయె. ఆ మల్లన్న దేవుడు పూనకం వచ్చినప్పుడు నేను నాస్తిక సభలకీ వెళతానని ఎక్కడ కనిపెడతాడేమో మరో బెంగానూ. ఎందుకయినా మంచిదని ఆ పూనకాలు వచ్చినప్పుడు ఏ స్తంభం పక్కనో దాక్కుని మొత్తమ్మీద అలా పట్టుబడకుండా పని కానిచ్చేసా.  పూనకంలో లేనప్పుడు నా గురించి కనిపెట్టలేడు కదా అందుకని ఆ మల్లన్నతో చనువుగానే మాట్లాడేవాడిని. అతగాడు కూడా నన్ను ఆప్యాయంగా చూసుకునేవాడు. అప్పుడప్పుడు బెల్లమో, పప్పులో నా దోసిలిలో నిండుగా పోసేవాడు. అందుకేనేమో ఆ మల్లన్న నాకు కూడా బాగానే నచ్చేవాడు. 

మా అమ్మతో పాటే అప్పుడప్పుడు అక్కడ రెండు మూడు రోజులు వుండేవాడిని - గోళ్ళు గిల్లుకుంటూ. అవి అరిగిపోయి, అరిగిపోయి అక్కడ వుండటం ఒకటి రెండు రోజులయ్యాక విసుగొచ్చేది కానీ మా అమ్మగారు పరమాన్నం ఆశపెట్టి ఊరకుంచేది. అలా ఊరికే వుండక మన హాల్ఫ్ నాలెజ్ నాస్తిక జ్ఞానంతో గుడిని నఖశిఖ పర్యంతం పరీక్షించేవాడిని. మరొ వైపు ఆ గుడిలో జరిగే వివిధ భక్తి కార్యక్రమాలు కూడా కాస్తో కూస్తో నచ్చేవి కూడా లెండి. ఆ గుడిలో ఓ అద్దాల గది కూడా వుండేది. దాని గురించి భక్తులు విశేషంగా చెప్పుకునేవారు. అది ఎప్పుడో ఒకసారి తప్ప తెరిచేవారు కాదు. అందులోకి అందరికీ ప్రవేశం వుండేది కాదు. ఎలాగోలా ఒకసారి జొరబడి ఆ గదీ చూసేసాను. ఓ దేవుడి ప్రతిమా, చుట్టూ అద్దాలూ వున్నట్టు గుర్తుకువుంది నాకు.  మొత్తమ్మీద తీరిగ్గా గోళ్ళు కొరుక్కుంటూ బహుశా బడి ఎగ్గొట్టుకుంటూ తాపీగా ఆ గుడిని పరిశీలిస్తూ వుండటం బాగానే నచ్చేది.  పైగా ప్రత్యేక అర్చనలు చేసేప్పుడు ఏ పులిహోరానో, తీర్ధమో బాగానే గిట్టుబాటు అవుతూనే వుండేది నాకు.    

ఏడాదికొకసారి జరిగే మల్లన్న జాతర భలే నచ్చేది నాకు. అప్పుడు మా తాత, అమ్మామ్మలతొ సహా ఏ మూడింటికో ఎడ్లబండి కట్టుకొని ఆ గుడికి వచ్చేవారం. ఆ గుడి కొండ చుట్టూ ఆ ఎడ్ల బండితో కొన్ని సార్లు ప్రదక్షిణం చెయ్యడం పద్ధతిగా వుండేదక్కడ. ఆ జనసందోహంతొ అంతా తిరునాళ్ళ లాగా వుండి చాలా ఆనందించేవాడిని నేను. అక్కడే వేటలు కోసి మాంఛి రుచికరమయిన భోజనం వండితే ఆ ఆరుబయలు గాలికి  పిచ్చపిచ్చగా ఆకలేస్తే ఆవురావురుమని భోజనం లాగించేవాడిని. 

ఆ తరువాత మా నాన్నగారికి భువనగిరి, సూర్యాపేట ట్రాన్స్ఫర్ కావడంతో మా అమ్మకి ఆ గుడికి వెళ్ళడానికి ఎక్కువగా వీలయ్యింది కాదు. అలాగే నేనూ వెళ్ళలేకపోయాను.  మా పెద్దక్క ఊరికి బస్సులో వెళుతుంటే ఆ మల్లన్నది కూడా అదే రూటు కావడం వల్ల ఎప్పుడన్నా ఒకసారి కనిపించి ఆప్యాయంగా పలకరించి మాట్లాడి మా కుటుంబ యోగక్షేమాలు కనుక్కునేవారు. నేను నాస్తికుడినే అయినప్పటికీ అలాంటి దేవుళ్ళనీ, దయ్యాలనీ నమ్మనప్పటికీ వినయంగా జవాబు ఇచ్చేవాడిని.      

కట్ చేస్తే...

(ఇంకా వుంది)

రేపు మాకు దాదాపుగా రెండడుగుల మంచు

ఇవాళ మధ్యాహ్నం నుండి రేపు మధ్యాహ్నం వరకు అడుగున్నర నుండి రెండు అడుగుల మేర మంచు కురవవచ్చు అని చెబుతున్నారు. ఇవాళ మధ్యాహ్నం నుండీ మంచు తుపాను మొదలవుతోంది. ఇతర చాలా రాష్ట్రాలలో కూడా ఈ తుఫాను పడుతోంది.  నలభై ఏళ్ళ క్రిందట ఎప్పుడో షికాగోలో దాదాపు రెండు అడుల మంచు కురిసిందంట. మళ్ళీ ఇప్పుడు అంతగానీ లేదా 1999 జనవరిలో కురిసినంత 18 ఇంచుల మంచు అయినా కురుస్తుందని చెబుతున్నారు. రేప్పొద్దున పరిస్థితిని బట్టి మా ఆఫీసుకి సెలవు ఇవ్వాలొ వద్దో చూస్తారుట. దక్షిణ కరోలినా వంటి రాష్ట్రాల్లో నయితే రెండు ఇంచుల మంచు కురిసినా ఆఫీసులకి సెలవులు ఇస్తారు కానీ మా దగ్గర మాత్రం రెండు అడుగుల స్నో అన్నా సరే ఆలోచిస్తూనేవున్నారు.

మనాళ్ళు చాలామంది ఇంత స్నోని అసహ్యంచుకుంటారు కానీ నాకయితే మంచు అంటే మహా ఇష్టం. మంచు పడుతున్నా, మంచు తుఫానులో తిరుగాడాలన్నా, ఇళ్ళమీద, చెట్ల మీద పడి జాలువారుతూ ఘనీభవించిన మంచు శిల్పాలని చూడాలన్నా నాకెంతో ముచ్చటేస్తుంది. మంచుతో కప్పేసిన ప్రదేశాలను పండు వెన్నెలలో చూడటం అన్నది గొప్ప అనుభూతిని ఇస్తుంది. తెల్లటి మంచు అంతా ఆ వెన్నెల్లో మెరసిపోతూ ఏ దేవతలయినా దిగివచ్చారేమో అన్నంత అవలోకనను మనకు కలిగిస్తుంది. మా ఇంటి కిటికీల గుండా ఎదుటవున్న మంచుతో ఘనీభవించిన సరస్సును, చుట్టూ మంచుతో కప్పుకున్న చెట్లనూ, ఆ పైన పడుతున్న హిమవర్షాన్నీ చూస్తూ నన్ను నేను మైమరచిపొతాను. అప్పుడప్పుడు అమ్మలూ, నేనూ ఎంచక్కా దుప్పటికప్పుకొని తను ప్రకృతిని వర్ణిస్తూ పాటలు పాడుతుండగా కలిసి ప్రకృతి సౌందర్యారాధను చేస్తూవుంటాం. అప్పుడప్పుడు వేడి వేడి చాకోలెట్ మాష్‌మెల్లోస్ పాలు తయారు చేసుకొని తాగుతూ చల్లటి చలిలో చక్కటి వెచ్చదనాన్ని ఆస్వాదిస్తూవుంటాం.

అసలే చలిగా వున్న రోజుల్లో మంచు కరుగుతూ వుంటే, దానికి తోడు గాలి తోడయితే ఆ చలిని భరించడం దుర్భరంగానే వుంటుందనుకోండి కానీ అలాంటి కొన్ని సందర్భాలు మినహా హిమపాతం అంటే నాకు చక్కని ఇష్టం. అందుకే మరీ చల్లగా లేకపోతే అమ్మలుని స్నోలో ఆడుకొమ్మని ప్రోత్సహిస్తూ నేనూ ఆడేస్తుంటాను. తను స్నో మ్యాన్, స్నో ఏంజిల్ లాంటివి మంచుతో, మంచులో చేస్తూవుంటుంది. మంచు పెళ్ళలు నామీద విసిరేస్తూ నన్ను తరుముతూ వుంటుంది.

ఇండియాలో మన ప్రదేశాలలో వేసవి కాలం ఎలా దుర్భరంగా వుంటుందో అలాగే మా ప్రాంతంలో చలి కాలం అంత దుర్భరంగానే వుంటుంది. అయితే వేసవిలో కన్నుల పండుగగా చూడటానికీ, అనుభూతి చెందటానికి ఏమీ వుండదు. కానీ ఇక్కడి శీతాకాలంలో కురిసే మంచు నేను పైన పెర్కొన్న విధంగా ప్రకృతి సౌందర్యారాధకులకు గిలిగింతలు పెడుతుంది. మనకు ఆ మనస్సే వుండాలి కానీ ఈ ప్రకృతిలో మైమరచిపొవచ్చు. అయితే చలిని అస్తమానం తిట్టుకోకుండా మంచును మెచ్చుకొగలిగే రస హృదయం మనాళ్లలో కొద్దిగానే కనిపిస్తోంది. ప్చ్.