ప్రేమ ఒక భ్రాంతి - పెళ్ళి ఒక వాస్తవం

పరిస్థితులు ఏవయినా సరే ఒక జంట ప్రేమలో వున్నారనుకోండి - వారి మధ్య చాలావరకు అన్నీ బాగానే వున్నట్లు అనిపిస్తాయి. ఒకరిలోని లోపాలు మరొకరికి ఆ మత్తులో తెలిసిరావు - తెలిసినా అవి అంత పెద్ద విషయంగా అనిపించవు.  కానీ ఇది పెద్దలు కుదిర్చిన వివాహం కంటే చాలా బెటర్. దీనిలో కొంత అయినా ఒకరి మీద ఒకరికి అవగాహన ఏర్పడుతుంది.  నిశ్చయం నుండి పెళ్ళి నిశ్చయింప బడ్డ జంట మధ్య వుండేది కూడా ప్రేమ, అనురాగం అనే అనుకోవాలి. కాబోయే భర్త/భార్య మీద చాలా మమకారం వుండటం సహజమే కదా.

డేటింగ్ వల్ల కూడా అంత లాభం లేదు. అయితే దానివల్ల పరస్పరం మరికొన్ని విషయాలు తెలుస్తాయి కానీ మనిషి మీద పూర్తి అవగాహన రాదు. మనిషి ఎక్కువగా తెలియకపోతే తను కాస్త నచ్చాక సాధారణంగా అన్నీ బాగానే అనిపిస్తాయి. మనిషి బాగా తెలిస్తే మాత్రమే అసలు మనిషి బయటపడుతాడు. 


అసలు వ్యక్తిత్వం ప్రేమ లోనూ, డేటింగ్ లోనూ తెలియదు. సహజీవనంలోనో లేదా  పెళ్ళి అయాకనో బోధపడ్తుంది. వీటిల్లో కూడా వెంటనే బయటపడవు - వీటిల్లోని తొలి మాధుర్యం కరిగిపోయాక, మబ్బులు విచ్చుకున్నాక పెళ్ళాం/మొగుడు పాత చింతకాయ పచ్చడి అయ్యాక అసలు రంగులు ఒకరికి ఒకరివి తెలుస్తుంటాయి. ప్రేమికులు ఇద్దరూ సహజీవనం చేస్తున్నా ఇది వర్తిస్తుంది.

కొన్నేళ్ళు పెళ్ళి అయాక లేదా కొన్ని ఏళ్ళు సహజీవనం  చేసాక కూడా వారిలో అనురాగం వెల్లివిరుస్తూవుంటేనే అది నిజమయిన ప్రేమగా భావించవచ్చు. అంతేగాని ప్రేయసి ప్రియులు రోజుకొకసారి గంటకొకసారి తియ్యటి ఊసులు మాట్లాడుకున్నంత మాత్రాన అది నిజమయిన ప్రేమ అవ్వదు. తమది నిజమయిన ప్రేమ అనే భ్రమలో వుంటారు ఆ జంట. అందుకే ప్రేమించి పెళ్ళిచేసుకున్న కొన్ని జంటలు  భ్రమలు కరిగిపోయి వాస్తవ వ్యక్తిత్వాలు బయటపడ్డాక విడిఫోతుంటాయి.  ఒకసారి వెడ్‌లాక్ అయ్యాక ఇక వాళ్ళు జీవితాంతం లాక్ అయినట్లే కాబట్టి పెద్దగా చేసేదేమీ వుండదు. ధైర్యం వున్నవారు ఆ బంధం నుండి బయటపడుతారు - ధైర్యం లేని వారు తమ బంధాన్ని ఏదో రకంగా సమర్ధించుకుంటూ జీవితాలు ఏదోరకంగా లాగిస్తుంటారు.     
 
మరి దీనికి పరిష్కారం? అందరికీ సాధ్యపడదు ఇది కానీ సాధ్యపడినవారు, ఇష్టపడిన వారు, ధైర్యం వున్న జంటలు ఇలా చేయొచ్చు. అదే సహజీవనం.  కనీసం మూడు ఏళ్ళన్నా కలిసివుంటే అసలు వ్యక్తిత్వాలు బయటపడుతాయి. ఈ లోగానే మనస్సులు సరిపడవని బయటపడితే ఎంచక్కా విడిపోవచ్చు. ఓ మూడేళ్ళయాక కూడా వారిలో ఇంకా ప్రేమ వుంటే భేషుగ్గా పెళ్ళి చేసుకోవచ్చు. మరి ఆ తరువాత వారిలో విభేదాలు రావని గ్యారంటీ ఏమిటీ? నేను పెర్ఫెక్షనిస్టును కాను - ఇది గ్యారంటీ. మీరు కూడా పరెఫెక్షనిస్ట్ కాకండి - అదొక మానసిక జాడ్యం!  

జంటల మధ్య విభేదాలు రావడానికి అందులో ఇద్దరో ఒక్కరో దుర్మార్గులే కానక్కరలేదు. ఇద్దరు చాలా మంచివారయినంత మాత్రాన వారి మధ్య హార్మోనీ వుండాలని ఏమీలేదు - వైరుధ్యాలు రాకూడదనీ లేదు.  రెండు జంటలు నిలబడాలంటే వారి మధ్య ముఖ్యంగా వుండాల్సింది మానసిక సారూప్యత - మంచితనమో, లేక ఏదోరకంగా గొప్పతనమో కాదు.   ఒక జంటలో సారూప్యత వుందీ లేనిదీ తెలుసుకోవాలంటే దానికి అందుబాటులో వున్న పరిష్కారం సహజీవనమే కానీ ఇది చాలామంది ఒప్పుకోరు, అంగీకరించరు - దీనికంటే ఏదోలా బ్రతుకు లాగెయ్యడమే బెటర్ అంటారు. జావితాన్ని ఏదో ఒక విధంగా లాగించివేద్దాం అనుకునేవారికి ఇవన్నీ అవసరం లేదు - జీవితాన్ని జీవించేద్దాం అనుకునేవారు పెళ్ళి విషయంలో చాలా జాగ్రత్తలు తీసుకోవాలి. పెళ్ళి చూపుల్లో ఓ గంట చూసి ఓ అరగంట మాట్లాడి అంతా అర్ధం అయ్యిందనుకుంటే మున్ముందు జీవితంలో వచ్చేది ఆనందం కాదు - అనర్ధం కూడా అవచ్చు. 

కెనడాలో ఒక ఫ్యామిలీ వుండేది. ఆ జంట కొన్ని ఏళ్ళుగా నాకు బాగా పరిచయం. వారిది ప్రేమ వివాహం (ఒకే కులం). వారికి టీనేజీ పిల్లలు వున్నారు. ఒక రోజు భర్త ఫోన్ చేసి విడాకులు తీసుకోవాలనుకుంటున్నాము అని చెప్పి నా సలహా అడిగాడు. పెళ్ళి అయి ఇన్నేళ్ళుగా మీలో సర్దుబాటు లేనప్పుడు ఇంకా ఈ దాంపత్యాన్ని పొడిగించడం అనవసరం - తటపటాయించకుండా విడాకులు తీసుకోండి అని చెప్పాను. అదే రోజు భార్య కూడా నాకు ఫోన్ చేసి అదే విషయంలో నా సలహా అడిగింది. ఆమెకూ తన భర్తకు ఇచ్చిన సలహానే ఇచ్చాను. మొత్తం మీద వాళ్ళిద్దరూ విడాకులు తీసుకున్నారు. పిల్లలకి తండ్రి అంటే ఇష్టం లేదు - తల్లి దగ్గరే వుంటున్నారు. అతను మరో పెళ్ళి చేసుకున్నాడు. విడాకులు తీసుకోవడమే  మంచి పని అయిందని ఇప్పుడు హాయిగా జీవితం వెళ్ళదీస్తున్నామనీ వారిద్దరూ నాకు చెప్పేవారు.     

అసలు పెళ్ళే అవసరం లేదు - ఎంచక్కా సహజీవనం చేస్తూనే వుంటామనుకుంటే అది ఇంకా చక్కని విషయం. పెద్దగా బాదరబందీలు వుండవు. ప్రతి దాంట్లోనూ చిన్న చిన్న సమస్యలు వుంటాయి కాబట్టి ఎలాగోలా పరిష్కరించుకోవచ్చు.
సహజీవనంలో వీరికి పిల్లలు పుట్టాక విడిపోవాల్సి వస్తేనో? పిల్లల సంక్షేమం  దృష్ట్యా ఎవరి దగ్గర వుంటే బావుంటుందో వారు ఎక్కువగా పిల్లల బాధ్యత తీసుకోవాలి. ఖర్చులు భరణం రూపేనా ఇద్దరూ భరించాలి. ఎలాగూ సహజీవనం చేస్తూ విడిపోయారు కాబట్టి  భార్యకు ఇవ్వాల్సిన భరణం వుండదు.  ఇద్దరిలో పిల్లలు ఒకరి దగ్గర వున్నప్పుడు మరొకరు పిల్లల భరణం చెల్లించాలి.  

పెళ్ళిచేసుకున్నాక... ఓ అయిదేళ్ళాగండి

మీరు పెళ్ళిచేసుకోవాలనుకుంటున్న వారు అయినా లేక ఈమధ్యనే పెళ్ళి అయిన వారు అయినా పిల్లలని కనడానికి ఓ అయిదు ఏళ్ళు వ్యవధి ఇస్తే బావుంటుంది. అయిదేళ్ళు ఎక్కువనిపిస్తే కనీసం మూడేళ్ళు అన్నా వ్యవధి ఇవ్వడం మంచిది.  పిల్లలు పుడితే మీ దంపతుల శ్రద్ధ పిల్లలమీదే వుండి మీలో ఒకరిమీద ఒకరికి శ్రద్ధ తగ్గిపోతుంది.    

అలా గ్యాప్ ఇస్తే పిల్లలు పుట్టేలోగా ఒకరి మనస్సులు ఒకరికి బాగా అర్ధమవుతాయి. ఒకవేళ ఆలోగా దంపతులు ఎన్ని ప్రయత్నాలు చేసినా వారిలో వారికి పొసగలేదనుకోండి - ఎంచక్కా విడాకులు తీసుకోవచ్చు. పిల్లలు పుట్టాక విడాకులు తీసుకోవాలంటే వ్యవహారం కుడితిలో పడ్డ ఎలుకలా అవుతుంది. పిల్లల మీద ప్రేమ - పార్ట్నర్ మీద ద్వేషంతో ఎటూ వీలుకాని పరిస్థితిలో వుండిపోతారు. పిల్లల కోసమయినా ఆ సంసారాన్ని లాగించాల్సివస్తుంది. బలవంతపు సంసారం ఎలా వుంటుందో చెప్పనక్కరలేదు.

కొన్ని ఏళ్ళ క్రితం మా ఫ్రెండు ఒకతను విడాకులు తీసుకున్నాడు. అప్పటికే ఆ దంపతులకి ఓ మూడేళ్ళ పాప వుంది. ఆ పాపను కాదు అనుకొని ఎలా విడాకులు ఇవ్వగలిగాడో నాకు అయితే అర్ధం కాదు. నాకు దగ్గరి మిత్రుడు కాకపోవడంతో వివరాలు తెలియవు. పిల్లల మీద అంతగా మమకారం లేకపోతే పిల్లలు పుట్టిన తరువాత కూడా బాగా మనస్పర్ధలు వస్తే విడిపోవచ్చేమో!   

ఒక్కోక్కప్పుడు పిల్లలు వున్నారని మనసు చంపుకొని బలవంతంగా కలిసివుండి ఇంట్లో అశాంతి, గృహ హింస పాలిట పడేదానికన్నా దంపతులు విడాకులు తీసుకుంటేనే పిల్లలు ఎవరిదగ్గరో ఒకరి దగ్గర ప్రశాంతంగా వుండవచ్చు.   

అసలు విడాకుల విషయమే పెద్ద సంక్లిష్ట వ్యవహారం అంటే పిల్లలు వుంటే పరిస్థితి ఇంకా క్లిష్టంగా  అవుతుంది. వ్యవహారం ఇక సులభంగా తెగదు - ముడివడదు. అందుకే ఇన్ని చిక్కులు రాకుండా వుండాలంటే పెళ్ళి అయాక వెంటనే పిల్లలని కనేసేయకుండా ఒక అయిదు లేదా మూడు ఏళ్ళన్నా ఆగితే ఆలోగా భార్యాభర్తలలో ఒకరి సంగతి ఒకరికి పూర్తిగా అర్ధం అవుతుంది. వారిలో ఏవయినా తేడాలు వచ్చి అస్సలే సర్దుకోలేకపోతే హాయిగా విడాకులు ఇచ్చేసుకోవడమే మంచిది. అలాచేయకుండా బలవంతంగా కలిసివుంటే రోజూ ముసుగులో గుద్దులాటలు తప్పవు.

రోజూ పోట్లాడుకుంటూవున్నా జంట కలిసేవుండాలనే చాదస్తుల, సనాతనుల మాటలు పట్టించుకోకండి.    

Rich Dad, Poor Dad

నల్లగొండ జిల్లా సూర్యాపేటకి దగ్గరలోని ఒక పల్లెటూరులో ఎల్లారెడ్డి, మల్లరెడ్డి అనే ఉపాధ్యాయులు వుండేవారు. ఎల్లారెడ్డి తన సంతానానికి డబ్బులు ఎలా సంపాదించాలో, ధనవంతులు ఎలా అవాలో నేర్పారు. మల్లారెడ్డి తన సంతానానికి మానవత్వం అంతే ఏమిటో, సమాజ శ్రేయస్సు కోసం ఎలా పాటుపడాలో నేర్పారు.  

ఆ మల్లారెడ్డి గారి రెండో అబ్బాయినే నేను. మా నాన్న (పేద?) మధ్యతరగతి వర్గానికి చెందినవారు. మా నాన్నగారిలాగే నాకూ రచనా వ్యాసంగమూ, సమాజ శ్రేయస్సు వంటపట్టింది కానీ డబ్బులు ఎలా జాగ్రత్త చేయాలో, ఎలా కూడబెట్టాలో వంటపట్టింది కాదు. మా నాన్నకు డబ్బులపై ధ్యాస, ఆ కళ లేకపోవడంతో మనకు అటువంటి లక్షణాలు వంటబట్టలేదు.    

సాధారణ సమాజంలో డబ్బుకి ఎంత విలువ వుందో తెలుసు నాకు. మనకంత (సంపాదించేంత) సీను లేదు కాబట్టి హాయిగా సమాజ సేవ చేసుకుంటూ ఈ జీవితాన్ని లాగించేద్దామని విజయవాడలోని ఆర్ధిక సమతా మండలి స్వఛ్ఛంద సేవా సంస్థ వారు సాంఘిక సేవలో ఇచ్చిన IRDP (Integrated Rural Development Project) ఒక ఏడాది  ట్రైనింగ్ తీసుకున్నాను.
 
ఇక సమాజసేవకి ఈ జీవితాన్ని అంకితం చేద్దాము అనుకుటున్న రోజుల్లో నా జీవితంలో ఒక ట్విస్ట్ వచ్చిపడింది. మా మరదలు ఒకరు నేను తనని ప్రేమిస్తున్నానంటూ (?) వెంటపడింది. అలాంటిదేమీలేదు నీతో నాది   సాధారణ స్నేహం అని చెప్పినా మొత్తం మీద నన్ను తన ప్రేమలోకి దింపింది. 'మరి నా సమాజసేవ ?' అని అడిగాను. '(మనస్సులో నవ్వుకొని - వుంటుంది) దాందేముంది ముందు 'మన' ('నా' అనుకొని - వుంటుంది)  సేవ చూసుకున్నాక/చేసుకున్నాక  తీరిగ్గా ఇద్దరం సమాజ సేవ చేసేద్దామేం' అంది. ప్రేమ కదా - ఆ అమ్మాయి మాటలు బోల్డంత నచ్చేసాయి.

జీవితంలో పైకి రావాలని లేదు కాబట్టి ఇంజనీరింగులు గట్రా చదవక (బోడి) బియ్యే పట్టాతో U టర్న్ ఇచ్చుకొని జీవితంలో స్థిరపడటానికి - అనగా ఒక చిరుద్యోగమయినా తెచ్చుకోవడానికి ప్రయత్నాలు ఆరంభించా. ఈలోగా తను ఇంకా బాగా చదివేసేసరికి ఆమెకు కళ్ళు నెత్తికి ఎక్కడంతో (ఇది నా వర్శన్ సుమీ)  మా మధ్య తేడాలు వచ్చి ఇద్దరమూ ప్రశాంతంగా మాట్లాడుకొని ప్రేమ క్యాన్సిల్ చేసుకునే విషయంలో  ఏకాభిప్రాయం సాధించాము. అప్పుడు ఇక సోషల్ సర్వీసులోకి వెళ్ళాలా లేక సాధారణ జీవితం గడపాలా అన్న మీమాంసతోనే కాలం గడుపుతూ కంప్యూటర్ కోర్సులు చేస్తూ, చిరు ఉద్యోగాలు చేసుకుంటూ వచ్చాను.
 
అలా అలా రోజులు దొర్లిస్తూ పూణే యూనివర్సిటీ PGలో (Master Of Computer Management) చేరాను. సెలవుల్లో ఇంటికి వచ్చినప్పుడు సరదాగా పెళ్ళిచూపులు చూసేస్తూ నిజంగానే బుక్కు అయ్యాను. పెళ్ళయాక ఖర్చుచేయడంలో మెళకువలు ఇంకా బాగా తెలవడంతో  నా పని పెనంలోంచి పొయ్యిలో పడినట్లయ్యింది. అందరూ డబ్బులు, ఆస్తులు వెనకేస్తుంటే నేను ముందు వెయ్యడం (అనగా క్రెడిట్ కార్డు బ్యాలన్స్ అన్నమాట) మొదలెట్టాను.   ఆ స్థితిలోనుండి పైకి రావడానికి చాలా ఏళ్ళు రకరకాలుగా కష్టపడ్డా ఏమీ ఫలితం లభించక పోగా ఇంకా లోపలికి పోయాను. ఎందుకలాగా అని అడక్కండి.

గత కొన్నేళ్ళనుండి కాస్త దారిలో పడి ఈమధ్యనే రిచ్ డాడీ తరహాలో ఆలోచిస్తూ కాస్తంత  ఆ పరంగా బాగుపడుతున్నాను. అలా పరిస్థితులు దారిలోకి తీసుకురావడం కోసం చాలా సాహసవంతమయిన చర్యలు తీసుకున్నాను.  ఏదో ఇహ తప్పదు కాబట్టి కాస్త సంపాదించే ప్రయత్నం చేయడమే కానీ నిజానికి నాలాంటి మనస్థత్వం వున్నవాడికి డబ్బు పడదు.   ఎంచక్కా ఆకులూ, అలములూ తింటూ గోదావరి తిన్నెల్లో పొద్దుపుచ్చుతూ ఏదో వ్రాసుకుంటూనో లేక స్వఛ్ఛంద సేవ చేస్తూనో వుండే  ప్రవృత్తి నాది. మా మరదలి నిర్వాకం వల్ల ఇలా జనజీవన స్రవంతిలో కలిసిపోయి ఇలా అవస్థలు పడుతున్నాను.  ప్చ్.   
 

సంపాదనలో అసమర్ధులు అయి ముందెయ్యకుండా (అనగా అప్పులు, క్రెడిట్ లలో పడకుండా)  ఇహనయినా వెనకెయ్యాలనుకుంటే, ధనవంతుల ఆలోచనా  సరళికి - మధ్యతరగతి ఆలోచనా సరళికి తేడా ఎక్కడ వుందో తెలుసుకోవాలనుకుంటే, మీ పిల్లలకీ ఎలా కూడబెట్టాలో నేర్పాలి అనుకుంటే ఈ క్రింది పుస్తకం చదవండి. నేను చదివాను - ఆచరించడం మొదలుపెట్టాను.

Rich Dad, Poor Dad: What the Rich Teach Their Kids About Money--That the Poor and Middle Class Do Not!

The Hidden Gifts of the Introverted Child

మా ఒక కిడ్ ని గత మూడేళ్ళుగా ఎందుకు అంతర్ముఖం  (ఎడమచేతివాటం వారి లా )  తో వుంటున్నావని కోప్పడుతూ అందరిలాగా ఎందుకు బహిర్ముఖం  (కుడిచేతివాటం వారిలా ) తో ఉండకూడదూ అని ప్రశ్నించి, తన ఎడమచేతివాటం తో విసిగిపోయి, నిర్లిప్తతతో తనమానాన తనను వదిలేసిన గొప్ప పేరెంటును నేను. ఎడమచేతివాటం, కుడిచేతివాటం ఎలాంటివో అంతర్ముఖం, బహిర్ముఖం అలాంటివి. ఎడంచేతివాటం వారినయితే ఎలా కుడిచేతివాటం వారి మాదిరిగా మారమని కోరమో అలాగే అంతర్ముఖులని బహిర్ముఖులుగా మారాల్సిందిగా ఒత్తిడి చేయాల్సినపనిలేదనేది ఈ పుస్తకమ్లోని అభిప్రాయం.

ఇన్నాళ్ళకి..ఇన్నాళ్ళకి (అయినా) అంతర్ముఖం పొరపాటు ఏమీ కాదని అర్ధం చేసుకొన్న/చేసుకొంటున్న వ్యక్తిని నేను! బహిర్ముఖులు కుడిచేతి వాటం లాంటి వారు అయితే అంతర్ముఖులు ఎడమచేతివాటం లాంటి వారే అని, అందులో అపరాధం ఏమీలేదని మా కిడ్ క్యూస్ ఇస్తున్నా కూడా పట్టించుకోకుండా అందరిలాగా ఎందుకు అందరితో కలిసిమెలసి వుండవు అంటూ నిందించాము.  ఒంటరిగా వుండే స్వేఛ్ఛకోసం తను ప్రాకులాడుతుంటే తనలోకి తాను కుచించుకుపోవడం ఏమిటా అని ఆందోళన పడ్దాను నేను. ఇంట్లో స్వేఛ్చ లేదని తన కజిన్స్ తో మొరెట్టుకుంటే నేనేమిటీ (తగిన) స్వేఛ్ఛ నివ్వకపోవడం ఏమిటి అని విస్మయం చెందేను.   తను ఆశిస్తున్నది ఒంటరిగా, ప్రశాంతంగా, తనలోకంలో తాను వుండే స్వేఛ్ఛ అని గుర్తెరగని అజ్ఞానిని నేను.

ఒక తీరిక సమయాన ఒక వీకెండ్ అంతా మా కిడ్ బెహేవియర్ గురించి అంతర్జాలంలో రెసెర్చ్ చేసి కనుక్కున్నది/నేర్చుకున్నది ఏమిటంటే తన అంతర్ముఖత్వం లో పొరపాటు ఏమీ లేదని. అది అర్ధమయ్యాక ఇన్నాళ్ళుగా/ఇన్నేళ్ళుగా తనని అపార్ధం చేసుకున్నందుకు క్షమాపణలు అడిగి ఇకముందు నా పూర్తి సహకారం వుంటుందని హామీ ఇచ్చాను. ఇంట్లో ఇతరులనీ కొంత ఎడ్యుకేట్ చేసాను.  మరింత తెలుసుకోవడం కోసం ఈ బుక్ చదువుతున్నాను. 
The Hidden Gifts of the Introverted Child: Helping Your Child Thrive in an Extroverted World

మీకూ ఇంట్రావర్ట్స్ తటస్థపడితే అర్ధం చేసుకోండి. మీ సన్నిహితులెవరయినా అంతర్ముఖులయితే ఇలాంటి పుస్తకాలు చదివి తెలుసుకొని మద్దతుగా నిలవండి. 

Yes, Your Teen Is Crazy!

సాహిత్యం, ఫిక్షన్ గట్రా గట్రానే కాకుండా కాస్త పనికివచ్చే పుస్తకాలు చదవాలనుకొని ఈమధ్య అమెజాన్ సైట్ మీద పడి పుస్తకాలు ఆర్డర్ చేస్తున్నాను. ఆ పరంపరలో ఈ పుస్తకం ఒకటి. ఈమధ్యనే చదవడం మొదలెట్టాను. 

ఈమధ్య మా ఇంట్లోని టీన్ బాగా అంతర్ముఖం (ఇంట్రావర్ట్) అయిపోతూవుంటే  ఎందుకయినా మంచిదని డాక్టర్ ని సలహా అడిగాను. డాక్టర్ నాకు ఇచ్చిన ప్రిస్క్రిప్షన్ ఈ బుక్కు!? వాళ్ళింట్లో కూడా ఇదే వాడుతుంటారట.  
Yes, Your Teen Is Crazy! Loving Your Kid Without Losing Your Mind

టీనేజి పిల్లలు వున్న తల్లిదండ్రులు ప్రతి ఒక్కరూ చదవాల్సిన పుస్తకంగా ఇది చెప్పబడుతోంది.  

ఈ పుస్తకం చదివేటట్లయితే సీట్ బెల్టు పెట్టుకొని మరీ చదవండి! ఎందుకో పుస్తకం ఉపొద్ఘాతం చదివితే మీకే అర్ధం అవుతుంది.